Παλαιστίνη τη λένε ακόμα

Ένα συγκλονιστικό ποίημα του κορυφαίου ποιητή της Παλαιστίνης,

Μαχμούντ Νταρουίς (1941-2008).

«Σ’ αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να ζήσεις…

Σ’ αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις

Ο ερχομός του Απρίλη

Η μυρωδιά του ψωμιού την αυγή

Αυτά που λένε οι γυναίκες για τους άντρες

Τα γραπτά του Αισχύλου

Η αρχή του έρωτα

Το χορτάρι πάνω σε μια πέτρα

Μητέρες που ζουν με το σκοπό της φλογέρας

Και ο φόβος των κατακτητών για τη μνήμη

***

Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις

Το τέλος του Σεπτέμβρη

Μια γυναίκα που ανθίζει μετά τα σαράντα

Η ώρα του ήλιου στη φυλακή

Σύννεφα που σχηματίζουν πελώριες μορφές

Τα συνθήματα του λαού για κείνους που φεύγουν γελαστοί

και ο φόβος στα μάτια των τυράννων

***

Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις

Σε αυτή τη γη, την κόρη της γης

τη μάνα όλων των ξεκινημάτων

τη μάνα όλων των τελειωμών

Τη λέγαν Παλαιστίνη

Παλαιστίνη τη λένε ακόμα

Αγαπημένη μου, μου δόθηκε

μου δόθηκε η ζωή γιατί σε αγαπώ

(Ποίημα του Μαχμούντ Νταρουίς (1941-2008), κορυφαίου ποιητή της Παλαιστίνη -μετάφραση:kommon.gr)

Ερήμην

Κική Δημουλά

Σημειώθηκε χθες
διόγκωση της ματαιότητας.
Αυτό, φυσικά,
κανείς δεν το αντελήφθη.
Κανείς απ’ τους ελάχιστους «πλησίον μου».

Μονάχα εγώ
που όρθια μπρος στο μεσίστιο μέλλον μου,
σε στάση ανήμπορη αλλά κόσμια,
άφησα να διαφύγει από το χώρο μου
ένα ολόκληρο απόγευμα,
σε μια ρευστότητα αθεράπευτη,
γνωστή,
αλλ’ επιδεινωμένη.

Από τη συλλογή Ερήμην (1958) της Κικής Δημουλά

Πηγή: Κική Δημουλά, Ποιήματα (εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα, 1998)

https://thepoetsiloved.wordpress.com/2014/02/19/%ce%b5%cf%81%ce%ae%ce%bc%ce%b7%ce%bd-%ce%ba%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%ac-erimin-kiki-dimoula/

Ὅταν μιὰν ἄνοιξη

Μανώλης Αναγνωστάκης

Ὅταν μιὰν ἄνοιξη χαμογελάσει
θὰ ντυθεῖς μία καινούργια φορεσιὰ
καὶ θὰ ῾ρθεῖς νὰ σφίξεις τὰ χέρια μου
παλιέ μου φίλε

Εισαγωγή

Βασίλης Βασιλικός

Κι ας μη νομίζουμε πως είμαστε μεγάλοι,
τρανοί, υπερκόσμιοι κι αθάνατοι ποιητές.
Περνούμε εμείς∙ έρχονται πίσω άλλοι
κι όλοι μας είμαστε φτωχοί τραγουδιστές.

Το χιόνι

του Γιάννη Ρίτσου

Το χιόνι είναι άσπρο, μαλακό σαν τελειωμένος έρωτας, -είπε.
Έπεσε απρόσμενα, τη νύχτα, μ’ όλη τη σοφή σιωπή του.
Το πρωί, λαμποκοπούσε ολόλευκη η εξαγνισμένη πολιτεία.
Μια παλιά στάμνα, πεταμένη στην αυλή, ήταν ένα άγαλμα.

Ένα ποίημα του Μπρεχτ για τα Χριστούγεννα των φτωχών

Μπέρτολτ Μπρεχτ

ΦΤΑΝΟΥΝ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Φτάνουν Χριστούγεννα λοιπόν! Παραμονή.
Κι εμείς σαν όλους ετοιμάσαμε γιορτή.
Μα δεν είν’ άνετα σαν φάτνη εδώ μέσα.
Μπαίνει το κρύο από παντού, δεν έχει μπέσα.

Παραδοχή

Γιάννης Ρίτσος

Νικημένος απ’ το γαλάζιο
με το κεφάλι ακουμπισμένο στα γόνατα της σιωπής
πεθαμένος από ζωή
πεθαμένος από νιότη
βουλιαγμένος κάτου απ’ τη φωτιά του
με το φύκι σαλεύοντας στη μασκάλη του-

Το κύμα της μέρας δεν εύρισκε αντίσταση
μήτε σ’ ένα χαλίκι της σκέψης του.

Είταν έτοιμος πια για τον έρωτα
και για το θάνατο.

Χάνοντας τον ακόλουθό μου

μαζί μου ήταν,
με το μπόι μου έπαιζε
κάπου γύρω μου
στα πόδια μου ριζωμένος…
το χωριό σαν έφυγε
χάθηκε κι αυτός
τον ξέχασα…
μαζί του χάθηκαν πολλά
έφυγε μαζί με τον ουρανό…
όχι δεν είχε εχθρό το φως το δυνατό
το σκοτάδι μόνο φοβόταν…

Αγαπάω

Νίκος Καββαδίας

Αγαπάω τ’ ό,τι θλιμμένο στον κόσμο,

Τα θολά τα ματάκια, τους άρρωστους ανθρώπους,

Τα ξερά, γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,

Τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.

Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ ένα δισάκι

Για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε.

Το δικό μας πετρογέφυρο…

Του Νίκου Τσούλια

 

     Ποτέ δεν φανταστήκαμε ότι θα πνιγόταν στο νερό. Ακόμα και όταν μάθαμε ότι θα έφτανε ο υγρός εφιάλτης μέχρι το δρόμο που ήταν και αυτό. Ποτέ δεν είχαμε σκεφτεί ότι θα το νοσταλγούσαμε τόσο πολύ, όπως και το χαμένο πατρικό σπίτι μας.  Ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό μας ότι θα το αγαπούσαμε σε όλη μας τη ζωή τόσο πολύ σαν να ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό.

Κώστας Μόντης – Η πιο καλή γειτόνισσα η Παναγιά είν’ η Χρυσοζώνισσα

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

in.gr, 15 Αυγούστου 2021

Το παρεκκλήσι της μονής της Παναγίας της Χρυσορρογιάτισσας είναι χτισμένο στην κατεχόμενη πόλη της Μόρφου

Παναγιά στο Μόρφου

Η πιο καλή γειτόνισσα

η Παναγιά είν’ η Χρυσοζώνισσα.

Στο τόσο δα σπιτάκι της κλεισμένη

όποτε πας θάν’ πάντα μέσα να προσμένη

να της ανοίξης την καρδιά σου

τη λύπη να της πης και τη χαρά σου

κι απ’ το παλιό της πίσω το μανουάλι

να γνέφη «ναι» με το κεφάλι.

Το περιγιάλι το κρυφό

Του Γ. Σεφέρη

Άρνηση

Στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι.
μα το νερό γλυφό.