Νοσταλγώ το παρόν!

Καφέ “Sycophant», Θησείο – με θέα την Ακρόπολη, Απρίλιος 2024

Του Νίκου Τσούλια

 

     Όχι δεν το νοσταλγώ, γιατί κάθε φορά με κάποιο τρόπο το παρελθόν, που ήταν κάποτε παρόν, κατακτά την προνομία μιας εξ ορισμού ωραιοποίησης, αφού κρατάμε μόνο τη φωτεινότητα των γεγονότων.

Νανόπουλος: Zήστε τη ζωή σας και αφήστε τους άλλους να κάνουν ό,τι νομίζουν. Και αν κάνουν κάτι καλό, μιμηθείτε το

Ο διακεκριμένος καθηγητής φυσικής υψηλών ενεργειών και Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Δρ. Δημήτρης Νανόπουλος, σε μια συνέντευξη-μάθημα ζωής, δηλώνει πως του αρέσει να απολαμβάνει «τη ζωή, τον έρωτα, την τέχνη», προτρέπει τους νέους «να πολεμήσουν για τη ζωή που θέλουν να έχουν».

Τελικά ποιοι είμαστε;

Κεφάλι μιας νεαρής γυναίκας με ανακατωμένα μαλλιά (Λήδα), Λεονάρντο Ντα Βίντσι

Του Νίκου Τσούλια

     Όχι, δεν αναφέρομαι σε κάποιο φιλοσοφικό και υπαρξιακό ερώτημα, σε έναν προβληματισμό που δύσκολα μπορεί να τον προσεγγίσουμε είτε από εγγενείς αδυναμίες είτε από αντικειμενικές οριοθετήσεις του πνεύματος του ανθρώπου απέναντι στην «παράλογη σιωπή του Σύμπαντος» ή στο «ποιο μπορεί να είναι το νόημα της ζωής» ή στα διαχρονικά αναπάντητα μεταφυσικά ζητήματα.

Τίποτα δεν με τρομάζει…

Joseph Stella (Italian-American, 1877–1946) Battle of Lights, Coney Island, Mardi Gras, 1913-14

Του Νίκου Τσούλια

Τι με τρομάζει…

      Πολλά και σοβαρά είναι τα «στοιχεία – στοιχειά» που με τρομάζουν. Έρχονται και επανέρχονται απρόσκλητα δημιουργώντας γκρίζο σκηνικό στη φωτεινότητα των ονείρων μου και των οραμάτων μου. Δεν ξέρω ποιος τα δημιουργεί ούτε και πώς καταφτάνουν στη σκέψη μου και περιορίζουν τη δημιουργικότητα της ονειροπόλησής μου και τον ορίζοντα των φαντασιώσεών μου.

Τι παράξενο ταξίδι!

Του Νίκου Τσούλια

     Πώς να σχεδιάσεις ένα ταξίδι που δεν ξέρεις τίποτα γι’ αυτό; Δεν ξέρεις αν (και πόσο) διαρκεί, που σε οδηγεί, από που θα περάσεις, ποιους θα συναντήσεις. Δεν ξέρεις αν πράγματι είναι ταξίδι, γιατί δεν ξέρεις αν υπάρχει κάτι από εσένα σ’ αυτό το άγνωστο ταξίδι, αν υπάρχεις ή απλώς το σχεδιάζεις και μετά το καταπίνει η μαύρη άβυσσος…

Στα αστέρια γεννηθήκαμε!

Του Νίκου Τσούλια

     Στα αστέρια κοιτάμε ξανά και ξανά…Αυτά θαυμάζουμε και χανόμαστε στις ομορφιές του ουρανού και του λογισμού μας. Με αυτά στοχαζόμαστε και ονειρευόμαστε. Αυτά μας προκαλούν να αναρωτηθούμε τι υπάρχει εκεί πέρα μακριά, τι είναι της φαντασίας μας και τι πραγματικό…

Δυστυχία είναι να μην μπορείς να ζήσεις αλλά…

Δύο Φιγούρες, Δημήτρης Μυταράς

Του Νίκου Τσούλια

     Να μην μπορείς να ζήσεις… Αλλά έχει τόσες όψεις αυτή η περίπτωση, έχει τόσες πολλές αιτίες και απρόβλεπτες εξελίξεις – άλλοτε ξεκινούν από εμάς, άλλοτε από εξωγενή αίτια.

Αγαπάμε τη ζωή!

Του Νίκου Τσούλια

     Δεν μπορούμε να την ορίσουμε. Ο γλωσσικός μας κώδικας είναι ανεπαρκής. Όσοι νομίζουν ότι κάτι καταφέρνουν απλά ξεγελούν τον εαυτό τους – μιλάνε για τις ιδιότητές της αλλά ποτέ για την ίδια! Η ζωή συνδιαλέγεται με την ύλη και πορεύεται στη δική της εξέλιξη. Είμαστε συνδημιουργοί της, ως άτομα, ως κοινωνίες, ως πολιτισμοί. Αυτός είναι ουσιαστικά ο αγώνας της ζωής μας.

Γιατί να ανακατεύουμε συνεχώς το δύσκολο παρελθόν;

Φθινόπωρο, Ρικ Βούτερς, 1913

Του Νίκου Τσούλια

     Περίεργη η σχέση μας με το παρελθόν μας. Άλλοτε μας στοιχειώνει και μας καταδυναστεύει, άλλοτε το νοσταλγούμε και μας γοητεύει, άλλοτε προσπαθούμε να το ξεχάσουμε, άλλοτε το έχουμε συνέχεια μπροστά μας…

Το συγκλονιστικό αποχαιρετιστήριο κείμενο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

«Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’ αυτό που αξίζουν, αλλά γι’ αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Το πιο όμορφο παράθυρο του Ήλιου στη Γη!

Του Νίκου Τσούλια

     Και έγραψα αυτή τη μαγευτική λέξη στην απλή καθαρεύουσα, έτσι όπως την πήρε η διεθνής βιβλιογραφία, για να αποδώσει ένα από τα πιο φωτεινά και πιο δημιουργικά συμβαίνοντα στον γαλάζιο πλανήτη μας.

Άσε τις σκιές να φεύγουν…

The Lovers II, 1928 by Rene Magritte

Του Νίκου Τσούλια

      Μην αφήνεις τις σκιές να μεγαλώνουν. Ρίξε τους φως ή μάλλον μην εμποδίζεις το φως να πέσει πάνω τους. Σκέψου και στοχάσου. Αν κάτι σε κρατάει επίμονα στο παρελθόν, αν κάτι δεν αφήνει το χρόνο να κυλάει, στοιχειώνει. Και μετά σε βυθίζει στη μαύρη άβυσσο. Σου ρουφάει τη ζωτικότητα. Δεν σε αφήνει να προχωρήσεις στη ζωή.