Αρχείο
Ρεμπέτικο και ζεϊμπέκικο ξορκίζουν τους καημούς της ψυχής μας
Του Νίκου Τσούλια
Το ρεμπέτικο τραγούδι είναι ζωτικό κομμάτι της ψυχής μας, αυθεντική έκφραση του νεοελληνικού πολιτισμού, εκδήλωση ομορφιάς, αγάπης αλλά και πόνου, έκφραση ζωής. Βαμβακάρης και Τσιτσάνης: διπλό κεφαλόβρυσο της μουσικής μας και του τραγουδιού μας. Μετά απ’ αυτούς η προσωπική και η συλλογική μορφή της ψυχαγωγίας μας αλλάζει ορίζοντες.
Ζεϊμπέκικο βαρύ…
Ζεϊμπέκικο βαρύ
για μάγκα από παλιά κοπή,
ένα ζεϊμπέκικο παλιό
από κάποιον λατρευτό.
Χορός: έκφραση και πάθος
Η αξέχαστη Μελίνα μας
Του Νίκου Τσούλια
Δεν χορεύεις στα καλά καθούμενα ούτε και για να σε καμαρώσουνε. Χορεύεις για να εκφράσεις κάτι ουσιαστικό, για να εκφράσεις ένα πάθος. Χορεύεις για τον εαυτό σου, για την αρτίωση του συναισθηματικού σου κόσμου, για μια μορφή ολοκλήρωσής σου.
Το πανηγύρι στο χωριό κάποτε…
Του Νίκου Τσούλια
Ήταν η φωτεινή ημέρα, η απόλυτα ξεχωριστή γιορτή γιατί οι μεγάλες γιορτές, Χριστούγεννα και Πάσχα, ήταν γιορτές για όλους τους τόπους, για όλα τα χωριά. Αλλά τι ήταν αυτό που μετάλλασε όλο το σκηνικό; Τι συνέβαινε και ο τόπος μας γινόταν πιο φωτεινός; Ακόμα και η φτώχεια τις ημέρες του πανηγυριού με έναν περίεργο τρόπο εξαφανιζόταν. Όλοι είχαν απ’ όλα τα καλά, όλοι ήταν χαμογελαστοί και αισιόδοξοι. Μα μη νομίζετε ότι το περίμεναν περισσότερο τα παιδιά˙ όχι, θα έλεγα το αντίθετο, εκείνοι που χαίρονταν πιο πολύ ήταν οι μεγάλοι. Το είχαν μεγάλη ανάγκη, για να χαλαρώσουν μερικές ημέρες από τη σκληρή δουλειά, για να καλοφάνε και για να διασκεδάσουν.
Με πήρε το ξημέρωμα στους δρόμους – Άσπρο πουκάμισο φορώ και μαύρο θα το βάψω
Του Νίκου Τσούλια
Είναι τα αγαπημένα μου ζεϊμπέκικα αυτό τον καιρό το «Με πήρε το ξημέρωμα στους δρόμους» και το «Άσπρο πουκάμισο φορώ και μαύρο θα το βάψω». Δεν γίνεται να μην έχεις αγαπημένα τραγούδια και να λες ότι σου αρέσει ο ζεϊμπέκικος και το ρεμπέτικο. Δύο ύμνοι του Βασίλη Τσιτσάνη για τη ζωή και τον άνθρωπο, για τον έρωτα και τη γυναίκα.
Η αιώνια μαγεία του χορού
Του Νίκου Τσούλια
Ίσως να είναι μαζί με το ομαδικό κυνήγι μια από τις πρώτες συλλογικές εκδηλώσεις του μακρινού προγόνου μας. Σίγουρα όμως αποτελεί την πρώτη απόπειρα της ανθρωποποίησής μας, αφού μέσω αυτού ο πρόγονός μας αποτυπώνει τη θέλησή του να μοιραστεί με όλους τους ομοίους του το συναισθηματικό του κόσμο και να τον καλλιεργήσει μέσω της πρωτόλειας κοινωνικότητάς του.
