Τι ωραίο να ονειρευόμαστε…

By the shore, Michael Grmash

Τι ωραίο να ονειρευόμαστε αυτή (αυτόν) που ονειρεύεται … εμάς!

 

Του Νίκου Τσούλια

Τι ωραίο να ονειρευόμαστε… Και να δημιουργούμε τους δικούς μας κόσμους, να πλάθουμε την ιστορία της ζωής μας με κεντρικό πρόσωπο τον εαυτό μας καταπώς τη θέλουμε, να νιώθουμε τον εαυτό μας αυτεξούσιο και χειραφετημένο από κάθε δέσμευση που καθηλώνει τη δημιουργικότητά μας, να γευόμαστε την απόλυτη ευτυχία χωρίς σκιές, να μοιράζουμε τη χαρά μας με γενναιοδωρία και αγαθοσύνη, να είναι η σκέψη μας διαρκώς αγκιστρωμένη στο όνειρο, γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό.

Τι ωραίο να ονειρευόμαστε… Και να απαλύνουμε της ζωής τις δυσκολίες, να μετασχηματίζουμε τη σκληρότητα της πραγματικότητας, να υπερβαίνουμε περιορισμούς και καταναγκασμούς, να ευτελίζουμε του χρήματος τη δύναμη, να προσπερνούμε της εξουσίας τις σειρήνες, να γελοιοποιούμε της ανούσιας φιλοδοξίας τους σκοπούς και τις επιδιώξεις, να τρίβουμε το σκούριασμα του χρόνου και το μέλλον μας να μη ζυγιάζεται όλο και πιο πολύ με το παρελθόν μας αλλά πάντα το μέλλον να περισσεύει, να μάς αναπλάθει διαρκώς την αίσθηση της νιότης, να μην πάψουμε να ονειρευόμαστε μέχρι την τελευταία μας πνοή (έστω και αν το όνειρο της έσχατης ηλικίας μας μετασχηματίζεται σε όνειρο – νοσταλγία), γιατί αλλιώς θα έχουμε πεθάνει πριν να πεθάνουμε αφού θα έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.

Τι ωραίο να ονειρευόμαστε… Και να επικρατήσει ο ορθολογισμός, για να γίνουν ταίρι ξεχωριστό η λογική και το συναίσθημα και να ανατραπεί το κυρίαρχο σημερινό ζευγάρι του παραλογισμού και του ανώριμου συναισθηματισμού που αποστεγνώνει τους χυμούς της ζωής μας – γιατί η λογική είναι η συγκρότηση της σκέψης μας, ο πυρήνας της ανθρώπινης φύσης μας, γιατί το συναίσθημα είναι η θεία δωρεά μας -, να συναντηθεί η ανθρώπινη φύση μας με τη θεϊκή φύση, να κατακτήσουμε αυτή τη φορά μόνοι μας τον απολεσθέντα παράδεισο.

Τι ωραίο να ονειρευόμαστε… Και να είναι τα βιβλία τα μόνα υλικά αγαθά μας, γιατί συνάπτονται με τη γνώση και με το αξιερώτητο, γιατί είναι τα μόνα που μπορούν να ταξιδεύουν μεταξύ ουρανού και γης, να είναι το ανοιχτό βιβλίο σύμβολο στο σκηνικό της αυθεντικής ζωής μας και οι βιβλιοθήκες οι γίνουν οι κοσμικοί ναοί μας, να γράφονται βιβλία από όλους τους ταξιδευτές του ονείρου – για να μπορέσουμε να χορτάσουμε τη διαρκώς ακόρεστη και μοναδική πείνα της αναζήτησής μας, να γράφονται διαρκώς βιβλία γιατί το πανηγύρι της σκέψης και του στοχασμού είναι σε διαρκή ένταση.

Starry Night Over the Rhone, 1888, Musée d’Orsay, Paris.

Τι ωραίο να ονειρευόμαστε… Και να κινούμαστε μεταξύ ουρανού και γης, να μη χρεωνόμαστε ούτε του ουρανού την αυθαίρετη μυθοπλασία ούτε της γης την απέραντη πεζότητα, να είμαστε ταυτόχρονα γήινοι και ουράνιοι ανά πάσα στιγμή, να μη μάς νοιάζουν τα όρια της ύπαρξης και της ανυπαρξίας, να παίζουμε με την υποκειμενικότητα και την αντικειμενικότητα σκορπίζοντας τους φράχτες τους, σπάζοντάς τους κάθε σύνορό τους.

Τι ωραίο να ονειρευόμαστε… Και να νιώθουμε την ψυχική ευφορία από της καρδιάς μας τα σκιρτήματα και όχι παίρνοντας τη γλύκα της από τις σελίδες της λογοτεχνίας των άλλων, να βιώνουμε την πνευματική αναζήτηση στη δική μας πρωτόλεια σκέψη, να μην τρυγάμε μόνο από τη σοφία των διανοητών, να μην είμαστε συλλέκτες χυμών από τους «επώνυμους», να είμαστε στοχαστές του εαυτού μας και του Κόσμου μας.

Τι ωραίο να ονειρευόμαστε… Και να μην αποσπόμαστε από της γης τις περιδινήσεις, να μην είναι έωλο το είδωλό μας, να έχει τις ουράνιες αβεβαιότητές του αγκαλιά με τα γήινα ριζώματά μας, να μετασχηματίζουμε το όνειρό μας στην απτή πραγματικότητα και να μη χάνεται στης μυθοπλασίας τους απέραντους τόπους της. Γιατί τι όνειρο έχει την ομορφιά του όταν μια κοίτη του εκβάλλει στα παρακείμενα ποτάμια της φιλοδοξίας και της στοχοθεσίας, αλλιώς το καταπίνει η απέραντη έρημος της φαντασίωσης.

Τι ωραίο να ονειρευόμαστε… Και να παίρνουμε στο ταξίδι μας τους δικούς μας ανθρώπους, να είναι η όλη κοινωνία μας κοινότητα αγάπης, να εξορίσουμε από τον παράδεισο το φθόνο, την αλαζονεία…. ό,τι κατατρώει το μεγαλείο της αρετής, να γίνει το «εγώ» «εμείς», να μετακενωθεί το ατομικό στο συλλογικό γνωρίζοντας τη νέα όψη της ανθρώπινης υπόστασής μας, να εισέλθουμε στην πραγματική ιστορία μας, στην ιστορία της αγάπης, της αλληλεγγύης, του αλτρουισμού.

Τι ωραίο να ονειρευόμαστε… Και ο έρωτας να ενοικεί μόνιμα και αδιάλειπτα στο σώμα μας και στο πνεύμα μας, να είναι η ανάσα μας ανάσα του, να είναι αυτός που θα μάς ταξιδεύει μεταξύ ουρανού και γης όπως ήταν και στο μύθο – το μόνο μύθο που δεν έπρεπε να πειράξει ο λόγος -, να είναι το θεϊκό δώρο που μάς ξαναφέρνει πίσω στον παράδεισο, να είναι το φτερούγισμά του η μόνη μας έννοια, η μόνη μας ανησυχία, το μοναδικό μας όνειρο μέσα στο όνειρο…

Τι ωραίο να ονειρευόμαστε…

 

Τι ωραίο να ονειρευόμαστε, τι ονειρεύεται ένα μικρό παιδί που κοιμάται…

 

Γύζης Νικόλαος, Ο χορός των μουσών