Όλοι έχουμε ένα κομμάτι του Οδυσσέα!

Το άγαλμα του Οδυσσέα στην Ιθάκη

Του Νίκου Τσούλια

Δεν έχει κανένα νόημα αυτή η συζήτηση… Αν ο Οδυσσέας είναι ιστορικό ή μυθικό πρόσωπο. Το όλο σύμπαν του υπερβαίνει οποιαδήποτε τέτοια αναφορά. Ο λόγος είναι απλός. Η μορφή του είναι αρχετυπική για όλο τον Δυτικό πολιτισμό.

Ο Τζαίημς Τζόυς, η πραγματικότητα και τα ομηρικά έπη

Το βιβλίο του Τζόυς «Οδυσσέας»

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Το βιβλίο του Τζόυς «Οδυσσέας» πρωτοεκδόθηκε το Φεβρουάριο του 1922. Εξαιρετικά ογκώδες μυθιστόρημα (ο όγκος του αποθαρρύνει τον αναγνώστη) με πυκνό, ποιητικό και σε πολλά σημεία δυσνόητο λόγο έμελε να γίνει λογοτεχνικό σύμβολο του μοντερνισμού. Η υπόθεση αφορά ένα τυπικό εικοσιτετράωρο της ζωής του κυρίου Μπλουμ.

Κίνημα πολιτικής ορθότητας στις ΗΠΑ έβγαλε από σχολείο τον Όμηρο επειδή είναι… σεξιστής

Ακόμα και στο πεδίο της κλασικής λογοτεχνίας έχουν καταφέρει να ρίξουν τα δίχτυα τους οι φανατικοί της πολιτικής ορθότητας η οποία φαίνεται πως έχει λάβει διαστάσεις μάστιγας.

Βασίλης Βρυώνης

in.gr

29 Δεκεμβρίου 2020

“Διαβάζοντας” την Οδύσσεια μαζί με τον Χορκχάιμερ και τον Αντόρνο

Του Νίκου Τσούλια

     Τι είναι αυτό που δημιουργεί την ανεξάντλητη μαγεία της Οδύσσειας; Είναι η διαρκής τάση μας για την επιστροφή στην Εστία; Τι είναι αυτό που σε ωθεί κάθε τόσο να παίρνεις στα χέρια σου την Οδύσσεια και χάνεσαι στην περιπέτεια και στην αναζήτηση και άλλοτε νιώθεις ότι είναι πρώτη φορά που τη διαβάζεις και άλλοτε διαβάζεις το ομηρικό κείμενο και παράλληλα ψάχνεις ίχνη από τα δικά σου παλιότερα διαβάσματα; Είναι η γοητεία της νοσταλγίας που αναζητεί πάντα τον θησαυρό που έχουμε μέσα μας;

Η Οδύσσεια στην Τέχνη

A 15th century manuscript of the Odyssey

 

Του Νίκου Τσούλια

 

 

      Ένα από τα κορυφαία πνευματικά έργα του ανθρώπου – κατά τη γνώμη μου το κορυφαίο, αν μπορούμε να μιλάμε με συγκριτική αντίληψη για τα αριστουργήματα του πολιτισμού – δεν μπορεί παρά να αποτελεί σταθερή πηγή έμπνευσης για την τέχνη σε κάθε λαό και σε κάθε εποχή. Η Οδύσσεια δεν είναι απλά και μόνο ένα έργο του Ομήρου, που γράφτηκε μια περίοδο για να εκφράσει ένα μέρος της ιστορικότητας αυτής της περιόδου˙ αλλά αποτελεί ένα ζωντανό δημιούργημα του πνεύματος, που είναι σε διαρκή διάλογο με κάθε κοινωνία, σε κάθε καιρό. Κάτι τέτοιο δεν συνιστά άλλωστε το βασικό στοιχείο της κλασικότητας;

Υπάρχει Έλληνας που δεν διαβάζει την Οδύσσεια;

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

     Είμαστε τυχεροί. «Κληρονομήσαμε» όμορφη και στοχαστική γλώσσα, αείζωο και θαλερό πολιτισμό. Και αν ο Παρθενώνας είναι κορυφαίο παγκόσμιο μνημείο και θεσμοποιήθηκε ως τέτοιο με την υιοθέτησή του από την UNESCO ως σύμβολο του λογότυπού της, είναι η Οδύσσεια (μαζί με την Ιλιάδα) η μήτρα όλων των αφηγήσεων του δυτικού πνεύματος. Γιατί εδώ τίθενται πρώτιστα προτάγματα της ζωής του ανθρώπου…

Η Οδύσσεια στη νέα εποχή

Ο Αίγισθος σκοτώνει τον Αγαμέμνονα

Βιστωνίτης Αναστάσης

ΤΟ ΒΗΜΑ, 23.12.2017

Η Εμιλι Γουίλσον χρησιμοποιεί μια γλώσσα κοντά την καθομιλουμένη και ταυτοχρόνως μένει όσο το δυνατόν πιστότερη στη μορφή του πρωτοτύπου.

