Κάθε ημέρα, μια άλλη ημέρα!

Maurice de Vlaminck

Του Νίκου Τσούλια

     Έχουμε άποψη για τη ζωή και για τον εαυτό μας; Αναζητούμε και αγωνιζόμαστε για κάποιο συγκροτημένο και φιλόδοξο σκοπό; Δίνουμε γεύση και αξία στη ροή του χρόνου; Νιώθουμε υποκείμενα του προσωπικού μας κόσμου ή απλώς περνάμε τη ζωή μας μέσα από τις συνθήκες που διαμορφώνονται εν πολλοίς έξω απ’ εμάς;

Να συναντηθούν τα όνειρά μας

Τριστάνος και Ιζόλδη

Του Νίκου Τσούλια

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

Τάσος Λειβαδίτης

      Συναντάς τον παράδεισο και χωρίς να το καταλάβεις δεν μπαίνεις μέσα. Βρίσκεις τους τόπους της απόλυτης ευτυχίας και δεν κατανοείς γιατί τους εγκαταλείπεις. Νιώθεις ότι μπορείς να γευθείς το μεγάλο σου όνειρο και αυτό σου ξεφεύγει μέσα από τα χέρια σου.

Σκορποχώρι είναι ο χρόνος, εκτός αν…

 

Του Νίκου Τσούλια

 

     Ε και; Μια ημέρα είναι και αυτή σαν τις άλλες. Τι ακριβώς γιορτάζουμε; Κάθε ημέρα μεγαλώνουμε το ίδιο, προσθέτουμε στην πλάτη μας το ίδιο βαρύ φορτίο του χρόνου.

Χρόνος είναι…

Οδυσσέας Ελύτης

του Νίκου Τσούλια

Να αγαπήσουμε το χρόνο

     Χρόνος είναι μαζί με το χώρο (ως χωροχρόνος) και την υλοενέργεια ο πυρήνας της ύπαρξης, η γέννηση που προέκυψε από το “τίποτα” και δημιουργεί το “άπαν”, όπως πολύ πειστικά προσδιόρισε ο Στήβεν Χώκινγκ. Δεν ορίζεται με κάποιες άλλες έννοιες. Δεν γίνεται…

Ο χρόνος είναι το πιο όμορφο παράδοξο

 

Θεόδουλος Γεωργιάδης

17 Οκτ. 2015

 

Αν έχεις δει τον ουρανό ένα οποιοδήποτε βράδυ, έχεις δει πίσω στον χρόνο.

Κάποια από τα αστέρια που θαυμάζουμε, κάνοντας σκέψεις και όνειρα, είναι, ήδη, νεκρά. 

Είναι τόσο μακριά που το φως από αυτά χρειάζεται χιλιετίες για να φτάσει σε εμάς. 

Άρα, η εικόνα που βλέπουμε σήμερα, δείχνει πώς ήταν κάποτε, όχι πώς είναι τώρα.

Μαγικό ή απλά… παράδοξο;

Η σημειολογία του χαλάσματος

 

Του Νίκου Τσούλια

      Η εικόνα του είναι μια πρόκληση, ένα κάλεσμα για στοχασμό, μια αφορμή για φιλοσόφηση. Με την απλή θέα του βρίσκεσαι ήδη καθ’ οδόν, στην ερμηνεία, στην προέκταση, στην ανασύσταση. Το χάλασμα έχει τη δική του, την απόλυτα ξεχωριστή σημειολογία.

Πώς βιώνουμε τα Χριστούγεννα στη διαρκή μετεξέλιξή τους;

 

Του Νίκου Τσούλια

 

     Στα μεγάλα συμβάντα της συλλογικής μας ζωής δοκιμαζόμαστε έντονα και πολλαπλά και όταν μάλιστα έχουν περιοδικότητα – επομένως και μια ανοικτή κυκλικότητα αλλά και σταθερότητα -, τα ερωτήματα και οι απορίες πέφτουν βροχή.

