Φοβερές οι δυνατότητες της ιστοσελίδας!

Compartment C, Car 293, Edward Hopper (1938)

Αγαπητό μου Ανθολόγιο

Του Νίκου Τσούλια

      Η ζωή μας θα ήταν πολύ διαφορετική χωρίς το διαδίκτυο, πολύ πιο φτωχή και πιο περιορισμένη. Πολλά στοιχεία της καθημερινότητας αλλά και της ίδιας της οργάνωσης του πολιτισμού, της κοινωνίας, της πολιτικής και της οικονομίας έχουν αλλάξει οριστικά και αμετάκλητα στον τρόπο λειτουργίας τους και έκφρασής τους. Οι νέες τεχνολογίες: η πληροφορική, η ρομποτική (συνάμα και η βιοτεχνολογία) αλλάζουν το «βιομηχανικό παράδειγμα» και μας κινούν όλο και πιο γρήγορα στο μέλλον!

      Το γράψιμο και το διάβασμα, που είναι για μένα όμορφες στιγμές της ζωής μου, που κάνουν την καθημερινότητά μου φοβερά γοητευτική, αποκτούν μια πρωτόγνωρη δυναμική. Διαμορφώνουν και εκφράζουν μια μαγεία, που δεν την έχουμε ακόμα κατανοήσει στο εύρος της και στην έντασή της. Έτσι η ιστοσελίδα μου γίνεται ένα πεδίο συστηματικής πνευματικής άσκησης και με την απελευθέρωση που μου δίνει τόσο στη γραφή όσο και στο διάβασμα αποτελεί ένα πολλαπλά ενθαρρυντικό και απίθανα πολλαπλασιαστικό πεδίο έκφρασής μου.

      Μου δίνει τη δυνατότητα να γράφω και να διαβάζω σε ένα πιο δυναμικό πεδίο. Μπορώ να φτάσω στην άλλη άκρη της γης, στη σκέψη ενός Έλληνα μετανάστη, να βρίσκομαι «προ οφθαλμών» ενός τυχαίου αναζητητή με εργαλείο κάποιες «λέξεις – κλειδιά» και οι σκέψεις μου να γίνονται άσκηση προβληματισμού του. Μπορώ να κάνω γνωριμίες και φιλίες πολύ διαφορετικές απ’ εκείνες της παραδοσιακής καθημερινής μου ζωής. Ναι, ξέρω ότι εδώ υπάρχουν ενστάσεις, ότι χάνεται η ανθρώπινη επαφή, η καθαρή προσωπική σχέση, η συνάντηση του βλέμματος – του παράθυρου της ψυχής.

     Αλλά αυτός ο κύκλος της νέας μορφής πνευματικής συντροφιάς δεν αντικαθιστά τίποτα από την παραδοσιακής μορφής φιλία – αρκεί να έχουμε κριτική θεώρηση επ’ αυτού. Τότε απλώς προστίθεται και προφανώς δίνει και νέο περιεχόμενο στην πνευματική καλλιέργεια, γιατί προσφέρει γνώσεις και ιδέες, προβληματισμούς και στοχασμούς εκεί που δεν μπορείς με το μη νεοτεχνολογικό κόσμο.

      Στην πορεία σου διαμορφώνεται ένας όμιλος συναντίληψης με άλλες ιστοσελίδες ή με απλούς αναγνώστες. Επηρεάζεσαι και επηρεάζεις όχι μόνο μέσα από τα σχόλια αλλά και από τις προτιμήσεις που τόσο εύκολα αποτυπώνονται στο ψηφιακό στερέωμα. Και δεν είναι μόνο οι περίπου 350 περίπου followers, με τους οποίους συνταξιδεύω σε μια κοινή μορφωτική διαδρομή, – είναι και οι σταθερές συνεργασίες μου με άλλες ευρείας δυναμικής ιστοσελίδες, οι οποίες έχουν και ένα συγκεκριμένο θεματικό περιεχόμενο και δεν είναι γενικού χαρακτήρα όπως η δική μας ψηφιακή γωνιά.

