Αρχείο
Η συνωμοσία της Covid – Πώς Κίνα, ΗΠΑ, Ρωσία και Ιράν εξαπατούσαν τον κόσμο
Γιώργος Παυλόπουλος
in.gr
16 Φεβρουαρίου 2021
Αποκαλυπτικά τα στοιχεία που φέρνει στην επιφάνεια η εννιάμηνη έρευνα της ομάδας συντακτών του Associated Press, που αποδεικνύουν πώς διαδόθηκαν οι θεωρίες συνωμοσίας και πώς εξελίχθηκε ο παράπλευρος επικοινωνιακός «πόλεμος».
ΕΜΕΊΣ ΚΑΙ ΟΙ «ΆΛΛΟΙ»: Ο ΦΌΒΟΣ ΜΠΡΟΣΤΆ ΣΤΟ «ΆΛΛΟ»
Το κορίτσι με μια κούκλα, Henri Rousseau
Του Ηλία Γιαννακόπουλου
«Η δύναμη βρίσκεται στις διαφορές, όχι στις ομοιότητες»
(Steven Covey)
Μία περιπλάνηση στο νοηματικό φορτίο της αόριστης αντωνυμίας ο «άλλος» θα μας αποκάλυπτε τις πολλές σημασίες τόσο στην απλή όσο και στην σύνθετη μορφή της, όπως: Αλλού, άλλοτε, αλλιώς, αλλιώτικος, άλλοθι, αλλότριος ή αλλόθροος, αλλοδαπός, αλλόθρησκος, αλλόφρων, αλλόδοξος.
Η επιστήμη διώχνει τον φόβο, αναζητεί την ομορφιά!
Του Νίκου Τσούλια
Το πιο βασικό συμπέρασμα, που προκύπτει στις ημέρες μας με τη δοκιμασία της πανδημίας του covid – 19, είναι η συστηματική προσφυγή μας στην ιατρική, στην επιστήμη. Γιατί είναι μαζί με την κοινωνική και την προσωπική ευθύνη μας τα κύρια πεδία αντιμετώπισης του φονικού ιού.
Πρόσωπο με πρόσωπο…
Ernst Ludwig Kirchner (Germany 1880-1938), Drei Bauren – Three Farmers
Του Νίκου Τσούλια
Κάθε φορά που βρίσκεσαι σε ξένη χώρα θέλεις να τη γνωρίσεις, για να τοποθετήσεις τον εαυτό σου με κάποια μορφή ασφάλειας στο καινούργιο σκηνικό. Η terra incognita είναι πάντα μια πρόκληση. Πάντα την επιζητείς γιατί είναι η πορεία της ζωής, γιατί είναι το ξετύλιγμα του κόσμου σου.
Ποια είναι η οικολογία του φόβου;
Του Νίκου Τσούλια
Είναι το πιο ισχυρό συναίσθημα του ανθρώπου αλλά και το πιο πρωτόγονο. Συνδέεται με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και με την όλη διαδικασία προστασίας του ανθρώπου έναντι κάθε κινδύνου, υπαρκτού ή και φαντασιακού. Ουσιαστικά ήταν και είναι λειτουργία του αυτόνομου νευρικού συστήματος, που έχει μεταφερθεί όμως η επίδρασή του και στο κεντρικό νευρικό σύστημα.
Παπανούτσος: Ανάμεσα στο φόβο και την ελπίδα
Ε. Π.Παπανούτσος, «Το δίκαιο της πυγμής», εκδόσεις Δωδώνη, (1975)
Ανάμεσα στο φόβο και στην ελπίδα μοιράζεται — αλίμονο — του ανθρώπου η ζωή. Κοντά στους άλλους ορισμούς θα μπορούσε να του δώσει κανείς και αυτόν τον πολύ σύντομο, άλλα περιεκτικό: έμφοβο ον πού δεν κουράζεται να ελπίζει. Γιατί σε οποιαδήποτε ηλικία κι’ αν βρίσκεται, όποια κι’ αν είναι η ιδιοσυγκρασία και η αγωγή του, οσαδήποτε οικονομικά μέσα και επαγγελματικά εφόδια κι’ αν διαθέτει — ο άνθρωπος φοβάται.
