Πετράδια μες στις στάχτες

Auguste Rodin (Fr. 1840 – 1917),  Minerva (early 20th century)

Του Νίκου Τσούλια

Σκύβω εκεί κάθε βράδυ και μαζεύω τα παραπονεμένα δίχτυα μου
από τη θάλασσα εκείνη που κλυδωνίζει τα ωκεάνια μάτια σου[i]

      Καθετί υπαρκτό, κάθε σημάδι της πραγματικότητας το «αγγίζεις», το προσλαμβάνεις με κάποια αίσθησή σου, το γεύεσαι, το βιώνεις πολλαπλά. Και όμως αυτό που καθορίζει τα πάντα είναι ανέγγιχτο και δεν ξέρεις ούτε καν αν είναι υπαρκτό. Όσο δεν προσεγγίζουμε ικανοποιητικά τη φύση του χρόνου, θα βολοδέρνουμε ανάμεσα στο φαντασιακό και στο πραγματικό χωρίς να έχουμε ακέραια την υπόστασή μας, αφού τόσα και τόσα πράγματα που μόλις «τώρα» είναι του «χεριού μας» την αμέσως επόμενη στιγμή δεν υπάρχουν.

Παιχνίδια με τον χρόνο

Διόνυσος και Ώρες

Του Νίκου Τσούλια

      Πιστεύω ότι είμαστε παγιδευμένοι στο «παιχνίδι» μας με το χρόνο. Και δεν είμαστε παγιδευμένοι από το χρόνο αλλά από την αντίληψη και από τη σχέση μας που εμείς έχουμε με το χρόνο. Ουσιαστικά η κοσμοθεωρία μας ως προς αυτόν είναι τεχνητή. Είναι απόρροια τόσο του αλλοτριωμένου τρόπου ζωής που έχει διαμορφώσει ο σύγχρονος πολιτισμός μας όσο και της ίδιας της διαχείρισης του χρόνου. Δεν βιώνουμε αυθεντικά το χρόνο, αλλά ζούμε με βάση τη διαχείριση που του κάνουμε και πιο συγκεκριμένα με τη συνεχή κατάτμησή του και την επιμερισμένη μέτρησή του.

Ταξίδι στο Χρόνο…

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

      Τις τέσσερις διαστάσεις του χώρου τις κατανοούμε καλά και τα …έχουμε καλά μαζί τους. Με το χρόνο έχουμε προβλήματα, πολλά προβλήματα πρόσληψης και γνώσης, ερμηνείας και αποδοχής. Έτσι, μπορεί ο χωροχρόνος να είναι μια ενιαία οντότητα, αλλά εμείς με τη μια του συνιστώσα έχουμε αγκάθια.

Ελάτε να συζητήσουμε για τον Χρόνο!

 

Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν ασχολείται μαζί του, που δεν τα βάζει μαζί του. Ο χρόνος μας καταδυναστεύει, γιατί κυλάει πάνω μας και μας οδηγεί στον αφανισμό. Αλλά χωρίς τον χρόνο θα υπήρχαμε; Τι θα σήμαινε να μην περνάει ο χρόνος και να μην μεγαλώνουμε; Υπάρχει τελικά ο χρόνος ή είναι επινόησή μας; Η επιστήμη, η φιλοσοφία, η τέχνη, η ποίηση, όλοι εμείς προβληματιζόμαστε και στοχαζόμαστε για τον χρόνο. Το “Ανθολόγιο” κάνει ένα μπουκέτο ιδεών και απόψεων περί του χρόνου. Απολαύστε το! Είναι καταπληκτικό!!!

 

Επιμέλεια: Νίκου Τσούλια

Χρόνος, νερό που φεύγει από τη χούφτα μας…

 

Allison Iris

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

      Μαθημένοι χρόνια και χρόνια πολλά από τη λειτουργία της θεσμικής μας εκπαίδευσης αλλά και από την συνολική λειτουργία της κοινωνίας μας να κινούμαστε όσο πιο πολύ μπορούμε στον κόσμο του «συγκεκριμένου» και του χειροπιαστού, της απτής αποτελεσματικότητας και της διαρκούς ικανοποίησης έχουμε χάσει εν πολλοίς το ψυχανέμισμα και τη διαίσθηση που μπορούν να μας χαρίσουν άπειρες πτυχές της πραγματικότητας, να συνάψουν το «υποκειμενικό» και το «αντικειμενικό», να ρίξουν πιο πολλές γέφυρες μεταξύ «πραγματικού» και «φαντασιακού».

Η σχέση μας με το παρελθόν (β. γενική εκδοχή)

Timeline of the universe

Του Νίκου Τσούλια

Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον.

Γιώργος Σεφέρης

      Η σχέση μας με το παρελθόν δεν είναι μόνο προσωπική υπόθεση. Συνδέεται με το γλωσσικό μας κώδικα, με την κοινωνική μας λειτουργία και με το πολιτισμικό μας συγκείμενο. Έχει συλλογικές και εθνικές ισχυρές συνιστώσες. Υπάρχει άλλωστε ένα ευρύ πεδίο αναφοράς αφιερωμένο κυρίως στο παρελθόν και στις διαρκώς ανανεούμενες ερμηνείες του.

Η σχέση μας με το παρελθόν (α. ατομική εκδοχή)

 

Edward Hopper, Sketches and preliminaries for Nighthawks, 1942

Του Νίκου Τσούλια

Πάρε από τους βωμούς του παρελθόντος τη φωτιά, όχι τις στάχτες.

Jean Jaures (1859-1914), Γάλλος πολιτικός

 

      Αβέβαιη είναι η σχέση μας με το παρελθόν. Βιώνουμε το παρελθόν μέσα από μια μεγάλη αντίφαση: άλλοτε το θέλουμε και το νοσταλγούμε για να μπορούμε να υπερβαίνουμε ψυχολογικά την επέλαση του χρόνου και άλλοτε το προσπερνάμε για να φτιάξουμε το μέλλον μας χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος. Και όλη αυτή η συναισθηματική απεικόνισή του είναι διαρκώς εξελισσόμενη ανάλογα με τη ροή της ηλικίας μας.