Η υποκουλτούρα του θανάτου στον κινηματογράφο

Του Νίκου Τσούλια

      Θεωρώ ότι το πιο χαρακτηριστικό δείγμα της παρακμιακής υποκουλτούρας της αμερικάνικης κινηματογραφικής βιομηχανίας είναι η εξύμνηση του θανάτου. Είναι το αγαπημένο θέμα της πάλαι ποτέ ακμάζουσας έβδομης τέχνης στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Ακόμα και όταν δεν υπάρχει ως κεντρικό θέμα σε μια ταινία ο θάνατος, από κάπου θα εμφανιστεί για να δώσει τη δική του …πλοκή στο όλο σενάριο και, το πιο πιθανό, να βάλει και τη σφραγίδα του.

Δολοφονίες: το ύστατο στάδιο της παρακμής

Norman Adams, The Death of Adam

 

Του Νίκου Τσούλια

Βρέθηκε λοιπόν η λύση. Να τοποθετηθούν ένοπλοι φρουροί στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα νηπιαγωγεία για να προστατευτούν τα παιδιά, οι νέοι και οι νέες. «Απέναντι σε κάθε κακό άνθρωπο που κρατάει όπλο, πρέπει να τοποθετήσουμε έναν άλλο καλό άνθρωπο με όπλο», αυτή είναι η απάντηση στο πρόβλημα των μαζικών δολοφονιών, σύμφωνα με τον πρόεδρο της National Rifle Association.