Επί του «Ανθολογίου»

Ερύμανθος: Η φωτογραφία είναι από τη δυτική πλευρά, από την πλευρά της Ηλείας.

 

Του Νίκου Τσούλια

Αυτοναφορικό το σημερινό μας άρθρο. Είναι ώρα να γίνει ένας μικρός απολογισμός και να τεθούν κάποιες σκέψεις σχεδιασμού. Θεωρώ ότι μια τέτοιου είδους αναφορά είναι απαραίτητη κατά καιρούς, αφού το «Ανθολόγιο» λειτουργεί επί νέου εδάφους καθημερινά με την ανάρτηση δύο άρθρων (ένα προσωπικό και ένα από άλλη ιστοσελίδα) και δημιουργεί μια δική του ξεχωριστή τροχιά στο πεδίο της ψηφιακής πληροφοριόσφαιρας.

Καλές διακοπές

By the shore, Michael Grmash

 

του Νίκου Τσούλια

Όλοι τις χρειαζόμαστε, όλοι τις αγαπούμε, όλοι τις περιμένουμε όλο τον χρόνο. Δεν είναι απλά και μόνο η ξεκούραση από τον ρυθμό της εργασίας μας. Είναι η περίοδος όπου αφιερώνουμε χρόνο στον εαυτό μας, όπου παίζουμε συχνά με τον πυρήνα των υπαρξιακών μας ερωτημάτων, όπου ανασυντάσσουμε τις δυνάμεις μας και τις δυνατότητές μας σε μια πολύ πιο δημιουργική βάση. Είναι το κομμάτι της ζωής μας που περιλαμβάνει την αυθεντικότητά μας και τα όνειρά μας χωρίς την καθήλωση της πεζής καθημερινότητας.  

Κάτι σαν γενέθλια…

Francis Wheatley, The Hay Cart

 

Του Νίκου Τσούλια

Και να λοιπόν που κλείσαμε έναν χρόνο, έναν χρόνο δημιουργίας στον ψηφιακό κόσμο – στον πιο σύγχρονο τρόπο επικοινωνίας του ανθρώπου. Ξεκινήσαμε ένα όμορφο ταξίδι γνώσης, ένα ταξίδι γνωριμίας, ένα ταξίδι ανταλλαγής απόψεων και ιδεών, ένα ταξίδι συστηματικού διαβάσματος και προσωπικής γραφής αλλά και αναζήτησης έγκυρης αρθρογραφίας στους ωκεανούς των ιστοσελίδων.

Στάση Ανθολογίου

“By the shore” – Michael Grmash,

από: http://www.facebook.com/pages/ΦΙΛΟΙ-ΤΟΥ-ΒΙΒΛΙΟΥ/

 

Του Νίκου Τσούλια

Καιρός να τα ξαναπούμε! Ο χρόνος κύλισε στη δική του κοίτη και η σκέψεις μας το ίδιο. Αλλά αν πρέπει να κοιτάς συνεχώς μπροστά για να ανοίγεις δρόμο, νιώθεις και την ανάγκη να στρέψεις το βλέμμα σου και προς τα πίσω. Έχεις ανάγκη σε κάθε ταξίδι να αναστοχάζεσαι, να ρίχνεις ματιές προς τα πίσω και να επανασχεδιάζεις το μέλλον του. Τούτου δοθέντος, θα επιβεβαιώσω μερικά χαρακτηριστικά στοιχεία της ταυτότητας του Ανθολογίου και θα σημειώσω μερικά νέα χαρακτηριστικά του σημεία.

Ένα άρθρο την ημέρα

… και οι σκέψεις πλημμυρίζουν.

Του Νίκου Τσούλια

Αυτο – αναφορικό το σημερινό άρθρο· όχι τόσο ως προς το «Ανθολόγιο» όσο ως προς εμένα. Η καθημερινή έκφραση του «Ανθολογίου» είναι – κατά κανόνα – δύο δημοσιεύσεις κάθε ημέρα· μια δική μου και μία ξένη. Όσον αφορά τη δική μου γραφή – γιατί η ξένη δημοσίευση είναι μια εύκολη υπόθεση – τίθεται ένα ερώτημα: είναι αναγκαίος αυτό ο ρυθμός; Και ακόμα μπορεί κάποιος να βρίσκει θεματικές περιοχές και να γράφει καθημερινά σχετικά κείμενα;

