Νοσταλγώ το παρόν!

Καφέ “Sycophant», Θησείο – με θέα την Ακρόπολη, Απρίλιος 2024

Του Νίκου Τσούλια

 

     Όχι δεν το νοσταλγώ, γιατί κάθε φορά με κάποιο τρόπο το παρελθόν, που ήταν κάποτε παρόν, κατακτά την προνομία μιας εξ ορισμού ωραιοποίησης, αφού κρατάμε μόνο τη φωτεινότητα των γεγονότων.

     Όχι, δεν το νοσταλγώ, γιατί όταν θα γίνει παρελθόν, θα αφορά νεότερη ηλικία μου και ως εκ τούτου από μόνο του θα έχει αυταξία.

     Το νοσταλγώ αυτό καθ’ εαυτό, για την ουσία του, για το περιεχόμενό του, για την ομορφιά του. Είναι ένα παρόν, όπου επικρατεί η ελευθερία, η επιθυμία, η φιλοδοξία. Δεν υπάρχουν δεσμεύσεις της εργασίας, του καθημερινού τυπικού ωραρίου με μια κάποια υποχρεωτική απασχόληση ή με μια επαγγελματική δραστηριότητα.

     Ό,τι γίνεται, ακόμα και η θεσμική υποχρέωση, που έχω εδώ και τέσσερα και πλέον χρόνια, αυτή του Γραμματέα του Τομέα Παιδείας του ΠΑΣΟΚ, εντάσσεται στην αντίληψη της προαιρετικής αλλά και εκούσιας λειτουργίας μου, αφού με αυτή τη θέση υπηρετώ δύο πολύ βασικές επιλογές της ζωής μου: της στήριξης της Σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής και κουλτούρας αλλά και της θεσμικής εκπαίδευσης και της δημόσιας παιδείας, ως βασικής κοινωνικής λειτουργίας.

     Και οι δύο αυτές όψεις είναι όψεις ελευθερίας και δημιουργικότητας μου, γιατί έχουν συστηματική συλλογική δράση και πολύ γράψιμο, πολύ διάβασμα, πολύ στοχασμό, πολύ αναζήτηση αλλά και καλλιέργεια κοινωνικών σχέσεων είτε μέσα από τον Τομέα Παιδείας με την πανελλαδική κλίμακά του είτε με βάση τις παρέες και τις φιλίες που έχω αναπτύξει κατά τη διάρκεια του χρόνου, παρέες που μπορεί να έχουν αφετηρία από το χωριό μου και από το δημοτικό σχολείο, από το πανεπιστήμιο και από την πλούσια επαγγελματική και συνδικαλιστική μου καριέρα.

    Χαίρομαι ιδιαίτερα, που έχω ελεύθερο χρόνο και συναντιέμαι με ανθρώπους που επηρέασαν τη ζωή μου, με τους οποίους είχα ουσιαστική σχέση και διαμορφώσαμε κοινά κομμάτια ζωής.

     Νοσταλγώ το παρόν, γιατί είναι πολύ όμορφο. Περιδιαβαίνω τα κέντρο της Αθήνας, που πάντα λατρεύω. Γνωρίζω όλες τις πλευρές του. Βλέπω τις αλλαγές που συμβαίνουν. Έχω βρει όμορφα στέκια για γράψιμο και για διάβασμα σε «Καφέ» στο Θησείο, στην Πλάκα, στο Σύνταγμα, στον Κεραμεικό, στο Κολωνάκι, στην περιοχή του Βυζαντινού Μουσείου – Χίλτον – Κάραβελ.

     Έχω αποκούμπια, όταν κάνω την μεγάλες διαδρομές κάθε μέρα, παγκάκια σε καλαίσθητα πάρκα στα, οποία διαβάζω το βιβλίο, που πάντα θα έχω στην τσάντα μου μαζί με το laptop: στον Εθνικό Κήπο, στου Φιλοπάππου και στην Πνύκα, στο Θησείο, στην Κυδαθηναίων, στην Ακρόπολη, στο Ιαπωνικό πάρκο πίσω από την Εθνική Πινακοθήκη, αλλά και στην Πολυτεχνειούπολη, στη γειτονιά μου.

     Νοσταλγώ το παρόν, γιατί δεν ξέρω αν το αύριο θα ‘ναι τόσο όμορφο, τόσο γενναιόδωρο, στο να μου δίνει τόσες χαρές στη ζωή.

     Το νοσταλγώ, γιατί είμαι υγιής – δεν είναι ποτέ δεδομένο για κάθε άνθρωπο – και είμαι σε μία φάση στην οποία έχουν ολοκληρωθεί σε σημαντικό βαθμό η προσωπικότητά μου, ο χαρακτήρας μου, ο κόσμος μου και, ακόμα, έχει κατακτηθεί ένα σημαντικό πνευματικό υπόβαθρο επί του οποίου  μπορώ να φιλοδοξώ, να δημιουργώ, να ονειρεύομαι…

    Το νοσταλγώ γιατί μου πλημμυρίζει την ύπαρξη, γιατί το αγαπώ ως ξεχωριστή ομορφιά της ζωής μου…

Πολυτεχνειούπολη, με το βιβλίο στο τσαντάκι 

Καφέ Μελίνα, Πλάκα

Φθινόπωρο 2023