Απριλιάτικη Βιβλιοπρόταση για όμορφο διάβασμα

Του Νίκου Τσούλια

     Όμορφα βιβλία γεννιούνται σε έναν κόσμο γεμάτο πηγές πληροφορίας και ανούσιας εν πολλοίς επικοινωνίας. Όμορφα, διαχρονικά και κλασικά βιβλία έρχονται και πάλι στην επιφάνεια, γιατί το κάλεσμα των σημερινών πολύπλοκων και απαιτητικών καιρών είναι ουσιώδες, για να μπορούμε να ερμηνεύσουμε τον Κόσμο και την πραγματικότητα.

     Η επιλογή όμορφων και στοχαστικών βιβλίων δεν είναι εύκολη υπόθεσηˑ απαιτεί βιβλιοφιλική κουλτούρα και αντίληψη πνευματικής αναζήτησης. Το διάβασμα ή θα σε οδηγεί στους βασικούς δρόμους της αυτογνωσίας και της ετερογνωσίας, της αισθητικής απόλαυσης και του στοχασμού ή απλά θα είναι μια απλή λειτουργία, που θα την εξανεμίσει γρήγορα το πέρασμα του χρόνου.

     Με την ευθύνη, λοιπόν, του βιβλιοφάγου προτείνω τα παρακάτω βιβλία – χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι η πρόταση αυτή ταιριάζει για κάθε αναγνώστη. Άλλωστε, το διάβασμα είναι και ουσιώδης κοινωνική έκφραση αλλά και μια προσωπική υπόθεση.

Σας δίνω εισαγωγικά κείμενα των ίδιων των βιβλίων.

GRAYLING, ANTHONY CLIFFORD, ΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ, Σελ.720

Η ιστορία της φιλοσοφίας είναι εξ ορισμού μια επική ιστορία, η περιπετειώδης εξερεύνηση των ιδεών, των απόψεων και της διδασκαλίας κάποιων από τα πιο δημιουργικά μυαλά που γνώρισε η ανθρωπότητα, απ’ άκρη σ’ άκρη της γης. Και αυτή εδώ είναι ίσως η πιο πλήρης, εμπνευσμένη και συναρπαστική επίτομη ιστορία της φιλοσοφίας που γράφτηκε μετά το 1945 και την Ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας του Μπέρτραντ Ράσσελ.

Με εξαιρετική ενάργεια και κομψότητα, ο A. C. Grayling οδηγεί τον αναγνώστη σε ένα ταξίδι από τον βουδισμό, τον Κομφούκιο και τον Σωκράτη ως την κυριαρχία του χριστιανισμού στο ευρωπαϊκό πνεύμα, από την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό ως τον Τζον Στιούαρτ Μιλ, τον Νίτσε και τον Σαρτρ, κι από εκεί ως σήμερα.

Γνωσιολογία, μεταφυσική, ηθική, αισθητική, λογική, φιλοσοφία του νου, φιλοσοφία της γλώσσας, πολιτική φιλοσοφία και φιλοσοφία της ιστορίας σε ένα έργο ορόσημο για τον αιώνα μας.

Ζερμινάλ,

Συγγραφέας: Zola, Emile, 1840-1902, Εκδόσεις Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος,  Σελ. 648, μικρό σχήμα

Τι ήταν εκείνο που ώθησε τον πολέμιο της Κομμούνας Ζολά, αυτόν που απόφευγε να πάρει θέση, για να μη θεωρηθεί μεταρρυθμιστής, να γράψει ένα βιβλίο όπως το «Ζερμινάλ»;»Δεν είχα παρά μία μόνον επιθυμία», θα εξομολογηθεί, «να δείξω αυτούς τους εξαθλιωμένους, αυτά τα θύματα της εκμετάλλευσης, αυτούς που ασφυκτιούν, όπως ακριβώς τους έχει καταντήσει η κοινωνία μας, και να ξεσηκώσω τέτοιον οίκτο, να προκαλέσω τέτοια κραυγή για δικαιοσύνη, ώστε η Γαλλία να πάψει, επιτέλους, να επιτρέπει να την κατασπαράζουν».

