Όταν ξαφνικά ανατρέπεται η ζωή σου

Του Νίκου Τσούλια

     Ζεις την καθημερινή σου πραγματικότητα γεμάτη με σχεδιασμούς και όνειρα, με αναμνήσεις και νοσταλγίεςˑ παρελθόν και μέλλον, ένας και ενιαίος κόσμος, ο δικός σου κόσμος. Οι σκέψεις σου είναι κυρίως σε φωτεινά μέρη της πραγματικότηταςˑ γιατί άλλωστε να σκοτεινιάζει στο φαντασιακό; Οι προσδοκίες σου και η φαντασία σου φωτίζουν ακόμα περισσότερο τον ορίζοντά του. Η αισιοδοξία είναι και πρέπει να είναι στοιχείο της κουλτούρας σου, του τρόπου ζωής σου.

Όλα ήταν ένα ψέμα!

Του Νίκου Τσούλια

     Πάντα με απασχολούσε το ζήτημα των άστεγων. Όταν το πρωτοείδα άστεγους σε γέφυρες του Σηκουάνα, δεν μπορούσα να το διαχειριστώ με μια κάποια ορθολογική θεώρηση.

Σπασμένα τριαντάφυλλα…

Του Νίκου Τσούλια

      Τι ήθελαν και αυτά να ξεμυτίσουν από τον καλαμένιο φράχτη και να βγουν στο στενό δρομάκι μικρά – μικρά, μπουμπούκια ελπιδοφόρα ζωής και ομορφιάς, να τα παρασύρουν τα άλογα με τα φορτώματα των ξύλων και να κρέμονται τσακισμένα επιζητώντας πρόωρα τον τελικό προορισμό τους;

Ο δικός μας δημόσιος δρόμος

Του Νίκου Τσούλια

     Μπορεί άραγε ένας δρόμος να πρωταγωνιστήσει σε ένα διήγημα; Μπορεί να είναι εστία της συλλογικής μνήμης κάποιων ανθρώπων που έχουν να τα πουν μεταξύ τους πολλά χρόνια; Μπορούμε να συζητάμε για έναν δρόμο;

Ρημαγμένο λαγκάδι μας

Του Νίκου Τσούλια

      Οι απαρχές του πάντα ήταν ένα μυστήριο για τον παιδόκοσμο του μικρού χωριού μου. Ίσως γιατί ερχόταν από ένα σημείο του ορίζοντα που προκαλούσε κάποιο είδος φόβου. Έβγαινε μέσα από το μοναδικό πυκνό δάσος της περιοχής. Χάρασσε βαθιά τη γη και έδινε την εντύπωση ότι προερχόταν από κάποιο σκοτεινό μέρος και πάντως πιστεύαμε ότι όχι μόνο είναι άγνωστο το ξεκίνημά του αλλά και ότι ήταν κάτι το μυστηριώδες και γι’ αυτό αποφεύγαμε να αναφερόμαστε σ’ αυτό.

Ατέλειωτοι χειμώνες, τρελά όνειρα…

Το πάλαι ποτέ σχολείο του χωριού μου – Αυγή Αμαλιάδας, Ήλιδας…

Του Νίκου Τσούλια

     Ήταν δύσκολες, πολύ δύσκολες, οι ατέλειωτες βροχερές μέρες τα χρόνια εκείνα τα φτωχικά χρόνια, αλλά έκρυβαν και μια ξεχωριστή χαρά. Και άμα η καταιγίδα δεν άφηνε τα ζώα να βοσκήσουν, έπρεπε να τα μαζέψουμε στους στάβλους και στα γαλάρια και έτσι θα ήμασταν πριν νυχτώσει στο σπιτικό μας και θα είχαμε ξέγνοιαστο διάβασμα, χωρίς να κοιτάς και να προσέχεις κάθε τόσο τα ζώα…

Να παίζει το τρανζίστορ…

Του Νίκου Τσούλια

     Χαμός έγινε στο σπιτικό μας σαν εμφανίστηκε το πρώτο μας τρανζίστορ. Ήταν και το πρώτο ραδιόφωνό μαςˑ που να αφήσει η φτώχεια για πολυτέλειες αγοράς των παλιότερων μεγάλων και εμβληματικών ραδιοφώνων.