Παλιές χριστουγεννιάτικες κάρτες

του Νίκου Τσούλια

Έχουν γράψει και αυτές τη δική τους ιστορία. Παλιές χριστουγεννιάτικες κάρτες: Το υφάδι που μας ενώνει με το όνειρο και με το μεταφυσικό στερέωμα,  η θύμηση που προσπαθεί να υπερκεράσει τη φθορά του χρόνου και να συνδεθεί με την ευχή, με την προσωπική προσδοκία, με ένα φωτεινό μέλλον. Είναι ένα μικρό αλλά ορατό σημάδι του υπερφυσικού αστερισμού του θρησκευτικού φαινομένου που θα συνδεθεί με  τον παραμυθένιο παιδικό μας κόσμο και με την υπαρξιακή προσωπική μας αγωνία. Ήταν πάντα το πιο προσιτό δώρο, το δώρο που μοιραζόμαστε με τους οικείους τόσο εύκολα και το φυλάγαμε και για τα επόμενα χρόνια. Το ιστορικό της πρώτης εμπορικής χριστουγεννιάτικης κάρτας (είναι η πρώτη προβαλλόμενη) αναφέρει ως πρώτο σχεδιαστή τον καλλιτέχνη John Callcott Horsley το 1843. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι αντανακλούν μια ρομαντική διάθεση που εκδηλώνεται ευρύτερα στους κόλπους εκείνων των κοινωνιών και σα μια ισχυρή συλλογική φαντασίωση συνεχίζει το ταξίδι της και στους δικούς μας καιρούς. Σήμερα ο ψηφιακός κόσμος εισέρχεται ορμητικά και σε αυτό το τοπίο, το ανανεώνει και το εξαπλώνει σε κάθε γωνιά της Γης, στον καθένα μας. Απολαύστε τες…

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΟΔΟΥ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ

Επί του «Ανθολογίου»

Του Νίκου Τσούλια

«Επί του πιεστηρίου…». Ήταν το σημείο – σύμβολο της τελευταίας ενημέρωσης και της επείγουσας είδησης στην παλιά τεχνολογία των εφημερίδων. Ήταν το δέλεαρ για να διαβάσεις την πιο φρέσκια και ίσως την πιο αξιόλογη είδηση. Οι καιροί αλλάζουν και το «Επί του πιεστηρίου…» μεταλλάχθηκε. Τώρα η ενημέρωση, η κατάθεση της άποψης δεν είναι θέμα μόνο κάποιων μεγαλοπαραγόντων της δημόσιας ζωής, τώρα ο καθένας έχει τη τεχνολογική δυνατότητα να βγει σε ένα ξέφωτο, όπου προβάλλονται γνώμες (άφθονες), πληροφορίες (ακόμα πιο άφθονες), ιδέες (πιο λίγες), τεκμηριωμένες θεωρήσεις (ακόμα πιο λίγες).

Εξέλιξη «Ανθολογίου»

Του Νίκου Τσούλια

Όταν ξεκινάς ένα ταξίδι, βάζεις στόχους, κάνεις επιλογές, καταθέτεις ψυχή και δυνάμεις, αποζητάς την ομορφιά της διαδρομής, κάνεις στάσεις, αφηγείσαι, ονειρεύεσαι. Αλλά δεν θέλεις πάντα ο προγραμματισμός να είναι η βασιλική οδός, περιμένεις το ανεπάντεχο, επιθυμείς το ξαφνικό, θέλεις να συμβαίνουν ανατροπές, ακόμα επιδιώκεις να σε περιλαμβάνει η παροιμία: «τον δρόμο τον φτιάχνεις περπατώντας».
Κάνεις το ταξίδι μια παλιννόστηση – μια παλιννόστηση στο εσωτερικό του εαυτού σου, γνωρίζοντας ότι αυτή η αναζήτηση είναι μια αναζήτηση της ουσίας του ανθρώπου, είναι η αναζήτηση που κάνει κάθε άνθρωπος με τον εαυτό του. Όλοι είμαστε σε έναν διαρκή εσωτερικό διάλογο. Και μέσα απ’ αυτό τον διάλογο προσπαθούμε να εξηγήσουμε τον Κόσμο, τη ζωή, το δικό μας είδωλο.

