Η αντιδημοκρατικότητα του κ. Μητσοτάκη και το χάος…

Ξυλοκόπος, Καζιμίρ Μάλεβιτς, 1912

Του Νίκου Τσούλια

     Πράγματι απορείς. Πώς μπορεί να είναι τόσο αστεία τα δήθεν σοβαρά διλήμματα και προτάγματα που μπορούν να τεθούν στην πολιτική. Πόσο μπορείς να αποδεχτείς είτε το λαϊκισμό είτε την αλαζονεία του πολιτικού λόγου για να ανατρέπεται ο ορθολογισμός, η κριτική σκέψη, η απλή λογική; Πόσο φτηνή μπορεί να είναι μια κομματική προπαγάνδα, για να συμφωνήσεις έστω ως υπόθεση εργασίας στις όποιες ανοησίες και γελοιότητές της;

     Ας γίνω συγκεκριμένος, με αναφορά στην επίσημη εκφορά του κομματικού λόγου της Ν.Δ.

     Τι θέτει λοιπόν ως το κρίσιμο ερώτημα / δίλημμα για τις επερχόμενες εκλογές ο κ. Μητσοτάκης; «Ή εγώ ή το χάος»! Ταυτίζει δηλαδή την τύχη της χώρας και του λαού μας από τη δική του παρουσία στην πρωθυπουργία! Το ερώτημα που θέτω είναι το εξής. Είναι πράγματι ανόητος ή αλαζόνας και κυνικός; Είναι δυνατόν να εξαρτάται η δημόσια ζωή μας και η κοινωνία μας, το έθνος μας και το κράτος μας από ένα και μόνο πρόσωπο; Έχει τεθεί ποτέ τέτοιο απαράδεκτο δίλημμα στην πολιτική ιστορία του τόπου, όταν μάλιστα κάτι τέτοιο δεν το αποτόλμησαν πολικοί που άλλαξαν την Ελλάδα και την οδήγησαν στην πρόοδο;

     Αυτή η χυδαιότητα συνιστά μια νότα ύβρεως απέναντι σε κάθε βασική πολιτική σκέψη, σε κάθε αξιακό και ορθολογικό πεδίο. Αλλά η εν λόγω ανοησία έχει και άλλο παρακλάδι. Υπουργοί της κυβέρνησης παρομοιάζουν τον κ. Μητσοτάκη με τον Ελευθέριο Βενιζέλο! Προφανώς ή έχουν χάσει κάθε αίσθηση αισθητικής και ηθικής απέναντι στα «πρόσωπα – σύμβολα του ελληνικού έθνους» ή βρίσκονται σε φάση παραληρήματος, γιατί χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, φάση που γενικά ερμηνεύει τα ανερμήνευτα.

     Γιατί, αν πράγματι πιστεύουν όλες αυτές τις ανοησίες στη Ν.Δ., εκτιμούν ότι δεν έχουν προοπτική, ότι ο ορίζοντας της διακυβέρνησής τους έχει κλείσει. Δεν σκέπτονται ότι παρόμοιο ερώτημα είχε τεθεί και στις προηγούμενες εκλογές και από τον λαϊκίστικο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με το δίλημμα «ή εμείς ή άλλοι» – όπου οι «άλλοι» ήταν οι πουλημένοι και «εμείς» οι σωτήρες – και απορρίφτηκε πανηγυρικά;

     Δεν σκέφτονται ακόμα ότι το δίλημμά τους είναι απόλυτα διχαστικό – και σε αυτό ταιριάζουν απόλυτα με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.; Δεν αναρωτιούνται ότι τέτοιο δίλημμα «ή εγώ ή το χάος» δεν τέθηκε ούτε στη σκληρή εποχή της οικονομικής κρίσης; Δεν αναλογίζονται ότι άλλοι μπορούν να θέτουν το πρόταγμα «και Μητσοτάκης και χάος»; Άλλωστε, δεν νομίζω ότι οι πολίτες απολαμβάνουν μια κάποια ευημερία…

     Η δραματοποίηση του προεκλογικού λόγου προκύπτει και από το εξής ζήτημα. Δεν πρόκειται – σύμφωνα με τα δημοσκοπικά δεδομένα – η Ν.Δ. να ανανεώσει την πρώτη της κυβερνητική παρουσία. Και αυτό οδηγεί σε παραλογισμούς. Άλλωστε, κάτι τέτοιο – μια κυβερνητική θητεία και μόνο – δεν είναι και συχνό φαινόμενο στην πολιτική ζωή του τόπου μας και προφανώς κάτι δείχνει.

     Αν η Ν.Δ. αισθάνεται ότι είναι τόσο αναγκαία για τη χώρα και ότι μάλιστα δεν υπάρχει, κατ’ αυτή, άλλη λύση, τότε γιατί δεν βασίζεται στο πραγματοποιηθέν κυβερνητικό έργο της, αν πράγματι ήταν και είναι τόσο χρήσιμο για τη χώρα; Δεν αντιλαμβάνονται οι πολίτες τα θετικά και τα αρνητικά μιας διακυβέρνησης; Αυτοί δεν θα είναι σε κάθε περίπτωση οι κριτές των εξελίξεων;

     Ο εκβιασμός στους ψηφοφόρους με ένα αιωρούμενο θέμα – αυτό της δήθεν ακυβερνησίας – του περιεχομένου «ή όλα ή τίποτα» αποκλείοντας ακόμα και τη θεωρητική δυνατότητα πολυκομματικών κυβερνήσεων παγιδεύει την ίδια τη Ν.Δ. από τις μελλοντικές εξελίξεις. Πρόκειται, σε κάθε περίπτωση, για έλλειψη σεβασμού στους πολίτες, που δεν αισθάνονται ότι το μέλλον τους και το μέλλον της Ελλάδας εξαρτάται από την παρουσία ενός και μόνο προσώπου στην πρωθυπουργία!

     Η σωτηριολογική εκδοχή προσώπων και κομματικής πολιτικής παραπέμπει σε καθεστώτα αυταρχικά. Η δημοκρατία και ο κοινοβουλευτισμός ποτέ δεν εξαρτήθηκαν, ποτέ δεν συνδέθηκαν με κάποια μοναδικότητα κομματικών επιλογών ή προσώπων. Άλλωστε, αυτό είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό τους, αυτή είναι η διαχρονική υπεροχή τους έναντι των άλλων πολιτικών συστημάτων, ότι ποτέ δεν έχουν αδιέξοδο. Πάντα βρίσκουν λύσεις! Πάντα ανοίγουν νέους ορίζοντες…

Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του ΠΑ.ΣΟ.Κ – Κινήματος Αλλαγής

Πάνω από την πόλη, Μαρκ Σαγκάλ, 1918

Ο Βιολιτζής, Μαρκ Σαγκάλ, 1914