Περί ηθικής και συναισθηματισμού

Του Νίκου Τσούλια

Επιχειρώντας να προσεγγίσουμε στοιχειωδώς τα διάφορα ακραία “εγκληματολογικά” φαινόμενα, αδυνατούμε να δώσουμε κάποια λογική ή λογικοφανή εξήγηση και συνήθως καταφεύγουμε είτε σε χαοτικά ερμηνευτικά σχήματα του τύπου «άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου» είτε σε εύκολους αφορισμούς περί ζωώδους ιδιότητας του συγκεκριμένου εγκληματία είτε σε μεταφυσικές ομιχλώδεις θεωρήσεις. Και πράγματι κάποια τέτοια προσφυγή φαίνεται αναπόφευκτη όταν κάποιος προσπαθεί να εκλογικεύσει την πορεία και τη συμπεριφορά π.χ. ενός πατροκτόνου ή ενός παιδοκτόνου. Να εκλογικεύσει, δηλαδή, κάτι που η λογική το απορρίπτει εξ ορισμού ή να διαμορφώσει ένα κλιμακωτό σχήμα, όπου οι αναβαθμίδες του θα συνδέουν το στέρεο έδαφος της κοινής αντίληψης με το απόλυτο κενό της πλήρους απο-ανθρωποποίησης.

Πολιτική αρθρογραφία 27.12.11

Επιμέλεια: Νίκου Τσούλια

Η πολιτική δε “σταματάει” να δρα και να λειτουργεί ποτέ. Ακόμα και όταν δεν μας ενδιαφέρει, μας αφορά και μας επηρεάζει πολύ αποφασιστικά. Η πολιτική είναι το γενικό – συνολικό και καθοριστικό πεδίο της ζωής μας, είναι ο χώρος ολοκλήρωσης του πολίτη, είναι ο τόπος που διαμορφώνουμε το κοινό μας μέλλον. Πρέπει να την αγαπάμε την πολιτική. Δεν φταίει αυτή για το ποιόν και την ποιότητα των πολιτικών. Αν εγκαταλείψουμε την πολιτική υπό το βάρος της – ούτως ή άλλως δικαιολογημένης – απογοήτευσης, θα κάνουμε μεγάλο λάθος και θα αναπαράγουμε αυτό που θεωρητικά δεν θέλουμε: την αλλοτρίωση της δημόσιας ζωής και την όξυνση της κρίσης. Οι αρχαίοι Έλληνες δημιούργησαν – κατά τη γνώμη μου – αυτό τον θαυμαστό πολιτισμό, αυτή τη φοβερή ορθολογική σκέψη με βασικό πεδίο την καθολική συμμετοχή στο δημόσιο βίο και τη δημοκρατική συγκρότηση της πολιτικής.