Στον καιρό των ζητιάνων

Του Νίκου Τσούλια

    Στο χωριό δεν είχαμε ζητιάνους. Στα χρόνια της φτώχειας του 1960 και του 1970 δεν είχαμε ζητιάνους. Ζητιάνο είδα πρώτη φορά όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο και ήλθα στην Αθήνα. Τότε ήταν «συγκεκριμένοι» οι ζητιάνοι, σε σταθερές γωνιές, ήσαν άνθρωποι με κάποια μορφή αναπηρίας. Στη διαδρομή που έκανα από την οδό Βερανζέρου κάτω από την Ομόνοια στις στάσεις των λεωφορείων μέχρι το κτίριο της Φυσικής στη “Σόλωνος” αλλά και στους κεντρικούς δρόμους που συχνά περιδιαβαίναμε τα επαρχιωτόπουλα θυμάμαι δύο ζητιάνους που ήταν τυφλοί, ο ένας είχε στέκι στο υπόγειο της Ομόνοιας στο σταθμό του «ηλεκτρικού» (μάλλον είχε μαγνητόφωνο και έβαζε συνέχεια τραγούδια του Καζαντζίδη) και ο άλλος ήταν στη συμβολή της Χαριλάου Τρικούπη και Πανεπιστημίου (αυτός έπαιζε ακορντεόν). Δεν ήξερα πώς γίνεται κάποιος ζητιάνος, αλλά ίσως λόγω αυτών των περιπτώσεων απέδιδα την ιδιότητα του ζητιάνου στην έννοια του τυφλού.

Πολιτική κονίστρα 13.12.11

Οι εκλογές δεν εξυπηρετούν το συμφέρον της χώρας

Του Kωστη Στεφανοπουλου*

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 11.12.11

Θα αρχίσω από τα χιλιοειπωμένα και χιλιοσυζητημένα. Οτι βρισκόμεθα δηλαδή προ ενός βαράθρου οικονομικού, και όχι μόνον, έτοιμου να μας δεχθεί και να μας εξαφανίσει ως λαό τουλάχιστον για δέκα και περισσότερα χρόνια. Συνταγές σωτηρίας υποστηρίζονται από διάφορες και διαφορετικές πλευρές, αλλά καμία δεν θέτει ως υπέρτερο στόχο την προβολή του εθνικού συμφέροντος έναντι του κομματικού. Αντιθέτως.