Δεν είχε σκοτεινιά εκείνη την ημέρα

Του Νίκου Τσούλια

     1η Σεπτεμβρίου 2021. Απαρχή του Φθινοπώρου και ελπίδες να φύγει η πνιγηρή ζέστη, που έχει φωλιάσει για τα καλά στον τόπο μας εδώ και μήνες αρκετούς. Οι φωτιές είναι πίσω – ξεχάστηκαν. Τα αποκαϊδια στην Εύβοια, στην Ηλεία, στην Βαρυμπόμπη έμειναν μόνα τους. Οι ειδήσεις έφυγαν απ’ αυτά. Τι και αν οι πληγές έμειναν στους ανθρώπους. Η σκοτεινιά είναι δική τους υπόθεση…

     Έχεις και από πάνω τη μαυρίλα της πανδημίας, που ξαναφουντώνει με καινούργιο κύμα. Και δεν είναι μόνο οι εκτιμήσεις των ειδικών, που μπορεί να κάνουν και κανένα λάθος. Είναι το ιικό φορτίο στα λύματα, που προλέγει με ακρίβεια το τι θα συμβεί τις επόμενες ημέρες. Η σκοτεινιά δεν είναι μόνο σκοτεινιά – έχει πολλή μαυρίλα μέσα της. Από τον Φεβρουάριο του 2020 έχει εγκατασταθεί και δεν λέει να ξεκουμπιστεί.

     Τα νέα δεν είναι καλά. Οι εμβολιασμοί έχουν μείνει πίσω. Οι αρνητές έχουν πεισματώσει. Τι σημασία έχει αν η πολιτεία, η επιστήμη, ο ορθολογισμός, η απλή μα και τόσο ισχυρή στη ζωή του ανθρώπου, η λογική, έχουν αποφανθεί για την χρησιμότητα και την κρισιμότητα του εμβολιασμού. Τι και αν τα εμβόλια έχουν χαρίσει ζωές και ζωές στην ανθρωπότητα. Τι και αν είναι πάντα ζητούμενα για την υγεία μας. Όχι, ο σκοταδισμός, ο μεσαίωνας, η θρησκοληψία, η ανοησία, η συνωμοσιολογία έχουν θέση στην εποχή της πληροφορίας και της γνώσης.

     Στη Βουλή νέα αποδόμηση της εργασίας. Ένα κομμάτι της ασφάλισης πάει στους ιδιώτες. Νέο πεδίο εμπορευματοποίησης και κερδοσκοπίας. Τα δημόσια αγαθά φταίνε για όλα. Θα πληρώνουν οι εργαζόμενοι εισφορές αλλά το αντίκρισμα θα χάνεται. Γνωστή ιστορία – έχει δείξει τον πραγματικό εαυτό της ήδη η ιδιωτική ασφάλιση. Στην πλατεία του Συντάγματος, το απόβραδο το συλλαλητήριο δεν είναι στις ανάγκες του προβλήματος. Η σκοτεινιά της ιδιώτευσης, της παραίτησης από τους αγώνες, της μοιρολατρείας απλώνεται…

     Όμως ο Παύλος (και αρκετοί …Παύλοι), βιολόγος καθηγητής, αγωνιστής χρόνων και χρόνων στο εκπαιδευτικό κίνημα, είναι εκεί. Ας είναι συνταξιούχος, νοιάζεται για το μέλλον, για το φωτεινό μέλλον. Με το χαμόγελό του και με το κοτσιδάκι του. “Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τους κοινωνικούς αγώνες. Είναι η ζωή μου”. Χωρίς συλλογική δράση δεν υπάρχει έννοια πολίτη ούτε πολιτικής ούτε ανθρώπου χειραφετημένου. Και το λίγο φως πάντα αποδιώχνει την σκοτεινιά.

    Πάω προς το Ζάππειο. Έχω και τον Προυστ μαζί μου. Είμαι στον τέταρτο τόμο και το Σαββατοκύριακο θα αρχίσω τον πέμπτο. Σχεδόν έτοιμα τα περίπτερα για την Έκθεση του Βιβλίου. Βρήκα το πιο βολικό για διάβασμα παγκάκι.  Λιγοστό το φως. Η λάμπα αν και ψηλά, κάνει ό,τι μπορεί. Δεν με πειράζει. Ο πόθος είναι …παθιασμένος.

     Η γραφή του Προυστ είναι τέχνη. Δεν σε ενδιαφέρει το περιεχόμενο. Η γραφή του είναι δημιουργία Ομορφιάς – είναι ομορφιά Δημιουργίας. Η λογοτεχνία σε κορύφωση. Έχει πολύ φως το “Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο”. Δεν είχε σκοτεινιά εκείνη την ημέρα.