Άτομα με αναπηρία και ανορθολογική κοινωνία

Vincent van Gogh (1853–1890), Wood gatherers in the snow, 1884

 

Είμαστε όλοι εν δυνάμει ανάπηροι

Του Νίκου Τσούλια

Δεν έχουμε φθάσει ακόμη σε τέτοιο σημείο, ώστε να γίνεται λόγος για ενιαία θεώρηση όλων των εκπαιδευτικών προβλημάτων, τόσο σε ό,τι αφορά στο υποκείμενο της μάθησης, δηλαδή το μαθητικό πληθυσμό, όσο και από πλευράς χρονικού ορίζοντα (διαχρονίας), προκειμένου να καλύπτεται και η σχολική και κοινωνική ένταξη των ατόμων με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.

Λ. Δελλασούδας, Ομότιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Ε.Κ.Π.Α.

 

Όταν μαζεύονται σύννεφα κρίσης σε μια πολιτεία που δεν κατανόησε το πώς συνέβη αυτό, όταν ο κάθε πολίτης αρχίζει να σκέφτεται μόνο τον εαυτό του και τον πολύ στενό του περίγυρο, όταν αποδομείται το κράτος πρόνοιας με μια ασύντακτη τροπή, τότε το μέρος της κοινωνίας που θα γευθεί πρώτο την πιο βαριά σκιά είναι οι κοινωνικές ομάδες που έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη στήριξης, είναι οι κοινωνικές ομάδες που έχουν κατακτήσει τα στοιχειώδη δικαιώματά τους ύστερα από τους άλλους, τους πολλούς πολίτες. Ουσιαστικά τώρα διαφαίνεται ότι η φροντίδα που είχαμε για τα άτομα που χρειάζονται ιδιαίτερη στήριξη ήταν απόρροια περισσεύματος, ήταν απόρροια της επίλυσης των βασικών προβλημάτων των άλλων, των πολλών πολιτών και δεν ήταν στις προτεραιότητες του πολιτισμικού μας εποικοδομήματος.

Ανθρωπιστική κρίση: Τι να κάνουμε;

Jean B. Hilaire (1753-1822): Κάτοικοι της Λήμνου, 1782. Λιθογραφία από την έκδοση του Choiseul-Gouffier "Voyage Pittoresque de la Grece", Βρυξέλες 1823-1825.

ΤΟ ΒΗΜΑ 25.11.12

Η μεγάλη αύξηση του αριθμού των ανέργων, σε συνδυασμό με τα τραγικά κενά που εξακολουθεί να παρουσιάζει το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας, απειλεί να παρασύρει ολόκληρες οικογένειες στη φτώχεια, προειδοποιεί μια νέα εργασία της Ομάδας Ανάλυσης Δημόσιας Πολιτικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών με συντονιστή τον επίκουρο καθηγητή κ. Μάνο Ματσαγγάνη. Στην εργασία παρατίθενται μερικά συγκλονιστικά στοιχεία: Το ποσοστό του πληθυσμού που βρίσκεται κάτω από το όριο φτώχειας έχει αυξηθεί κατακόρυφα τα τελευταία τρία χρόνια και είναι τώρα σχεδόν 36%. Επιπλέον, το ποσοστό του πληθυσμού που δεν μπορεί να προμηθευθεί τα αγαθά που είναι απαραίτητα για την εξασφάλιση ενός ελάχιστου επιπέδου αξιοπρεπούς διαβίωσης εκτιμάται σε 8,5%.

Αυτή είναι η μία πλευρά του ζητήματος. Η άλλη είναι οι πολύπλευρες πρωτοβουλίες κοινωνικής αλληλεγγύης που αναπτύσσονται σε γειτονιές της Αθήνας και σε άλλες πόλεις. Κοινωνικά ιατρεία που λειτουργούν με την εθελοντική προσφορά εργασίας γιατρών και νοσηλευτών, δίκτυα διακίνησης προϊόντων χωρίς μεσάζοντες, επιτροπές γειτονιάς που μοιράζουν ρούχα και τρόφιμα, κ.ά. Πρωτοβουλίες που δεν υποκαθιστούν απλώς τις κρατικές δομές κοινωνικής πρόνοιας, οι οποίες διαρκώς συρρικνώνονται, αλλά ταυτόχρονα δημιουργούν νέα πρότυπα κοινωνικής οργάνωσης και αποτελούν αντίδοτο στην περιθωριοποίηση, στον αποκλεισμό και στην απόγνωση που προκαλεί η κρίση. Ορισμένες από αυτές τις πρωτοβουλίες παρουσιάζονται στο σημερινό αφιέρωμα των «Νέων Εποχών».