Μια ανάσα, μικρός απολογισμός β

Ο άνθρωπος θα έπρεπε να είναι ικανός να γράφει μια σονάτα, να σχεδιάζει ένα κτίριο, να κουμαντάρει ένα πλοίο, (…) 
ν’ αλλάζει ένα μωρό, 
να παλεύει, να πεθαίνει γενναία.
Η εξειδίκευση είναι για τα έντομα.

Robert Heinlein, 1907-1988, 
Αμερικανός συγγραφέας επιστ. φαντασίας

Του Νίκου Τσούλια

Ο οδηγητικός μίτος της ιστοσελίδας θα είναι
η “προβολή” της στα πεδία του Homo Universalis, του Μορφωτικού Κινήματος,
της Γενικής Παιδείας.
Επιζητείται, κατ’ αρχήν, η Γενική Παιδεία. Φρονώ ότι ο σύγχρονος πολίτης πρέπει να αποτινάξει τα δεσμά του διαρκώς εξειδικευόμενου λόγου και των επιμερισμένων επαγγελματικών δραστηριοτήτων που στενεύουν τους πνευματικούς μας ορίζοντες, να έχει συνολική θεώρηση για το Όλον, τον Κόσμο, την  Πραγματικότητα, να μπορεί να ερμηνεύει τη θέση του στην κοινωνία και να αναζητεί ως θέσφατο τη χειραφέτησή του και το αυτεξούσιό του.

Μια ανάσα, μικρός απολογισμός α

Του Νίκου Τσούλια

Μπορεί να ταξιδέψουμε σ’ ολόκληρο τον κόσμο,
για να βρούμε την ομορφιά και τη γαλήνη,
αλλά αν δεν την κουβαλάμε μέσα μας,
δεν πρόκειται ποτέ και πουθενά να τη συναντήσουμε.
Έμερσον

Ας πάρουμε μια ανάσα. Όχι δεν κουραστήκαμε, μικρό το έργο, μικρός και ο απολογισμός. Θέλεις να κοιτάξεις πίσω όταν έχεις κάνει μεγάλο δρόμο. Υπάρχει όμως και κάποια άλλη περίπτωση· όταν νιώθεις όμορφη τη διαδρομή που έκανες.

Ιστοσελίδα: Πρώτη φορά…

Matrehin Alexander, Panorama of Suzdal with a View to Rizpolozhenia Monastery

 

Του Νίκου Τσούλια

Ιστοσελίδα: πρώτη φορά…

Μια μικρή εστία μορφωτικής αναλαμπής, που αργότερα θα κουβαλήσει μαζί της πολλά όμορφα ψηφιακά βιβλία και άρθρα, θα προσπαθήσει να συνδεθεί σε μια «υπερ-ιστοσελίδα» με άλλες ομόρροπες προσπάθειες, να πάρει το σχήμα ενός ψηφιακού Μορφωτικού Ομίλου.

Και για να μη γινόμαστε υπερφίαλοι, θεωρώ ότι κάθε φιλοδοξία σ’ αυτό το πεδίο είναι θεμιτή, γιατί ο καινούργιος Διαφωτισμός ή θα είναι ηλεκτρονικός ή απλώς δεν θα υπάρξει… Και όσον αφορά τη γνωστή αντιπαράθεση έντυπου και ψηφιακού βιβλίου, για τους εραστές της γνώσης και της μάθησης δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, όλες οι μορφές του βιβλίου θα υπάρχουν και θα ταξιδεύουν μαζί με όσους έχουν ανησυχίες…

Ιστορίες σχολείου, σηματωροί ζωής

του Νίκου Τσούλια

Οι θεωρίες αποδόμησης αλλά και κάποιοι ψευτο – διανοούμενοι ισχυρίζονται ότι το σχολείο έχει χάσει το ρόλο του, γιατί, κυρίως, αναπτύχθηκαν και άλλοι θεσμοί παραγωγής γνώσης. Ουδέν αναληθέστερον. Οι άλλοι θεσμοί είναι πηγές πληροφορίας και κατ’ ελάχιστον γνώσης. Πέραν τούτου, το σχολείο δεν έχει ως μοναδικό ή κύριο σκοπό τη μετάδοση της γνώσης.