Εκπαίδευση των εκπαιδευτικών: πρώτιστη ανάγκη που δεν υλοποιείται

Του Νίκου Τσούλια

Όταν στις άλλες χώρες της Ε.Ε. συζητούνται οι διαδοχικές επάλληλες φάσεις και βρίσκονται στην φάση του «τρίτου κύματος» επαγγελματοποίησης των εκπαιδευτικών, μέσω της αρχικής κατάρτισης, της επιμόρφωσης και της διαρκούς επαγγελματικής ανάπτυξης, η χώρα μας κινείται με τις λογικές της δεκαετίας του ’70, για να αντιμετωπίσει τις πολλαπλές προκλήσεις της εποχής. Μάλιστα, η επαγγελματοποίηση θεωρήθηκε σαν ένα φυσικό επακόλουθο του γενικότερου ρεύματος του εκσυγχρονισμού, που ωφελεί τόσο τους εκπαιδευτικούς όσο και την κοινωνία[1].

Πολιτικό οδοιπορικό 21.12.11

Μιχάλης Α. Τιβέριος

Μαύρη επέτειος µιας χρεοκοπίας

ΤΟ ΒΗΜΑ 18.12.11

Πρόθεσή µου ήταν να ασχοληθώ σήµερα µε το ελληνικό Πανεπιστήµιο και συγκεκριµένα µε την επικείµενη εκλογή, σύµφωνα µε τις διατάξεις του νέου νόµου για την Ανώτατη Παιδεία, των µελών του Συµβουλίου ∆ιοίκησής του. Τις απόψεις µου για το νέο νοµοθέτηµα και για τον τρόπο µε τον οποίο θα πρέπει να επιδιωχθεί η θεραπεία των κακώς κειµένων του τις έχω διατυπώσει σε παλιότερες επιφυλλίδες. Είναι όµως θλιβερό να διαπιστώνει κανείς ότι πανεπιστηµιακοί καθηγητές τάσσονται αναφανδόν υπέρ της µη εφαρµογής του νόµου.