Πρωτόλεια ερωτήματα για τη βία

Του Νίκου Τσούλια

[Μικρή ιστορία του σχολείου. Τέτοιες ιστορίες είναι πολύ συχνές στη ζωή του εκπαιδευτικού. Άλλες τις κερδίζεις και άλλες τις χάνεις, όλες όμως σου αφήνουν “σημάδια” που σε συνοδεύουν στο ταξίδι της ζωής, γιατί είναι αυθεντικές ιστορίες ανθρώπων.]

[Φωτο. Πρωτόλεια μορφή βίας. Ο Κρόνος καταβροχθίζει ένα από τα παιδιά του. Ελαιογραφία του Φ. Γκόγια, περ. 1811 (Μαδρίτη, Πράδο) (Πηγή: Περιοδικό Corpus, τεύχος 48, άρθρο «Παιδί και βία στην Ελληνική Μυθολογία», Σπυρίδωνα Δ. Συρόπουλου, Πανεπιστήμιο Αιγαίου, σελ. 61)]

Ο Παναγιώτης ξεχώριζε μέσα στη σχολική αίθουσα αμέσως και από τη φυσιογνωμία και από τη συμπεριφορά· ψηλός, σωματώδης, κουρεμένο το κεφάλι – σχεδόν ξυρισμένο, ανήσυχος, πάντα έτοιμος να μιλήσει, αν δε ζωγράφιζε, θα πείραζε κάποιον άλλο δίπλα του. Τον «πήρα με το καλό» ως όφειλα, με το … πολύ καλό. Πιστεύω ότι τους μαθητές που είναι πάντα ζωηροί και ανήσυχοι πρέπει να τους αντιμετωπίζεις με διάθεση φιλίας, με διαρκή και επίμονη διάθεση φιλίας. Έτσι κι αλλιώς δεν βγάζω μαθητές έξω από την αίθουσα, οπότε τα δύο στοιχεία δένονται μεταξύ τους. Μακρηγορώ.

 

H συνέχεια στην Ελληνική Φιλοσοφία

(από το τέλος της Αρχαιότητας ως την πτώση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας)

Κλάους Όλερ

(Μετάφραση: Πολυτίμη-Μαρία Παλαιολόγου)

Από «Μεσαιωνική Φιλοσοφία. Σύγχρονη Έρευνα και Προβληματισμοί», Εκδ. ΠΑΡΟΥΣΙΑ, Αθήναι, 2000

 

Το 529 ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός εξέδωσε ένα διάταγμα, που απαγόρευε εντελώς τη διδασκαλία της φιλοσοφίας στην Αθήνα.(1) Αυτό σήμανε το κλείσιμο της Πλατωνικής Ακαδημίας, η οποία μέχρι τότε, για σχεδόν εννιακόσια ολόκληρα χρόνια, βρισκόταν χωρίς διακοπή στα χέρια των διαδόχων του Πλάτωνα. Οι τελευταίοι εταίροι της Σχολής αναγκάστηκαν να καταφύγουν στην Περσία,(2) ενώ η περιουσία της Σχολής δημεύθηκε. Το ίδιο έτος, το 529, ο Βενέδικτος, μοναχός από την Νουρσία, ίδρυσε το μοναστήρι του Monte Cassino στην Καμπανία, πράξη που σηματοδοτεί θεσμικά την έναρξη του λατινικού Μεσαίωνα. Αυτά τα εξαιρετικώς σημαντικά γεγονότα, αφ’ ενός το τέλος του αρχαίου κόσμου με το φαινομενικά ταυτόχρονο τέλος της ελληνικής φιλοσοφίας και αφ’ ετέρου η άνοδος του βασιλείου των Φράγκων με την άνθηση της εκκλησιαστικής επιστήμης, της Σχολαστικής, άσκησαν μιαν έλξη σχεδόν μαγική στην ιστορική συνείδηση των Δυτικών μέσω των φαινομενικά προφανών ιστορικών τους συνεπειών.