Γιατὶ τὸν εἴχαμε λησμονήσει

Γ. Σαραντάρης

Μπορεῖ ἕνας ἀπὸ μᾶς ν᾿ ἀγαπήσει μία γυναῖκα;
Ἂς βγεῖ ἔξω
Ἂς περπατήσει πρὸς τὴ θάλασσα
Ἂς τραγουδήσει
Ἀπὸ τὰ κύματα θ᾿ ἀνθίσουν γυναῖκες
Ὄχι μοναχὰ γιὰ κεῖνον ποὺ τραγουδᾷ
Ἀλλὰ γιὰ ὅλους μας
Ὅλοι θὰ μάθουμε ξανὰ τὸν ἔρωτα
Σὰν νὰ μὴν τὸν ξέραμε ποτὲ
Σὰν νὰ τὸν εἴχαμε λησμονήσει
Γιατὶ τὸν εἴχαμε λησμονήσει

(19.6.1938)

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/giwrgos_sarantarhs_poems.htm#Ο_ΛΙΓΟΣ_ΧΡΟΝΟΣ_ΤΩΝ_ΠΟΥΛΙΩΝ

Μαρία Πολυδούρη: Αγαπημένη και παραγνωρισμένη

 

Μια νέα, συγκεντρωτική έκδοση του έργου της επιδιώκει να επιβάλει τη λογοτεχνική αξία μιας ελάσσονος, αλλά διάσημης φωνής της ελληνικής ποίησης

Κουζέλη Λ., ΤΟ ΒΗΜΑ 01/03/2014

«Το να μπορώ να γράψω είναι η υπέρτατη ευτυχία μου και η μοναδική». Αυτή αναγνωρίζει ως απόλυτη χαρά της ζωής της η Μαρία Πολυδούρη σε επιστολή της προς τον αφοσιωμένο φίλο της Βασίλη Γεντέκο τον Οκτώβριο του 1927 από το Παρίσι. Είναι 25 ετών και γράφει από παιδί. Αγωνιά για την τύχη του μυθιστορήματος που έχει παραδώσει στον εκδότη Γανιάρη προς έκδοση, αντιμετωπίζει προβλήματα επιβίωσης και μαθαίνει ραπτική στη σχολή Pigier, αναζητώντας εφόδια για να εργαστεί στη γαλλική λογοτεχνική μητρόπολη. Ζώντας απερίσκεπτα, με πενιχρά μέσα, στον άγριο χειμώνα του Παρισιού, προσβάλλεται από φυματίωση.