    Κάθε δύο με τρεις ημέρες – κατά μέσο όρο – θα υπάρχει κείμενό μας εκπαιδευτικού περιεχομένου στις ιστοσελίδες: α) http://www.alfavita.gr/, β) http://www.ipaideia.gr/ και γ) http://www.filologikos-istotopos.gr/. Με την ίδια συχνότητα θα υπάρχει παρουσία μας με πολιτικό ή εκπαιδευτικό άρθρο στην ιστοσελίδα: http://www.presspublica.gr/. Και τέλος στην ιστοσελίδα http://fractalart.gr/ θα έχουμε σε κάθε ψηφιακό τεύχος της τουλάχιστον δέκα κείμενά μας με διηγήματα ή με δοκίμια εκπαιδευτικά και επιστημονικά.

      Διαμορφώνουμε δηλαδή έναν ευρύτερο ορίζοντα του στίγματός μας και προφανώς αυτή η εξέλιξη όχι μόνο ως θετική μπορεί να εκληφθεί αλλά είναι και τροφοδότης και κινητήρια δύναμη για ακόμα μεγαλύτερη και καλύτερη προσπάθεια. Από κοντά είναι και οι έντυπες προεκτάσεις μας με αδιάλειπτη εδώ και χρόνια την παρουσία μας στην εφημερίδα «ΤΟ ΑΡΘΡΟ» με εκπαιδευτικά κυρίως άρθρα και στις εφημερίδες της Ηλείας «Η ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ» και «Η ΑΥΓΗ». Υπάρχει ακόμα και η κατά περίπτωση συνεργασία μας με περιοδικά, ψηφιακά και έντυπα, που έχουν και ένα τοπικό ή θεματικό χρώμα.

      Όταν γράφω, σκέπτομαι όλους αυτούς τους συνοδοιπόρους, σκέπτομαι τους σταθερούς αναγνώστες μου αλλά και αυτούς που ποτέ δεν θα γνωρίσω και με τους οποίους θα έχω μια ευκαιριακή συνάντηση. Έτσι κι αλλιώς ένα ταξίδι είναι το γράψιμο. Ταξίδι πριν απ’ όλα με τον εαυτό σου, γιατί μέσα από τα κείμενά μου βλέπω την όλη πορεία των σκέψεών μου και των προβληματισμών μου αφού δύσκολα θα βρεθεί ημέρα που δεν θα βρεθώ μπροστά από το λάπτοπ. Είναι ταξίδι και με όλη αυτή την παρέα αλλά και όλους τους άγνωστους αναγνώστες και αναζητητές του διαδικτύου με τους οποίους μια τυχαία συνάντησή μας θα βαδίσουμε για ένα διάστημα μαζί.

      Και είναι μια συνεχής πρόκληση να ανταποκρίνεσαι όχι σε κάτι που θα έχει κατ’ ανάγκη εμπορικότητα αλλά σε κάθε νεύμα του ορθολογισμού σου και του όποιου δημιουργικού στοχασμού σου. Δεν πάμε με το ρεύμα. Έτσι, όταν στην αρχή της κρίσης της χώρας μας περίσσευε μόνο η αγανάκτηση και η οργή, η δαιμονοποίηση και ο λαϊκισμός, εμείς προσπαθούσαμε να δώσουμε με μια κριτική διάθεση μια ανάλυση που θα αντιστοιχούσε στην πραγματικότητα και δεν είχαμε καμία αγωνία να «χαϊδέψουμε αυτιά» ή να εκφράσουμε προχειρολογίες. Αν ανατρέξει κανείς στα κείμενα εκείνων των καιρών, θα διαπιστώσει ότι μπορούν να διαβαστούν και τώρα – δεν συνδέθηκαν ποτέ με τη δημαγωγία, τις κραυγές, τις στείρες ηθικολογίες και τις μεγαλοστομίες.

      Προφανώς δεν ισχυρίζομαι ποτέ ότι κατέχω το αλάθητο ή ότι έχω την ορθή άποψη. Ισχυρίζομαι ότι προσπαθώ να έχω μια κριτική ματιά για τα πράγματα, να τεκμηριώνω όσο μπορώ τα κείμενά μου με ορθολογισμό και φιλοδοξώ απλά και μόνο να ανταλλάσσω ιδέες, σκέψεις και προβληματισμούς. Και το «Ανθολόγιό μου» είναι πάντα πρόθυμο!

Poppies,1888, Robert William Vonnoh