Από την εικονογράφηση κλασικών βιβλίων

του Νίκου Τσούλια

Η εικονογράφηση έχει και αυτή συμμετοχή στο παιχνίδι της γνώσης, δίνει το δικό της στίγμα στην περιπλάνηση της σκέψης και στο ξελόγιασμα της φαντασίας. Συχνά αποτελεί την όαση στον πυκνό ρουμάνι των λέξεων, εδώ παίρνουμε ανάσες για να φτερουγίσει για λίγο η ψυχή μας σε ασύνορους κόσμους, εδώ κάνουμε τις δικές μας προεκτάσεις που δεν έχει συλλογιστεί ο συγγραφέας, εδώ αυτοσχεδιάζουμε στην παράλληλη γραφή της ανάγνωσης – γιατί η ανάγνωση είναι μια ειδική μορφή “προφορικής γραφής”, είναι ένας διαρκής ψίθυρος, που άλλοτε περιλαμβάνει φράσεις του βιβλίου και άλλοτε δικούς μας συλλογισμούς. Η εικαστική τέχνη του σκίτσου γίνεται οίστρος για την περιπλάνηση της φαντασίας, γίνεται ζυμάρι για να πλάσεις τις δικές σου εικόνες, ανακατωμένες εικόνες, εικόνες προσωπικές και εικόνες της συγγραφής, γίνεται απλότοπος για να ανασχεδιάσεις συλλογισμούς για τη συνέχεια της ανάγνωσης, για να προβαδίσεις από την ανάγνωση. Η εικονογράφηση έχει τη δική της ιστορία, αφήνει τα δικά της σημάδια στη μνήμη και στην ονειροπόληση. Τα Χριστούγεννα θέλουν έναν δικό τους κόσμο περισυλλογής και αναστοχασμού, ιδιαίτερα σε μια εποχή όπου ο καταιγισμός της τηλεοπτικής εικόνας δεν σου αφήνει περιθώρια να δώσεις το δικό σου πνευματικό σκίρτημα. Η στατική – διαχρονική εικονογράφηση των κλασικών βιβλίων δεν έχει να κάνει με τον καταιγισμό των ηλεκτρονικών εικόνων που είναι επιφανειακή πληροφόρηση και δεν σου αφήνει καμιά “παρακαταθήκη”, δεν σου ανασυσταίνει απλώς το παρελθόν, σε καλεί να ξαναδημιουργήσεις ήρωες και παραμυθίες, σε καλεί να ξανασυναντήσεις τα παλιά σου όνειρα και να τα ενοφθαλμίσεις στις τωρινές σου φιλοδοξίες, στις μύχιες, στις ανομολόγητες φαντασιώσεις σου, στον απόλυτα προσωπικό σου πυρήνα, στο γυμνό πυρήνα της ύπαρξής σου, να μπεις και εσύ μέσα από τον φαντασιακό κόσμο στο αιώνιο ταξίδι της κλασικής εικονογράφησης.

Χριστουγεννιάτικη επισκόπηση

Τα Χριστούγεννα στον ελληνικό παραδοσιακό πολιτισμό

Το 378 για πρώτη φορά γιορτάστηκαν στην Κωνσταντινούπολη ως αυτοτελής γιορτή

ΤΟ ΒΗΜΑ 23/12/2011

Παραμονές Χριστουγέννων τα παιδιά γύριζαν στα σπίτια και έψελναν τα κάλαντα. Στην εικόνα «Ο μικρός σαλπιγκτής» του Γεωργίου Ιακωβίδη.

Το Δωδεκαήμερο των Χριστουγέννων αντικατέστησε πιθανότατα αρχαιοελληνικές ή ρωμαϊκές γιορτές, όπως τα Σατουρνάλια, τα Κρόνια κ.ά., συνδεδεμένες με τις χειμερινές τροπές του ήλιου (το χειμερινό ηλιοστάσιο στις 22 Δεκεμβρίου).

Περιλαμβάνει τις ημέρες από την παραμονή των Χριστουγέννων (24 Δεκεμβρίου) έως την παραμονή των Θεοφανείων (5 Ιανουαρίου). Έτσι, είναι φυσικό, οι χριστιανικές γιορτές, όπως είναι η Γέννηση του Χριστού, η εορτή του Αγίου Βασιλείου, η Περιτομή και η Βάπτιση να έχουν συνδεθεί με ειδωλολατρικές συνήθειες που αποσκοπούσαν στον εξευμενισμό των δαιμονικών όντων και στην ευετηρία (καλοχρονιά).
Κύριο χαρακτηριστικό των ημερών αυτών είναι οι αγερμοί (κάλαντα) από μικρούς και μεγάλους, οι μεταμφιέσεις, οι προληπτικές ενέργειες για το καλό της χρονιάς κ.ά.

Το Xριστόψωμο

του Αλ. Παπαδιαμάντη. 

[από: www.grammata.com]

Μεταξύ των πολλών δημωδών τύπων, τους οποίους θα έχωσι να εκμεταλλευθώσιν οι μέλλοντες διηγηματογράφοι μας, διαπρεπή κατέχει θέσιν η κακή πενθερά, ως και η κακή μητρυιά. Περί μητρυιάς άλλωστε θα αποπειραθώ να διαλάβω τινά, προς εποικοδόμησιν των αναγνωστών μου.
Περί μιας κακής πενθεράς σήμερον ο λόγος.
Εις τι έπταιεν η ατυχής νέα Διαλεχτή, ούτως ωνομάζετο, θυγάτηρ του Κασσανδρέως μπάρμπα Μανώλη, μεταναστεύσαντος κατά την Ελληνικήν Επανάστασιν εις μίαν των νήσων του Αιγαίου.