Φυλλοβόλος διαδρομή

της Εριφύλης

Δεν είναι πεφταστέρι για να κάνουμε ευχή, παρά ένα χρυσοπράσινο φύλλο που ψυχορραγεί σε ελεύθερη πτώση, ακολουθώντας κι αυτό τη μοίρα του. Είναι ένα φύλλο τυχερό γιατί θ’ αφήσει το αποτύπωμά του στον χρόνο, ευεργετημένο από τον …φιλεύσπλαχνο φακό ενός καλλιτέχνη φωτογράφου.

Είναι η στιγμή της καθόδου και η ολοκλήρωση της φθοράς. Πόσο να την καθυστερήσεις; Ματαιοπονία.

Πιστό στους νομοτελειακούς ορισμούς της φύσης, ακόμα ένα φύλλο, θα γίνει “τροφή”, για να ξεκινήσει απ’ το χώμα ξανά η ζωή, στον αέναο και αμετάβλητο κύκλο της. Το δέντρο αποφάσισε για τη φυλλοβόλο του διάθεση κι αυτό μοιρολατρικά την ακολούθησε.

Θα επιστρέψει στη αρχέγονη μάνα γη, θα σμίξει, όπως σμίγουν τα ποτάμια με την αγκαλιά της θάλασσας στον κύκλο του νερού.

Ακόμα και στην φαινομενική φθορά του φθινοπώρου, η φύση δε σταματά τις διεργασίες της αναγέννησης. Η ζωή είναι παντός καιρού… Σιωπηλά κι αθόρυβα προετοιμάζει την ελπίδα της επόμενης άνοιξης! Δεν είναι τα φύλλα που πεθαίνουν, είναι τα χρώματα που γεννιούνται… Χρυσοκίτρινα, γήινα και “ζεστά”’! Στολίδια των πάρκων με τους λιγοστούς διαβάτες, περιστοιχίζουν τα έρημα παγκάκια και τα δασικά μονοπάτια. Φύλλα, φύλλα, κιτρινισμένα και ξερά.

Οι αισθήσεις ξυπνάνε από τη ραστώνη του τεμπέλικου καλοκαιριού! Το νοτισμένο από τις βροχές χώμα, αναδύει τη δική του μυρωδιά, οσμή πρωτόγονη. Κάτι νοσταλγούμε, δεν ξέρουμε ακριβώς τι, κάτι συναντάμε στο μυαλό μας από μέρες παλιές! Αγαπάμε αυτή τη μυρωδιά της υγρασίας, όπως αγαπάμε ένα παλιό ρούχο ή μια φωτογραφία στο κουτί της λησμονιάς…

Ακούμε τους τριγμούς των ξερών φύλλων στο παχύ, χρυσαφένιο χαλί. Αποζητάμε μια βόλτα που έμεινε στη μέση… Θυμόμαστε ένα δασάκι με γυμνά δέντρα και κάποιον που μας κράταγε το χέρι. Ήταν μια βόλτα που δεν θέλαμε να τελειώσει, μεσούντος κάποιου Φθινοπώρου .

…και το φύλλο ακούμπησε στο χώμα ανώνυμο, ουδέτερο, αδιάφορο, ένα από τα χιλιάδες …όχι όμως για τον φωτογράφο που του χάρισε μια αθανασία.