Πετράδια μες στις στάχτες

Auguste Rodin (Fr. 1840 – 1917),  Minerva (early 20th century)

Του Νίκου Τσούλια

Σκύβω εκεί κάθε βράδυ και μαζεύω τα παραπονεμένα δίχτυα μου
από τη θάλασσα εκείνη που κλυδωνίζει τα ωκεάνια μάτια σου[i]

      Καθετί υπαρκτό, κάθε σημάδι της πραγματικότητας το «αγγίζεις», το προσλαμβάνεις με κάποια αίσθησή σου, το γεύεσαι, το βιώνεις πολλαπλά. Και όμως αυτό που καθορίζει τα πάντα είναι ανέγγιχτο και δεν ξέρεις ούτε καν αν είναι υπαρκτό. Όσο δεν προσεγγίζουμε ικανοποιητικά τη φύση του χρόνου, θα βολοδέρνουμε ανάμεσα στο φαντασιακό και στο πραγματικό χωρίς να έχουμε ακέραια την υπόστασή μας, αφού τόσα και τόσα πράγματα που μόλις «τώρα» είναι του «χεριού μας» την αμέσως επόμενη στιγμή δεν υπάρχουν.

Παιχνίδια με τον χρόνο

Διόνυσος και Ώρες

Του Νίκου Τσούλια

      Πιστεύω ότι είμαστε παγιδευμένοι στο «παιχνίδι» μας με το χρόνο. Και δεν είμαστε παγιδευμένοι από το χρόνο αλλά από την αντίληψη και από τη σχέση μας που εμείς έχουμε με το χρόνο. Ουσιαστικά η κοσμοθεωρία μας ως προς αυτόν είναι τεχνητή. Είναι απόρροια τόσο του αλλοτριωμένου τρόπου ζωής που έχει διαμορφώσει ο σύγχρονος πολιτισμός μας όσο και της ίδιας της διαχείρισης του χρόνου. Δεν βιώνουμε αυθεντικά το χρόνο, αλλά ζούμε με βάση τη διαχείριση που του κάνουμε και πιο συγκεκριμένα με τη συνεχή κατάτμησή του και την επιμερισμένη μέτρησή του.

Ταξίδι στο Χρόνο…

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

      Τις τέσσερις διαστάσεις του χώρου τις κατανοούμε καλά και τα …έχουμε καλά μαζί τους. Με το χρόνο έχουμε προβλήματα, πολλά προβλήματα πρόσληψης και γνώσης, ερμηνείας και αποδοχής. Έτσι, μπορεί ο χωροχρόνος να είναι μια ενιαία οντότητα, αλλά εμείς με τη μια του συνιστώσα έχουμε αγκάθια.

Ελάτε να συζητήσουμε για τον Χρόνο!

 

Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν ασχολείται μαζί του, που δεν τα βάζει μαζί του. Ο χρόνος μας καταδυναστεύει, γιατί κυλάει πάνω μας και μας οδηγεί στον αφανισμό. Αλλά χωρίς τον χρόνο θα υπήρχαμε; Τι θα σήμαινε να μην περνάει ο χρόνος και να μην μεγαλώνουμε; Υπάρχει τελικά ο χρόνος ή είναι επινόησή μας; Η επιστήμη, η φιλοσοφία, η τέχνη, η ποίηση, όλοι εμείς προβληματιζόμαστε και στοχαζόμαστε για τον χρόνο. Το “Ανθολόγιο” κάνει ένα μπουκέτο ιδεών και απόψεων περί του χρόνου. Απολαύστε το! Είναι καταπληκτικό!!!

 

Επιμέλεια: Νίκου Τσούλια

Χρόνος, νερό που φεύγει από τη χούφτα μας…

 

Allison Iris

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

      Μαθημένοι χρόνια και χρόνια πολλά από τη λειτουργία της θεσμικής μας εκπαίδευσης αλλά και από την συνολική λειτουργία της κοινωνίας μας να κινούμαστε όσο πιο πολύ μπορούμε στον κόσμο του «συγκεκριμένου» και του χειροπιαστού, της απτής αποτελεσματικότητας και της διαρκούς ικανοποίησης έχουμε χάσει εν πολλοίς το ψυχανέμισμα και τη διαίσθηση που μπορούν να μας χαρίσουν άπειρες πτυχές της πραγματικότητας, να συνάψουν το «υποκειμενικό» και το «αντικειμενικό», να ρίξουν πιο πολλές γέφυρες μεταξύ «πραγματικού» και «φαντασιακού».