Ο επίλογος

Τάσος Λειβαδίτης

Κι αν έφτασα τόσο μακριά, ήταν για να μην ακούσω που δε μου αποκρίθηκαν
κι αχ, πλανήθηκα πολύ σε δρόμους, ακολουθώντας τούτο η εκείνο, κληρονόμος μιας ανεξήγητης ώρας: τότε που όλα θα εξηγηθούν,
      χωρίς λόγια ή και χωρίς να υπάρχουμε καν — όταν, τέλος, ξαναγύρισα η πόλη είχε λεηλατηθεί, τα βαγόνια       αναποδογυρισμένα,
      η εξέγερση ήταν πια παρελθόν κι όσοι απόμεναν όρθιοι πυροβολούσαν ακόμα
για ένα φτωχό έπαθλο στα υπαίθρια σκοπευτήρια
      και το βράδυ «τι ώρα είναι;» ρωτάς, «οχτώ» σου απαντάνε, με τέτοιες άθλιες βεβαιότητες ζούμε
και κανείς δεν είδε το έγκλημα — αφού το τέλειο έγκλημα έγινε
      εκεί που δεν μπορεί πια τίποτα να συμβεί. Όμως εγώ υπήρξα ανυπόμονος
σαν κάποιον που ανοίγει την ομπρέλα του σε καιρούς ξηρασίας (ίσως γιατί δε θέλει να ξεχάσει),
      ή κάποιον που ντύνεται γυναίκα για να πει ένα ψέμα ακόμα παιδικό —
μη μ’ αδικείτε, λοιπόν, αν έκλεισα τα μάτια, ήταν για να υπερασπίσω τον κόσμο
      ή θυμόμουν τα χέρια της μητέρας καθώς έβαζαν τη σκούπα πίσω απ’ τη χαλαρωμένη πόρτα
      — στερεώνοντας ίσως κάτι πιο μακρινό,
      ενώ το κοιμητήρι, αντίκρυ, θρόιζε απαλά, σαν το σύντομο επίλογο ενός μυστηρίου.

Από τη συλλογή Εκκρεμότητες

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=33301.msg228407#msg228407

 

Mark Rothko

Περί ανάγνωσης και βιβλίων, του Arthur Schopenhauer

 

20/03/2014

Η αμάθεια υποβιβάζει τον άνθρωπο μόνο όταν συνοδεύεται από υλικά πλούτη. Η ένδεια και η ανέχεια καθυποτάσσουν τους φτωχούς. Η εργασία υποκαθιστά στη ζωή τους τη μάθηση και απασχολεί τη σκέψη τους. Αντίθετα, όσοι πλούσιοι είναι αμαθείς, ζουν μόνο για τις απολαύσεις και δεν διαφέρουν από τα μοσχάρια. Ακόμη πιο αξιόμεμπτο είναι ότι δεν χρησιμοποιούν τα πλούτη και τον ελεύθερο χρόνο τους για να τους προσδώσουν ύψιστη αξία […]

Του ονείρου και της προσμονής…

 

boredart.com

 

 

Του Νίκου Τσούλια

      Ούτε που κατάλαβα το πώς γεννήθηκε αυτή αντίληψη και έγινε στοιχείο της ταυτότητάς μου, που ποτέ δεν πρόκειται να με αφήσει. Ίσως να ήταν τόσο ισχυρός ο εφηβικός μου έρωτας, που έγινε νοητικός και κυρίως ψυχικός ιδεότυπος – κάτι σαν η μοναδική βάση του συναισθηματικού μου κόσμου.

Ο φόβος του θανάτου και ο οίστρος της ζωής

Roger Mühl (French, 1929-2008), Lumière du matin, 2007

 

Κώστας Θεολόγου

Ιούνιος 21, 2017

 

 

«Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απʼ αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους.  Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη.  Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας. Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας»

(Εμπειρίκος, 1974)

Είδα ένα αστέρι από κοντά…

 

Του Νίκου Τσούλια

      Ήξερα αυτό που ο κόσμος όλος γνωρίζει και η ιστορία και η λογοτεχνία και η ποίηση και η τέχνη, ότι η μορφή του εμφανίζεται ξαφνικά και απρόσμενα, ότι αρκεί ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα χεριού, μια απλή σκέψη για να σε κυριεύσει σε μηδενικό χρόνο.

Ουίλιαμ Μπλέικ, ο οραματιστής, ο ασυμβίβαστος

 

«Το όνειρο του Ιακώβ», χαρακτικό του Ουίλιαμ Μπλέικ

Κουζέλη Λ, ΤΟ ΒΗΜΑ

5.3.2017

Ή «Παπανούτσος» ή «τίποτα»;

Karl Hofer (German, 1878-1955), Girl with Flowers, 1936

Διέλυσαν την ΟΛΜΕ… Θα διαλύσουν και τα σχολεία;

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

      Σύγχυση και χάος, αντιδικίες και αντεγκλήσεις, ανησυχίες και απογοήτευση επικράτησαν σε αρκετά σχολεία στη διάρκεια της διαδικασίας γνωμάτευσης των εκπαιδευτικών για την επιλογή Διευθυντών των σχολείων.