Φωτεινή Στεφανίδη: «Για σένα, πουλί μου, Νοέμβρη μου»

 

 

Οκτώβριος 31, 2019

 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ

 

«…Κλείνω στο χέρι μου μια παιδική παλάμη,
και απαλά μέσα στον ύπνο της ψυχής
με νανουρίζει χαμηλόφωνο ποτάμι.
Είναι πολύ νωρίς, είναι νωρίς ακόμη.
Νύχτες με τριζόνια θα ’ρθουν πολλές (…)
Μ’ ένα συναίσθημα αργό καθώς βραδιάζει…»

Διονύσης Καψάλης

«Νοέμβρη βραδιάζει η χρονιά, Νοέμβρη που σημαίνει πρωτομηνιά φθινοπωριάτικη – των Αγίων Αναργύρων. Κι ακόμα ένα σακί καρύδια κι άλλο ένα κάστανα. Ζωή που έρχεται στον κόσμο. Στεφάνι με μικρά ρόδια καρπισμένα, πυράγκαθα και καρπούς βιβούρνου, όλα κερωμένα. Τελειώματα του πολυπόθητου ανθού του κυκλάμινου που ταξίδεψε για να μείνει στο αυλιδάκι. Σημαίνει τη μικρούλα Παναγιά των Εισοδίων, τη γιορτή των Αρχαγγέλων και του Άγιου Στυλιανού – με το μωρό στην αγκαλιά.

Στις 11 μας έχει τον Άι Μηνά που μηνάει το κρύο, την Αγία Αικατερίνη στις 25, κι εκεί, στο τέλος του, στις 30 του, έναν Αγιαντρέα με αντριεμένο το κρύο πια. Από κοντά και οι σύγχρονοι άγγελοι, του Νοέμβρη του Πολυτεχνείου, πάνε πέρασαν σαράντα έξι χρόνια, για πότε;» Μιλάμε με τη Φωτεινή για Νοέμβρη μήνα, κι ανοίγουμε μ’ ένα συναίσθημα αργό το μικρούλι «Για σένα, πουλί μου» του Χρήστου Μπουλώτη.

Πώς έρχεται το κρύο του Νοέμβρη;

Λένε, ότι εκεί γύρω στις 17 του μηνός, όταν δύσει η Πούλια (Πλειάδες) αμέσως μετά την ανατολή του Ήλιου αρχίζουν οι πρώτες παγωνιές… «Στις δεκαεφτά ή στις δεκαοχτώ πέφτει η Πούλια στο γιαλό, και πίσω παραγγέλνει: μήτε τσομπάνος στα βουνά, μήτε γεωργός στους κάμπους». Και τι κρύο ήρθε τότε, μέσα στην Αθήνα, σ’ εκείνες τις δεκαεφτά…

Έχει όμως και τις γλυκές του μέρες.
Που δεν γίνονται γλυκύτερες. Ώριμα τα καρύδια, τα κάστανα, τα μήλα, τα κυδώνια. Χορταριασμένα τα βουνά μ’ αγριοράδικα. Οι κρόκοι λιβάδια, και τα κυκλαμινόφυλλα κεντούν παντού το εξαίσιο σχέδιό τους. Και το γλυκύτερο απ’ όλα, το νέο κρασί στο ποτήρι:

«Για σένα τα μαύρα λαχταριστά
σταφύλια
να τσιμπολογάς με χάρη
και το μαύρο κρασί, να μου μεθάς,
να με τρελαίνεις
με βακχικές ηδύποτες ματιές
κι εράσμια φτερουγίσματα.
Για σένα
τούτο το κλεμμένο ρόδι
οι παλιές ζωγραφιές, το τρελό τόπι…»

Ο Νοέμβρης του Πολυτεχνείου;
Με θαμπά τ’ ασπρόμαυρα πρόσωπα, νυχτερινή αγωνία στην ηλικία της προεφηβείας και μια μνήμη που ξεθωριάζει, αντιγράφω:
«Για σένα
τ’ απόκρυφα συνθήματα των τοίχων
γραμμένα με κόκκινο άλικο και μαύρο
στις πολιτείες του κόσμου,
τις ορατές και μη…»

Από την πρώτη μέρα του ώς την τελευταία;
Η τελευταία ανάσα του καλοκαιριού αυτός ο μήνας. Καλοκρυμμένη ωστόσο, ετοιμάζεται η πρώτη ανάσα της άνοιξης τον Δεκέμβρη. Βροχές, βροχές, γιορτές, γιορτές. Σημαδεμένος με τα πιο τρυφερά γενέθλια, με τον Σκορπιό στον ουρανό, με την μέχρι θανάτου αξιοπρέπεια. Ο Νοέμβρης –τα μεσάνυχτα του χρόνου–, μυστηριακός, αγαπησιάρης, στολισμένος όσο κανείς – με μέτρο και ομορφιά μοναδική. Στα παραπάνω που είπαμε ας του προσθέσουμε νάρκισσους, γιασεμιά –ουρανούς επί γης–, μανταρίνια ευωδιαστά, γαζία στο φουλ, τριζοβολιό των ξύλων στο τζάκι.

Κι εμείς τι να του προσφέρουμε;
«…το ζεστό σταρένιο ψωμί
για σένα,
που κόβω με το χέρι μου
για σένα…» (Νοέμβρη μου)

 

Σημ.: Το ποίημα-βιβλίο του Χρήστου Μπουλώτη «Για σένα, πουλί μου» απ’ όπου και τα αποσπάσματα, πρωτοεκδόθηκε το 1997 από τα Ελληνικά Γράμματα. Το αρχικό κομμάτι προέρχεται από ποίημα του Διονύση Καψάλη που έχει μελοποιηθεί από τον Νίκο Ξυδάκη.

 

https://www.presspublica.gr/foteini-stefanidi-gia-sena-poyli-moy-noemvri-moy/