Το μεγαλείο του Ομήρου

Του Νίκου Τσούλια

 

      Δεν υπάρχει άλλο πιο ισχυρό πεδίο αναφοράς όλων των Ελλήνων διαχρονικά – πέραν εκείνου της γλώσσας μας – από την αρχαιότητα και έως το άγνωστο μέλλον όσο τα έργα του Ομήρου. Και ίσως αυτό να αποτελεί μια πολύ αξιόλογη ιδιαιτερότητα που να μην έχει ανάλογό του σ’ άλλη περίπτωση λαού. Αναρωτιέμαι πόσο τυχεροί είμαστε που νιώθουμε αυτή την τόσο ξεχωριστή σχέση. Γιατί έχει έναν φοβερό συμβολισμό ακόμα και η γνώση του να ξέρεις ότι όλοι οι Έλληνες του παρελθόντος και του μέλλοντος συναντιούνται πνευματικά σε έναν κοινό τόπο αναφοράς, από όπου αντλούν την ίδια αφήγηση, τα ίδια διδάγματα, την ίδια στοχαστική περιπλάνηση.

Σίσυφος ~ Ὁμήρου Ὀδύσσεια

 

λ. 593-600

Εκτόνωση

Pieter Lastman, «Οδυσσέας και Ναυσικά».

 

του Δ. Μαρωνίτη, ΤΟ ΒΗΜΑ, 27/09/2015

 

Για πρότυπο συνωμοτικής συνεργασίας πρόκειται: ομηρικής, για την ακρίβεια οδυσσειακής. Ανάμεσα σ’ έναν πολύτροπο ήρωα, τον Οδυσσέα, και μια θεά, τα μάτια λάμποντας, την Αθηνά, κόρη του Δία. Γνώριμοι οι δύο μεταξύ τους από την Ιλιάδα, στην Οδύσσεια έγιναν αχώριστοι. Στην αρχή αλλάζοντας όψη και ρόλο, καθένας με τον τρόπο του, μετά απροκάλυπτα. Πράγμα που γίνεται στη δέκατη τρίτη ραψωδία, μοιράζοντας το έπος, σχεδόν ισόποσα, στα δύο. Γι’ αυτήν τη συνωμοτική συναλλαγή γίνεται λόγος εφεξής, αλλού σε παράφραση, αλλού σε μετάφραση.

O Όμηρος «ακολούθησε» τα άστρα

 

ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΤΣΙΜΙΤΑΚΗΣ, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 1.1.2016

 

Μια νέα απόπειρα χρονολόγησης των Ομηρικών Επών, η ακριβέστερη μέχρι στιγμής, συγκρίνει τα φυσικά φαινόμενα που περιγράφονται στα έπη με αστρονομικά φαινόμενα, και ελέγχει την ιστορική αλήθεια της αφήγησης. Αποτέλεσμα, ο εντοπισμός ημερομηνιών για συμβάντα που αποτυπώνονται στα έπη, και μια νέα αντίληψη για την ιστορικότητά τους, η οποία φιλοδοξεί να παρέμβει στο Ομηρικό ζήτημα.

Τα κατά και τα υπέρ

Θρήνος του Αχιλλέα για τον Πάτροκλο. Πίνακας του Νικολάι Γκαι (1855).

Δ. Μαρωνίτης, ΤΟ ΒΗΜΑ, 23/03/2014

Συνεχίζεται το μελαγχολικό σίριαλ για τις εκπαιδευτικές ατυχίες της Ιλιάδας που διδάσκεται (άβολα και άκαιρα) στη δεύτερη τάξη του Γυμνασίου σε μετάφραση του Ιάκωβου Πολυλά. Ηλικίας άνω των 120 χρόνων, η οποία βρέθηκε στα κατάλοιπά του και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1923, σε μεταθανάτια προφανώς έκδοση. Την προβληματική μεταφραστική της επίδοση σχολίασα τις προάλλες όσο μπορούσα πιο διακριτικά, από σεβασμό στη γενικότερη παιδεία του Πολυλά και στην πολύτιμη σολωμική του συνεισφορά. Που δεν φαίνεται όμως να τη σέβεται, όσο και όπως πρέπει, το επίσημο σχολικό εγχειρίδιο, κρίνοντας από την παράλειψη κάθε συστατικού στοιχείου για τον μεταφραστή, εκτός του ονόματός του.