Να συναντηθούν τα όνειρά μας

Τριστάνος και Ιζόλδη

Του Νίκου Τσούλια

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

Τάσος Λειβαδίτης

      Συναντάς τον παράδεισο και χωρίς να το καταλάβεις δεν μπαίνεις μέσα. Βρίσκεις τους τόπους της απόλυτης ευτυχίας και δεν κατανοείς γιατί τους εγκαταλείπεις. Νιώθεις ότι μπορείς να γευθείς το μεγάλο σου όνειρο και αυτό σου ξεφεύγει μέσα από τα χέρια σου.

Σκορποχώρι είναι ο χρόνος, εκτός αν…

 

Του Νίκου Τσούλια

 

     Ε και; Μια ημέρα είναι και αυτή σαν τις άλλες. Τι ακριβώς γιορτάζουμε; Κάθε ημέρα μεγαλώνουμε το ίδιο, προσθέτουμε στην πλάτη μας το ίδιο βαρύ φορτίο του χρόνου.

Χρόνος είναι…

Οδυσσέας Ελύτης

του Νίκου Τσούλια

Να αγαπήσουμε το χρόνο

     Χρόνος είναι μαζί με το χώρο (ως χωροχρόνος) και την υλοενέργεια ο πυρήνας της ύπαρξης, η γέννηση που προέκυψε από το “τίποτα” και δημιουργεί το “άπαν”, όπως πολύ πειστικά προσδιόρισε ο Στήβεν Χώκινγκ. Δεν ορίζεται με κάποιες άλλες έννοιες. Δεν γίνεται…

Ο χρόνος είναι το πιο όμορφο παράδοξο

 

Θεόδουλος Γεωργιάδης

17 Οκτ. 2015

 

Αν έχεις δει τον ουρανό ένα οποιοδήποτε βράδυ, έχεις δει πίσω στον χρόνο.

Κάποια από τα αστέρια που θαυμάζουμε, κάνοντας σκέψεις και όνειρα, είναι, ήδη, νεκρά. 

Είναι τόσο μακριά που το φως από αυτά χρειάζεται χιλιετίες για να φτάσει σε εμάς. 

Άρα, η εικόνα που βλέπουμε σήμερα, δείχνει πώς ήταν κάποτε, όχι πώς είναι τώρα.

Μαγικό ή απλά… παράδοξο;

Η σημειολογία του χαλάσματος

 

Του Νίκου Τσούλια

      Η εικόνα του είναι μια πρόκληση, ένα κάλεσμα για στοχασμό, μια αφορμή για φιλοσόφηση. Με την απλή θέα του βρίσκεσαι ήδη καθ’ οδόν, στην ερμηνεία, στην προέκταση, στην ανασύσταση. Το χάλασμα έχει τη δική του, την απόλυτα ξεχωριστή σημειολογία.

Πώς βιώνουμε τα Χριστούγεννα στη διαρκή μετεξέλιξή τους;

 

Του Νίκου Τσούλια

 

     Στα μεγάλα συμβάντα της συλλογικής μας ζωής δοκιμαζόμαστε έντονα και πολλαπλά και όταν μάλιστα έχουν περιοδικότητα – επομένως και μια ανοικτή κυκλικότητα αλλά και σταθερότητα -, τα ερωτήματα και οι απορίες πέφτουν βροχή.

Πετράδια μες στις στάχτες

Auguste Rodin (Fr. 1840 – 1917),  Minerva (early 20th century)

Του Νίκου Τσούλια

Σκύβω εκεί κάθε βράδυ και μαζεύω τα παραπονεμένα δίχτυα μου
από τη θάλασσα εκείνη που κλυδωνίζει τα ωκεάνια μάτια σου[i]

      Καθετί υπαρκτό, κάθε σημάδι της πραγματικότητας το «αγγίζεις», το προσλαμβάνεις με κάποια αίσθησή σου, το γεύεσαι, το βιώνεις πολλαπλά. Και όμως αυτό που καθορίζει τα πάντα είναι ανέγγιχτο και δεν ξέρεις ούτε καν αν είναι υπαρκτό. Όσο δεν προσεγγίζουμε ικανοποιητικά τη φύση του χρόνου, θα βολοδέρνουμε ανάμεσα στο φαντασιακό και στο πραγματικό χωρίς να έχουμε ακέραια την υπόστασή μας, αφού τόσα και τόσα πράγματα που μόλις «τώρα» είναι του «χεριού μας» την αμέσως επόμενη στιγμή δεν υπάρχουν.