Έρωτας είναι η ζωή μας
Λαγκρενέ Λουί-Ζαν-Φρανσουά
«Επικαλούμαι το μεγάλο, αγνό, ποθητό, και γλυκό Έρωτα, τον τοξότη, πτερωτό, πυροκροτητή, καλοταχυδρόμο, τον συμπαίζοντα με τους Θεούς και τους Ανθρώπους, τον εφευρέτη, τον διφυή, τον έχοντα τα κλειδιά όλων των πραγμάτων, του ουράνιου αιθέρα, της θάλασσας, της ξηράς και όσους στα θνητά πνεύματα η γεννήτρα των πάντων Θεά Φύση καρπούς διατηρεί και όσα έχει ο ευρύς ο Τάρταρος και ο γδούπος της θάλασσας. Γιατί μόνος σου το πηδάλιο όλων τούτων κρατάς».
Από τους Ορφικούς ύμνους
Του Νίκου Τσούλια
Έρωτας είναι η ζωή μας. Από του έρωτα τα παιχνίδια γεννηθήκαμε. Από του έρωτα τους πόθους πήραμε τη μορφή μας. Στον έρωτα ανήκει το σώμα μας, σ’ αυτόν και η ψυχή μας. Στον έρωτα πλάθουμε και αναπλάθουμε τα όνειρά μας. Η τέχνη στου έρωτα τους τόσο γνωστούς και τόσο άγνωστους τόπους του αναζητά τις αρχέγονες πηγές της.
Στον έρωτα θα συναντήσουμε ακέραιο τον εαυτό μας, τον εαυτό μας του φαντασιακού και του πραγματικού ειδώλου μας ταυτόχρονα και αξεδιάλυτα. Στον έρωτα θα αναζητήσουμε το πάντα φευγαλέο νόημα της ζωής μας. Εδώ θα συναντήσουμε το πρωτόλειο σπέρμα της ύπαρξής μας.
Σε κάθε έκφραση του εαυτού μας, σε κάθε πτυχή της ζωής μας υπάρχει του έρωτα η ιερή σκιά, η πανίσχυρη τάση για συμμετοχή στο καθετί, για μέθεξη με καθετί. Από του έρωτα τις πηγές αναβρύζει η έντονη επιθυμία που αναπτερώνει τις δυνάμεις μας, για να πραγματώσουμε τις φιλοδοξίες μας, από εκεί και ο διακαής πόθος που αρτιώνει τη θέλησή μας για να δώσουμε απτή όψη στα όνειρά μας.
Μόνο ο έρωτας χαρίζει τη μεγάλη κατάκτηση της ζωής, τη νεανική ματιά, να αδιαφορείς για το πέρασμα του χρόνου, να νιώθεις το άγγιγμα του χρόνου μέσα από την επινόησή του, την ηλικία, αλλά να μην σού αγγίζει αυτή η επινόηση την ψυχή, να βλέπεις τον κόσμο με όλη εκείνη την θέληση της νιότης και της πάντα ζωηρής φλόγας να σχεδιάζεις και να ονειρεύεσαι. Μόνο ο έρωτας σού δωρίζει το χάρισμα να μετασχηματίζεις το ασήμαντο των πραγμάτων σε απόλυτα σπουδαίο, να βλέπεις πιο έντονα τη φωτεινή όψη της ζωής, να εκστασιάζεσαι με τα πιο απλά σημεία της πραγματικότητας, να ανακαλύπτεις τη γοητεία τόσων και τόσων γεγονότων που απλώς περνούν μαζί με το φορτίο του χρόνου, να απορείς με την ονειρεμένη αρμονία και των πιο απλών στοιχείων της φύσης, να ρεμβάζεις στα πρωινά και στα εσπερινά παιχνίδια του ήλιου, στα παιχνίδια του με τον ουρανό, με τον ορίζοντα, με τα σύννεφα, να αναπολείς το άγνωστο με της βροχής τις επινοήσεις, να θαυμάζεις τους ήχους κάθε θροΐσματος των φυλλόδεντρων και να αναπλάθεις τη μουσική τους μέσα από μια ξεχωριστή ανάταση του πνεύματός σου, να κάνεις ακόμα και «το πιο ταπεινό σκουπίδι να ονειρεύεται ότι είναι άστρο φωτεινό».
Όταν δεν υπάρχει αυτή η πρωτόγονη επιθυμία, τότε ο άνθρωπος «αντικειμενοποιείται», γίνεται σκιά των πραγμάτων, δεν γεύεται την ουσία της ζωής του, δεν αντιλαμβάνεται το μεγαλείο του πάθους που τον ανυψώνει στο θείο. Όταν η δίψα του για ζωή, όταν η ροπή για να ρουφάει κάθε πτυχή του κόσμου των αισθήσεών του δεν είναι διαρκώς ενεργή και ανήσυχη, ο άνθρωπος απλώς υπάρχει και νιώθει την ξηρασία της απόλυτης μοναξιάς, τότε νιώθει το κενό να γεμίζει την ψυχή του, τότε βλέπει τον εαυτό του να μετεωρίζεται στην «παράλογη σιωπή του σύμπαντος».
Ο έρωτας είναι ο νικητής του θανάτου, γιατί είναι αυτός που διαρκώς αναπαράγει το ιερό φαινόμενο της ζωής. Κάθε έκφραση του έμβιου κόσμου, από την ώρα που βρίσκεται στην επικράτεια της ζωής έχει ως πρώτιστο όνειρο την αναπαραγωγή της και την εν δυνάμει διαιώνισή της. Και όταν αυτή η έκφραση του βιόκοσμου πάρει τις πιο εξελιγμένες μορφές, θα γεννηθεί το κραταιό ένστικτο της έντονης επιθυμίας για σύζευξη με το άλλο φύλο και να επεκτείνεται ο ορίζοντας της ζωής πάνω σε κάθε δυνατό χώρο αυτού του ταπεινού πλανήτη. Και όταν τελικά η δύναμη της εξέλιξης κατακτήσει την έλλογη μορφή της στον άνθρωπο, θα είναι ο έρωτας το πανίσχυρο ένστικτο – ομού με το δίδυμο ένστικτο της με κάθε τρόπο ύπαρξης / αυτοσυντήρησης -, ο έρωτας η ιερή επιθυμία ως πηγή υπέρτατης ευτυχίας και πλήρωσης του ανθρώπινου ειδώλου μας.
Αν ο άνθρωπος χάσει τη δυνατότητα να αγαπάει, τότε εισέρχεται στις σκοτεινές περιοχές της αποξένωσης του εαυτού του, τότε αισθάνεται να αποικίζει τις περιοχές μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας και χάνει την αίσθηση του υποκειμένου που δημιουργεί τη ζωή του, που φιλοτεχνεί το πορτρέτο του.
Έρωτας (πρέπει να) είναι η ζωή μας. Και αν δεν είναι, απλώς δεν γευόμαστε τη ζωή μας, δεν έχουμε κατανοήσει την ουσία της, δεν έχουμε κατακτήσει τη δωρεά της!
«Ο Έρωτας στέκει ανάδυα μου και τ’ άρματα μού δείχνει,
βαστά φωτιά κι αναλαμπή κι απάνω μου τη ρίχνει…
Ο έρωτας στέκει ανάδυα μου κι άδικα τυραννά με,
μ’ άρματα φοβερίζει με και με φωτιά κεντά με…»
(’Ερωτόκριτος, Β. Κορνάρου).
Large Nude, 1907 – Pierre-Auguste Renoir
Παιδείας Εγκώμιον 
Πρόσφατα σχόλια