Άτιτλο (Λόφοι γυμνοί ωχρής βραδιάς σελήνης…)

Κωστής Μοσκώφ,

Λόφοι γυμνοί ωχρής βραδιάς σελήνης
την ώρα που ξυπνούν οι πρόγονοι
στο θρόισμα του ανέμου…
«Ο λαός μου κρατάει μαχαίρια που καιν»
η ζωή του έχει γίνει στάχτη
από τα χρόνια του Ομήρου
– «γυναίκες που ουρλιάζουν πασχίζοντας
να πουν τα λόγια του έρωτα»
άντρες που πολεμούν
πειθόμενοι στα ρήματα θεών
ή των δαιμόνων…
«Κλαίμε στα πανηγύρια γύρω από αρχαίους στοχασμούς…
Άφησα τους συντρόφους άταφους
πηκτός άνεμος σκεπάζει τώρα το κορμί τους
έμεινα μόνος
ολόκληρος για να σε σκέφτομαι…»
Κατεβαίνω τις στενές κοιλάδες του Γράμμου
– βιάζομαι
να σκεπάσω
με το πανωφόρι του Έρωτα
την άρρωστή μας Επανάσταση…

[Από την ενότητα: Β’ Τα καινούρια – β’ Σχόλια στον Σαλβατόρε Κουαζίμοντο

Από τη συλλογή Ποιήματα (1987)

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=20945.msg563078#msg563078

Θεοχαράκης Βασίλης, Αγνάντεμα στα Βίλλια ΙΙ