Το νερό της ζωής μας

Λίμνη Πηνειού, Αυγή Αμαλιάδας

 

Του Νίκου Τσούλια

 

      Το συναντάμε πριν ακόμα …έλθουμε στη ζωή. Αυτό μας περιβάλλει στην κοιλιά της μάνας μας και όταν εγκαταλείψουμε την υγρή του αγκαλιά, θα είναι μια έξοδος σοκ τόσο από την έλλειψή του όσο και από τη μεταβίβασή μας από το σκοτάδι στο φως. Δεν υπάρχει κανένα άλλο στοιχείο της φύσης που είναι τόσο αναγκαίο και τόσο όμορφο και να συμμετέχει τόσο ενεργά στο φαινόμενο της ζωής και στην αισθητική μας αντίληψη και στην αγωγή της ψυχής μας.

Advertisements

Το ζήτημα της εξουσίας στον Αλτουσέρ και τον Φουκώ

 

Αλτουσέρ

Τεύχος 94, περίοδος: Ιανουάριος – Μάρτιος 2006

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΣΤΟΝ ΑΛΤΟΥΣΕΡ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΟΥΚΩ

του Χρήστου Σίμου

http://www.theseis.com/

Στο παρόν κείμενο θα επιχειρήσουμε να διερευνήσουμε τον τρόπο με τον οποίο ο Αλτουσέρ και ο Φουκώ διαπραγματεύονται την έννοια της εξουσίας. Ο λόγος της διερεύνησης αυτής προκύπτει, όπως θα δούμε και εκτενέστερα, από τις ούτως ή άλλως υπαρκτές συγκλίσεις  (αλλά και τις αποκλίσεις) των εν λόγω στοχαστών, καθώς και οι δύο μοιράζονται τρόπον τινά την ίδια ιστορική και διανοητική αφετηρία ^[1]. Βεβαίως, με το πέρασμα του χρόνου τα έργα τους αποκλίνουν σημαντικά, ιδίως σ’ ό,τι αφορά το πολιτικό διακύβευμα που πρεσβεύει το καθένα, σε σημείο που να οδηγούνται σε αντιπαράθεση ^[2] .

Πού «βρισκόμαστε» όταν κοιμόμαστε;

Sleep – Salvador dali

 

Του Νίκου Τσούλια

Ο ύπνος είναι πρόσκαιρος θάνατος και ο θάνατος αιώνιος ύπνος

Ευριπίδης

      Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό ούτε και συμβολικό. Είναι ερώτημα που ζητάει απάντηση συγκεκριμένη και ικανοποιητική, που θα αφήνει δηλαδή κάποιες όψεις μετέωρες αλλά θα έχει μια σαφή βάση. Επίσης είναι αυτονόητο ότι το ερώτημα αφορά τη συνείδησή μας, και όχι το σώμα μας, αν και στο σημείο αυτό τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά. Συγκεκριμένα, το «Είναι» μας όταν κοιμόμαστε είναι κάπως διχοτομημένο, γιατί το μεν σώμα μας έχει σαφή θέση, το δε πνεύμα μας είναι ταξιδεμένο…

Προβληματισμοί επί των λαθών μας

Tomorrow will Come by Michael and Inessa Garmash

Του Νίκου Τσούλια

 

      Γεμάτη λάθη είναι η ζωή μας. Άλλοτε είναι πηγή γνώσης και εμπειρίας και άλλοτε είναι πικρές αναμνήσεις και ανοιχτές πληγές. Άλλοτε προάγουν την ταπεινότητά μας και σμιλεύουν την προσωπικότητά μας και άλλοτε κατατρώνε τις σάρκες μας και αποστραγγίζουν τους χυμούς κάθε ικμάδας της ζωής μας.

Πως γεννήθηκε ο χρόνος

 

Τι είναι ο χρόνος; Το ερώτημα έχει απασχολήσει μερικά από τα μεγαλύτερα μυαλά – από τους αρχαίους φιλοσόφους ως τους επιστήμονες του Διαφωτισμού και ακόμη παραπέρα.

Έχει στόχους η οικολογία;

Nature Morte Vivente – Salvador dali

Του Νίκου Τσούλια

      Πολλές φορές τίθεται, άμεσα ή έμμεσα, ένα απλό μα και θεμελιακό ερώτημα στις συζητήσεις: έχει στόχους η οικολογία; Ενώ, λοιπόν, ο νεότευκτος λόγος της οικολογίας καλωσορίσθηκε αρχικά ως ελπιδοφόρα αντίληψη που θα μας απαλλάξει από τις θηλιές του βιομηχανικού στερεώματος, στη συνέχεια θεωρήθηκε ότι παρουσιάζει «κενά», αφού δεν ευαγγελίζεται κάποιες νέες τάσεις ευδαιμονισμού στην ακόρεστη μανία μας για αέναη πρόσκτηση αγαθών. Με άλλα λόγια, η νομιμοποίηση της οικολογικής αντίληψης δεν μπορεί να γίνει μόνο πάνω στην άποψη της προστασίας του περιβάλλοντος, όταν κινητήρια δύναμη της εποχής μας είναι η μυθολογικοτεχνική αντίληψη.

Μπορεί να επιστρέφει το παρελθόν;

Feast of Saints Jason and Sosipatros, in the Islan…, Joseph Cartwright, 1789-1829

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

 

      Συναντάς πολύ παλιούς φίλους και γνωστούς που έχεις χρόνια και χρόνια να δεις και χαίρεσαι με έναν πρωτόγνωρο τρόπο αλλά ταυτόχρονα βρίσκεσαι σε μια περίεργη αμηχανία. Κοιτάς και ξανακοιτάς το πρόσωπό τους και ενώ τους μιλάς, η σκέψη σου έχει αγκιστρωθεί στα σημάδια του χρόνου που φαίνονται παντού. Και άμα θέλεις να βρεις τα ανέγγιχτα σημεία, αναζητείς το βλέμμα τους και εστιάζεις εκεί για να βρεις σταθερά σημάδια ή καταθέτεις μια ιστορία για να συναφθούν οι κοινές αφηγήσεις σε μια μαρτυρία που αν ομολογηθεί από όλες τις πλευρές, αποκτά χαρακτηριστικά επιβεβαίωσης του κοινού παρελθόντος. Σε κάθε περίπτωση, θεωρείς ότι έχουν περισσότερα ίχνη του χρόνου πάνω τους από εσένα αγνοώντας θελημένα ή μη ότι και αυτοί τους ίδιους συλλογισμούς κάνουν. Και όταν αποχωρίζεσαι απ’ αυτούς, αρχίζεις τις βαθυστόχαστες αναλύσεις και θέτεις και ξαναθέτεις στον εαυτό του περίεργα ερωτήματα.