Εγώ και το ζεϊμπέκικο

Ζεϊμπέκικο, μια προσωπική (του καθενός) υπόθεση…

Του Νίκου Τσούλια

Ζεϊμπέκικο: τραγούδι ή χορός; Και το ένα και το άλλο. Δεν γίνεται να ακούς ζεϊμπέκικο και να μη χορεύεις ζεϊμπέκικο. Γιατί τότε δεν ξέρεις τι είναι το ζεϊμπέκικο, δεν πρόκειται να το μάθεις. Το ζεϊμπέκικο ως τραγούδι και ως χορός γεννήθηκε την ίδια στιγμή, με δύο όψεις. Βρήκε την ακμή του και το απόγειό του μέσα στον κόσμο του ρεμπέτικου,  στην κοινωνία των κατατρεγμένων, εκεί θα συναντήσει τους πόνους της ψυχής τους, θα εκφράσει τους καημούς της ζωής τους. Μετά θα απλωθεί στο λαϊκό τραγούδι, θα ακτινοβολήσει και σε αυτό το στερέωμα, παρόλο που κάποιες όψεις του θα αποκτήσουν φολκλορικές εκφράσεις. Αλλά αυτό δε θα μετασχηματιστεί, θα παραμείνει αυθεντικό και ακέραιο. Θα ισχυριστώ κάτι αυθαίρετο. Το ζεϊμπέκικο το έχω πολλές φορές σαν κλειδί κατανόησης προσώπων και καταστάσεων. Άμα βλέπω κάποιον να χορεύει καλό ζεϊμπέκικο, λέω: έχει άποψη για τη ζωή! Και τον εκτιμώ, ας μην τον ξέρω καθόλου!  Όταν κάνεις κάτι είδωλο, σου θέτει και τα δικά του “αυθαίρετα” χαρακτηριστικά…

Δώρο Χριστουγεννιάτικο

του Δημοσθένη Βουτυρά (1879-1958)

Σε κάθε χτύπημα που τούδινε ο άνεμος σα να ζητούσε να το γκρεμίσει, το παλιόσπιτο έτρεμε, όπως κι εμείς μαζεμένοι εκεί μέσα.