Μα είναι τόσο εύκολη η ευτυχία;

Του Νίκου Τσούλια

     Είναι το μόνιμο όνειρο όλων των ανθρώπων σε όλες τις εποχές. Θεωρείται ως μια ιδανική κατάσταση στην οποία θα απουσιάζει κάθε ίχνος πόνου και δυστυχίας και θα βασιλεύει μια μακάρια και απόλυτη επικράτηση ηδονής και χαράς. Είναι η περίφημη ευτυχία.

Ιταλοί ποιητές: Giuseppe Ungaretti // Pier Paolo Pasolini // Eugenio Montale // Marcello Vitale

 

Επιλογή – Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μούσσας // *

http://fractalart.gr/italian-poetry/

 

Giuseppe Ungaretti

ΣΤΙΣ ΦΛΕΒΕΣ

Στις φλέβες ήδη σχεδόν άδειοι τάφοι

Η ακόμη καλπάζουσα λαχτάρα

Στα κόκκαλα μου που παγώνουν την πέτρα

Με πήρε το ξημέρωμα στους δρόμους – Άσπρο πουκάμισο φορώ και μαύρο θα το βάψω

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

     Είναι τα αγαπημένα μου ζεϊμπέκικα αυτό τον καιρό το «Με πήρε το ξημέρωμα στους δρόμους» και το «Άσπρο πουκάμισο φορώ και μαύρο θα το βάψω». Δεν γίνεται να μην έχεις αγαπημένα τραγούδια και να λες ότι σου αρέσει ο ζεϊμπέκικος και το ρεμπέτικο. Δύο ύμνοι του Βασίλη Τσιτσάνη για τη ζωή και τον άνθρωπο, για τον έρωτα και τη γυναίκα.

Η ιστορία του ρεμπέτικου

Το ρεμπέτικο τραγούδι, που πλέον έχει καταχωριστεί στη συνείδηση και στην καθημερινότητα του Νεοέλληνα, ανεξαρτήτως τάξης και μόρφωσης, δεν ήταν πάντα δεδομένο ως αυτονόητη ελληνική παράδοση. Εναντίον του είχε ξεσπάσει ένας σφοδρός πόλεμος από τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας και της εξάπλωσής του, ο οποίος διήρκεσε έναν ολόκληρο αιώνα.