Ποιος είναι ο σκοπός των θρησκειών;
The Rack
«Ιερός τρόμος» επί της ανθρωπότητας…
Του Νίκου Τσούλια
Μπορεί να τεθεί ένα άλλο προηγούμενο του τίτλου ερώτημα. Πώς ανακύπτει ζήτημα σχεδόν οντολογικού περιεχομένου περί των θρησκειών όταν αυτές είναι μια κρατούσα και διαχρονική θεσμική εκδοχή όλων των κοινωνιών; Θεωρώ ότι όλα τα ερωτήματα έχουν νόημα και αξία από τη στιγμή που γεννιούνται ως καρπός του ανθρώπινου προβληματισμού και έτι περαιτέρω η σκέψη μας είναι απόλυτα ελεύθερη και φτερουγίζει σε κάθε γωνιά του χωροχρόνου.
Πώς μας ελέγχουν τελικά; Μέσω του φόβου (Όργουελ) ή μήπως μέσω της αδιάκοπης αναζήτησης ευχαρίστησης (Χάξλεϋ);
Isaac Street, Krakow, 1938. Roman Vishniac
Δημήτρης Τσιριγώτης, Φυσικός
Σάββατο, 19 Νοέμβριος, 2016
“Τι είναι χειρότερο άραγε; Να βλέπει κάποιος θεωρίες συνωμοσίας ή να κάνει ότι δεν βλέπει τις πράξεις των συνωμοτών;“
Στερνὸς φόβος
Του Κ. Μόντη
Δὲν εἶν’ τὸ ἂν θὰ τελειώσει γρήγορα ἡ γιορτή,
ἂν θὰ τελειώσει γρήγορα ἡ κηδεία
ἡ μεγαλόπρεπη πού σοῦ ’καναν
(ὅλος ὁ κόσμος νὰ μιλᾶ γιὰ ἐσένα,
στὴν πόλη ὁλάκερη ἐπικράτησαν οἱ πένθιμες καμπάνες σου).
Δὲν εἶναι τὸ «γρήγορα» ποὺ φταίει.
Γιατί ἐπιτέλους καὶ τ’ «ἀργά» πόσο κρατᾶ
καὶ ποιὰν ἀσφάλεια θὰ σοῦ δώσει
ἀφοῦ καὶ στὴν ἀρχή-ἀρχὴ τοῦ ἂν στέκεις
βλέπεις τὸ τέλος νὰ ’ρχεται, τὸ ξέρεις;
Εἶν’ ἄλλο αὐτὸ ποὺ ἐκμηδενίζει τὴν κηδεία καὶ τὴ γιορτή:
ἡ τρομερὴ ἐρημιὰ π’ ἁπλώνεται μόλις τελειώσει
χωρὶς μέση κατάσταση.
Κι ἐνῶ στὶς ἕντεκα συνωστιζόντουσαν στὴν ἐκκλησιὰ τὰ πλήθη,
στὶς ἕντεκα καὶ δέκα οὔτε ψυχῆ.
Κλειστὲς οἱ πόρτες. Δὲν ὑπάρχει
παρὰ ἕνα λάβαρο μονάχα στὴν αὐλὴ γελοῖο
ποὺ τ’ ἄφησαν προκάλυψη
(ὑποταγμένον, ἄψυχο)
στὴ θέση ποὺ ἐγκατάλειψαν αὐτοί…
Ὤ, μὴν ἀφήσετε τὸ φύλακα νὰ κράξει
στὰ τελευταῖα παιδιὰ π’ ἀπόμειναν χαζεύοντας στοὺς τάφους:
–Ἂντες νὰ βγῆτε καὶ θὰ κλείσουμε!