Το «Ζερμινάλ» αναμφισβήτητα θεωρείται το καλύτερο έργο του Εμίλ Ζολά, καθώς κι ένα από τα σπουδαιότερα της γαλλικής λογοτεχνίας.

HANNAH ARENDT, Ανθρωποι σε χρόνους ζοφερούς

µτφρ.: ∆ηµήτρης Ψυχογιός, εκδ. Επίκεντρο, σελ. 390

Δήλωσαν για το βιβλίο

«Οι άν­θρω­ποι για τους οποί­ους μι­λάω εδώ, δεν θα μπο­ρού­σαν να είναι πιο δι­α­φο­ρε­τι­κοί με­τα­ξύ τους. Θα είχαν δι­α­μαρ­τυ­ρη­θεί έντο­να, αν τους είχε δο­θεί η ευκαι­ρία να πουν τη γνώ­μη τους, που τους μά­ζε­ψα όλους μα­ζί στο ίδιο δω­μά­τιο. Δεν μοι­ρά­ζο­νται κοι­νά χα­ρί­σμα­τα ή πε­ποι­θή­σεις, ούτε επαγ­γέλ­μα­τα ή κοι­νω­νι­κό πε­ρι­βάλ­λον και, με μία εξαί­ρε­ση, δεν γνώ­ρι­ζαν ο ένας τον άλ­λο.

Αλ­λά ήσαν σύγ­χρο­νοι, και ας ανή­καν σε δι­α­φο­ρε­τι­κές γε­νι­ές – με την εξαί­ρε­ση βέ­βαια του Λέσ­σινγκ, τον οποίο όμως τον αντι­με­τω­πί­ζω σαν να ήταν σύγ­χρο­νός μας. Μοι­ρά­ζο­νται με­τα­ξύ τους την επο­χή κα­τά την οποία συ­νέ­πε­σαν οι ζω­ές τους, τον κό­σμο όπως ήταν κα­τά το πρώ­το μι­σό του 20ού αιώ­να, με τις πο­λι­τι­κές του κα­τα­στρο­φές, την ηθι­κή του κα­τά­πτω­ση, την εκ­πλη­κτι­κή ανά­πτυ­ξη των τε­χνών και των επι­στη­μών». 

— Hannah Arendt

«Στο Άν­θρω­ποι σε Χρό­νους Ζο­φε­ρούς η Χά­να Άρεντ μέ­σω των βι­ο­γρα­φι­ών δέ­κα «φω­τει­νών προ­σώ­πων» αξι­ο­ποιεί τη δύ­να­μη της γρα­φής της, τις γνώ­σεις της και την κρι­τι­κή δει­νό­τη­τά της, προ­σεγ­γί­ζο­ντας θέ­μα­τα σε πλή­θος πε­δί­ων: φι­λο­σο­φία, λο­γο­τε­χνία, θέ­α­τρο, ποί­η­ση, πο­λι­τι­κή – ακό­μα και την ιε­ρο­σύ­νη.

Σε όλους αυτούς τους χώ­ρους κι­νή­θη­καν τα πρό­σω­πα που τι­μά για την προ­σφο­ρά τους στην αν­θρω­πό­τη­τα. Πρό­σφε­ραν, είτε σκορ­πί­ζο­ντας ισχυ­ρές δέ­σμες φω­τός φά­ρων, είτε -συ­νή­θως- σπιν­θη­ρί­ζο­ντας σαν κα­λο­και­ρι­νές πυ­γο­λα­μπί­δες μέ­σα στο σκο­τά­δι, προ­σελ­κύ­ο­ντας δί­πλα τους άλ­λες σπιν­θη­ρο­βό­λες πυ­γο­λα­μπί­δες, ώστε να κρα­τι­έ­ται ζω­ντα­νή η ελ­πί­δα ότι κά­πο­τε θα φω­τί­σει – όσοι έχουν δει σμή­νη πυ­γο­λα­μπί­δων στην ύπαι­θρο, κα­τα­λα­βαί­νουν τι εν­νοώ».

— Δη­μή­τρης Ψυ­χο­γι­ός