Οι κλεψύδρες του αγνώστου

 

(Οδυσσέας Ελύτης)

 

Le temps est si clair que
je tremble qu’il ne finisse…

André Breton

Στον Ανδρέα Εμπειρίκο

Είναι κοντά η πτυχή του ανέμου που θροεί τον γαλάζιο της περιστερεώνα –
η χυμώδης πτυχή
Που ζυγίζει στο χνούδι της ερεθισμένες αιώρες
Όταν γέλια μυτερά σπάνε τα τσόφλια της αυγής αγγέλνοντας το ηλιόβγαλμα
Κι όλο το πρόσωπο της γης λάμπει από μαργαρίτες
Όχι, δεν είναι σήμερα η στερνή μας λέξη, δεν τελειώνει ο κόσμος
Δε λιώνει σήμερα η ελπίδα μου, με χλωρά σπαρτά γεμίζει τις φωλιές των ήχων

Εύθυμα στόματα φίλησαν κορίτσια, στα κεράσια κρέμασαν την ηδονή
Δέντρα μεγάλα στάζουνε ήλιο είναι άκακα και σκέπτονται σαν ίσκιοι που τρέχουνε
Για κάτι ωραίο -σήμερα είναι ωραίο το προβαλλόμενο όραμα

Δροσερό μεσημέρι αφησμένο σαν βάρκα που έπλευσε όλο πάθος
Στοιβαγμένη τραγούδια και σινιάλα που τρέμουν σαν βουνοκορφές
Μακριά μακριά είναι οι μαρμάρινες επαύλεις των γυμνών γυναικών
Η καθεμιά τους ήτανε άλλοτε σταγόνα
Η καθεμιά τους είναι τώρα φως
Περνούνε το φουστάνι τους όπως περνά η μουσική στους λόφους το στεφάνι της
Και ζούνε μες στον ύπνο τους κισσούς που ζώνουν
Μακριά μακριά είναι οι καπνοί των λουλουδιών οι οριζόντιες λίμνες των ναρκίσσων
Τιμονιέρηδες κεφάτοι οδηγούν εκεί τα σκάφη των γοητειών
Γερμένοι στο ’να τους πλευρό -τ’ άλλο τους είναι θαλερός τόπος ευωχιών
Τόσες δα μέλισσες και τόσες δα κλεψύδρες ιστορούνε κι υφαίνουνε το ανθρώπινο είδος

Σ’ ένα πελώριο διάστημα χύνεται το φως
Γεμίζει οράματα γλυπτά κι είδωλα φέγγους
Είναι τα μάτια πια που κυριαρχούν -η γη τους είναι απλή και κορυφαία
Καλοσύνης κοιτάσματα ένα ένα, σαν φλουριά κομμένα μες στον ήλιο
Μες στα χείλια, μες στα δόντια, ένα ένα τ’ αμαρτήματα
Της ζωής, αγαθά ξεφλουδιασμένα

Από τη συλλογή Προσανατολισμοί (1940) του Οδυσσέα Ελύτη

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Οδυσσέας Ελύτης, Ποίηση (εκδ. Ίκαρος, 2002)

 Οδυσσέας Ελύτης

http://odysseaselytis.wordpress.com/2012/11/30/oi-klepsydres-tou-agnostou-e-odysseas-elytis-greece-%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CF%88%CF%8D%CE%B4%CF%81%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5/

ΤΟ ΑΛΟΓΟ: Στη Φύση, τον Μύθο, την Τέχνη

Yurko Victoria, Spring Day

 

ΓEΩPΓIOΣ ΔHMHTPOKΑΛΛHΣ

«Tα άλογά τως ήσαν ευγενικά εις το ιδείν, υψηλά, λιγνά, γλήγορα·
και ώσπερ να είχασιν, ή φυσικήν τινα γνώσιν, ή και εκπαιδεύσεως
διδακτήν, ώστε οπού έγνωθαν τα σχήματα οπού τώς έκαναν οι
aυθεντάδεςτως· πολλάκις δε εγροικούσαν και το μίλημάτως, και
έκαναν είτι τώς έλεγαν. Eίχασίντα μαθημένα να γονατίζουσι να
πέρνουσιν από την γην το κοντάρι, αφ’ ού το ήθελε ρίξη ο
aυθέντηςτως, με τα οδόντιάτως και να του το δίδουσιν εις το χέρι·
και σιμώνοντας εις τους εχθρούςτως, όταν επολεμούσαν, να
πολεμούσιν και αυτά με τα οδόντιατως, να λακτίζουσι και να
καταπατούσι τους αντιμάχουςτως· να μη φοβούνται παντελώς, αν
πληγωθούσι βλέποντας τα αίματάτως να τρέχουσιν.»

Αναθηματικό ηλιακό άρμα από το Trondholm της Δανίας. Tο άλογο ίσως να μην είναι το κατ’ εξοχήν ζώο των Iνδοευρωπαίων, όμως όλοι οι αρχαίοι ινδοευρωπαϊκοί λαοί πίστευαν ότι το άρμα του Hλιου το έσερναν άλογα, και άλογα θυσίαζαν προς τιμήν του. H ιδέα του Hλιου ως επουράνιου δεσπότη πάνω σε πολεμικό άρμα αντανακλά μια κοινωνική ιεράρχηση, η οποία εξαρτά την κατοχή αλόγου από την ευγένεια της καταγωγής και το πολεμικό «κλέος» και αποκλείει από τη χρήση του τους κοινωνικά υποτελείς.