Πώς μπορεί να γεννηθεί η ιδέα του Μαραθώνιου…

Του Νίκου Τσούλια

     Του Κ.Ν. του άρεσαν τα ταξίδια. Βίωνε την ομορφιά του Κόσμου πηγαίνοντας σε κάθε γωνιά της Γης, από τον μακρινό Αμαζόνιο μέχρι εκεί μακριά κοντά στους πάγους του Βόρειου Πόλου. Ήταν πολίτης του κόσμου. Ένιωθε ότι πολλαπλασίαζε τα βιώματά του και τις εμπειρίες της ζωής του. Ζούσε το όνειρό του…

Αποκαλύπτοντας την πραγματικότητα στη φαντασία μου…

Του Νίκου Τσούλια

Στο δρόμο για τις Πόρτες

     Ήταν μια φαντασίωση δεκαετιών και δεκαετιών, μια ονειροπόληση ζωής. Άλλοτε φωτεινές εικόνες και άλλοτε γκρίζα μοτίβα έφταναν – ναι μόνα τους έρχονταν – στη σκέψη μου. Τι να είναι προς εκείνη τη μεριά; Υπάρχει ζωή και δραστηριότητα, όπως υπάρχει στα μέρη που γνωρίζω και βιώνω;

Περιμένοντας το απόγευμα της Κυριακής (β΄ μέρος)

Του Νίκου Τσούλια

     Για εμάς η μπάλα – έτσι λέγαμε πάντα το ποδόσφαιρο – άρχιζε πριν αρχίσει η μπάλα, πριν την αναμετάδοση. Όλο το πρωινό φανταζόμαστε ξανά και ξανά το πως θα εξελιχθεί στην πραγματικότητα το παιχνίδι της αγαπημένης μας ομάδας. Βλέπαμε – όχι δεν προβλέπαμε – πάντα θετικό το αποτέλεσμα και φυσικά για να το κάνουμε πιο γοητευτικό φτιάχναμε την εξέλιξή του με υλικά «ανατροπής», όπως το λένε σήμερα, να χάνει αρχικά η ομάδα μας αλλά στη συνέχεια να κερδίζει και με διαφορά. Και έτσι η χαρά γινόταν πιο μεγάλη.

Περιμένοντας το απόγευμα της Κυριακής κάποτε…(α΄)

Του Νίκου Τσούλια

     Το περιμέναμε πως και πως κάθε φορά που η εβδομάδα ζύγιζε προς το τέλος της – και ζύγιζε πολύ νωρίς, από την Πέμπτη, γιατί πολύ το ποθούσαμε. Σε εκείνους τους καιρούς, ήταν η μόνη επαφή του παιδόκοσμου με τον πέραν του μικρού χωριού μας κόσμου και πρωτίστως με την Αθήνα, που την ονειρευόμαστε όλο και πιο πολύ όσο μεγαλώναμε.

Ηλιοβασιλέματα γεμάτα ονειροπολήσεις, φαντασιώσεις, στοχασμούς

 

Του Νίκου Τσούλια

     Ποιος δεν τα έχει υμνήσει; Ίσως να είναι και η μοναδική πηγή έμπνευσης για όλους τους ανθρώπους και όχι μόνο για τους ποιητές και για τους καλλιτέχνες. Ποιος δεν έχει νοσταλγήσει των παιδικών του χρόνων το απαλό πέσιμο του ήλιου στον ορίζοντα των μακρινών λόφων και των βουνών ή στα απαλοφιλήματα θάλασσας και ουρανού;