Ἂς μὴν ἀκούσω αὐτὴ τὴ φράση,
Ἂς μὴν ξέρω πὼς θὰ εἰπωθεῖ.
«Ἀνθολογία Κυπρῖων ποιητῶν» του Ἀνδρ. Σ. Ἰωάννου, 1951
Ερωτικό παραλήρημα
http://fineartamerica.com/featured/lovers-stroll-jessilyn-park.html
Του Νίκου Τσούλια
Πια είσαι δικιά μου. Γείρε πλάι μου με τα’ όνειρό σου.
Δουλειές, αγάπη, πόνος, ώρα να κοιμηθούνε.
Θα πλέεις, θα πλέουμε αντάμα μες στα νερά του χρόνου.Νερούδα Π., Εκατό ερωτικά σονέτα
Πώς ερωτευόμαστε; Κανένας δεν ξέρει και ίσως ποτέ κανένας να μην μάθει. Ίσως γιατί πρωταρχική αιτία των πραγμάτων είναι ο έρωτας, ίσως γιατί είναι αρχέγονη η προέλευσή του και στην ιστορία της ανθρωποποίησής μας, ίσως γιατί πάντα φευγαλέο είναι το φτερούγισμά του στη σκέψη του ανθρώπου και δεν το συλλαμβάνει. «”Ο Έρωτας είναι θεός μεγάλος”, αποφαίνεται ο Φαίδρος, χωρίς πατέρα ούτε μητέρα ενώ μόνο το Χάος δημιουργήθηκε πριν από αυτόν»[i]. Την ίδια άγνοια αντιλαμβανόμαστε και στη δική μας, στην προσωπική μας περίπτωση: από πού ξεπηδάει όλη αυτή η ορμή και ο πόθος; Η απορία είναι κοινή σε όλους τους ερωτευμένους. “Το πιο καταπληκτικό στο πάθος του έρωτα είναι το πρώτο βήμα – πρόκειται για την εξωφρενική αλλαγή που γίνεται στο μυαλό ενός άνδρα”[ii].
Ο φόβος του πίνακα
Παππά Αριστέα, Το Νησάκι μας
Του Νίκου Τσούλια
Είναι ίσως ο πρώτος φόβος που συνδέεται με έναν κοινωνικό θεσμό, το θεσμό του σχολείου. Η αρχή του νήματός του ξεκινάει από πολύ νωρίς, από το δημοτικό σχολείο. Γι’ αυτό και η υπέρβαση αυτού του φόβου θα πρέπει να ξεκινήσει από αυτό το στάδιο. Γιατί όσο δεν λύνεται εκεί, θεριεύει και ακολουθεί τον μαθητή / τη μαθήτρια συνεχώς όσο βρίσκεται στα σχολικά θρανία. Είναι ένας περίεργος φόβος, που έχει πολλές ρίζες και συχνά – αν και εμφανίζεται με κάποια γενικά κοινά χαρακτηριστικά – παίρνει ένα προσωπικό χρώμα και κάθε μαθητής και μαθήτρια θεωρεί ότι είναι μόνο δικό του πρόβλημα.
Φοβίες απέναντι στη μάθηση
Του Νίκου Τσούλια
Ίσως αυτό το συναίσθημα να έχει τις απαρχές του στο ξεκίνημα της σχέσης του παιδιού με τη γνώση και τη μάθηση. Ίσως να συνδέεται με τη δύσκολη έξοδο του παιδιού από τη φιλική ατμόσφαιρα της οικογένειάς του. Ίσως να συνδέεται με την έλλειψη της αφήγησης και του παραμυθιού στα πρώτα του βήματα και με το φτωχό πνευματικό οικογενειακό περιβάλλον του. Ίσως να συνδέεται με το μη μετασχηματισμό του παιχνιδιού του στις πρώτες του μορφές σε διαδικασία εκμάθησης κανόνων, σε διαδικασία ομαδικής συνεργασίας και συλλογικής πειθάρχησης.
Παιδείας Εγκώμιον 
Πρόσφατα σχόλια