Το ζεϊμπέκικο της Όλγας
Δημήτρης Ν. Μανιάτης
ΤΑ ΝΕΑ, 14/12/2015
Το ζεϊμπέκικο-χορός που χόρευαν οι ζεϊμπέκοι της Μικράς Ασίας-είναι μια αυστηρά ατομική υπόθεση, πικρή στην εκφορά της και λυτρωτική στην φόρμα της. Βεβαίως δεν είναι αποκλειστικά υπόθεση των ανδρών. Όπως αντίστοιχα και το τσιφτετέλι δεν είναι μόνον για γυναίκες. Ο Πάνος Γαβαλάς και ο Γιάννης Παπαιωάννου για παράδειγμα χόρευαν στα κέφια τους υπέροχο τσιφτετέλι. Το ζεϊμπέκικο πάντως, λόγω του αυτοσχεδιαστικού του τρόπου παραμένει δημοφιλές και πολύσημο. Χωράει πολλά. και πέραν των κλασικών εκδοχών: του καμηλιέρικου, του αϊδίνικου, του γιουρούκικου, του απτάλικου.
Ριξ’ την ζεμπεκιά σου, Ευφρόσυνε!
Ζεϊμπέκικος, Γιάννης Τσαρούχης
Του Αλέξανδρου Ασωνίτη,
Μαΐου 19, 2016
Συγγραφέα, συντονιστή της σχολής σεμιναρίων: «Ανοιχτή Τέχνη»
Ο μοναχικός θρήνος – το ζεϊμπέκικο
09/02/2014
Το ζεϊμπέκικο δύσκολα χορεύεται. Δεν έχει βήματα· είναι ιερατικός χορός με εσωτερική ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται.
Ο μοναχικός θρήνος – το ζεϊμπέκικο…
Γ.Τσαρούχης
Άρθρο του Διονύση Χαριτόπουλου στην εφημερίδα Τα Νέα, 14/9/2002.
Το ζεϊμπέκικο δύσκολα χορεύεται. Δεν έχει βήματα· είναι ιερατικός χορός με εσωτερική ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται. Είναι η σωματική έκφραση της ήττας. Η απελπισία της ζωής. Το ανεκπλήρωτο όνειρο. Είναι το «δεν τα βγάζω πέρα». Το κακό που βλέπεις να έρχεται. Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων.
Του μπουζουκιού το ταξίδεμα
Ρεμπέτες στον Πειραιά (1933). Αριστερά Μάρκος Βαμβακάρης με μπουζούκι, στη μέση ο Γιώργος Μπάτης με την κιθάρα.
Του Νίκου Τσούλια
Από πού κατάγεται η γοητεία του μπουζουκιού και με ποιους δρόμους ανοίγει το όμορφο ταξίδεμα της ψυχής; Είναι της μουσικής η καθολική δύναμη που μας συνεπαίρνει, που μας αρπάζει από το γήινο κόσμο των αισθήσεων και μας οδηγεί σ’ ένα παράλληλο σύμπαν εκεί που κυριαρχεί το συναίσθημα και της καρδιάς το σκίρτημα; Ή μήπως εκτός αυτού υπάρχει και κάποια ξεχωριστή ιδιαιτερότητα και οι χορδές του μπουζουκιού πάλλονται μέσα σε «σκουληκότρυπα» που οδηγεί σ’ άλλους τόπους και σ’ άλλους καιρούς;
Ρεμπέτικο, έρωτας ζωής!
Του Νίκου Τσούλια
Το ρεμπέτικο είναι κομμάτι φωτεινό της ψυχής μας. Είναι ανάγκη ζωής. Είναι σκίρτημα καρδιάς, ανάσα στιγμιαίας αλλά απόλυτης ευτυχίας. Είναι όνειρο μελαγχολίας και μελαγχολία ονείρου. Είναι μοναξιάς και παρέας συνάμα έμβλημα, του λαού έκφραση και καημός. Είναι ιστορία και μέλλον του ελληνισμού, διαμάντι παντοτινό. Το ρεμπέτικο είναι έρωτας ζωής!
Παιδείας Εγκώμιον 
Πρόσφατα σχόλια