Αισθητική αγωγή για μια αντίληψη ζωής

Boy in the Breakers, Javea, 1900, Joaquín Sorolla y Bastida. Spanish (1863 – 1923)

Του Νίκου Τσούλια

 

Ως πρόεδρος της ΟΛΜΕ

      Εθισμένοι από τη φαινομενολογία των εξωτερικών γνωρισμάτων της εκπαίδευσης (και κυρίως από το εξεταστικό σύστημα) και προσανατολισμένοι απόλυτα στη χρησιμοθηρική επαγγελματική δυνατότητα της σχολικής πραγματικότητας, δύσκολα αναζητούμε την ουσία της διαπαιδαγώγησης, τους χυμούς της παιδείας, την αυταξία και τη δυναμική της μόρφωσης. Έτσι, μια σειρά κρίσιμων πεδίων της εκπαιδευτικής λειτουργίας – όπως και η αισθητική αγωγή – παραμένουν στην «περιφέρεια» του μαθησιακού τοπίου.

Είναι θεϊκή η κλασική μουσική;

Portrait of Beethoven by Joseph Karl Stieler, 1820

Του Νίκου Τσούλια

      Όχι, η θεϊκότητα της κλασικής μουσικής δεν εκπηγάζει από το στοιχείο της απόλυτα ισχυρής διαχρονικότητάς της ή και της αιωνιότητάς της˙ άλλωστε το εν λόγω στοιχείο το έχουν και άλλες εκφράσεις του πολιτισμού μας και σε κάθε περίπτωση δεν αρκεί για να παραπέμπει σε ιερή καταγωγή.

Η Οδύσσεια στην Τέχνη

A 15th century manuscript of the Odyssey

 

Του Νίκου Τσούλια

 

 

      Ένα από τα κορυφαία πνευματικά έργα του ανθρώπου – κατά τη γνώμη μου το κορυφαίο, αν μπορούμε να μιλάμε με συγκριτική αντίληψη για τα αριστουργήματα του πολιτισμού – δεν μπορεί παρά να αποτελεί σταθερή πηγή έμπνευσης για την τέχνη σε κάθε λαό και σε κάθε εποχή. Η Οδύσσεια δεν είναι απλά και μόνο ένα έργο του Ομήρου, που γράφτηκε μια περίοδο για να εκφράσει ένα μέρος της ιστορικότητας αυτής της περιόδου˙ αλλά αποτελεί ένα ζωντανό δημιούργημα του πνεύματος, που είναι σε διαρκή διάλογο με κάθε κοινωνία, σε κάθε καιρό. Κάτι τέτοιο δεν συνιστά άλλωστε το βασικό στοιχείο της κλασικότητας;

Η τέχνη για την 28η Οκτωβρίου 1940

 

 

Πίνακες ζωγραφικής, αφίσες, φωτογραφίες, γελοιογραφίες για την 28η Οκτωβρίου 1940!

Η υποκουλτούρα του θανάτου στον κινηματογράφο

Του Νίκου Τσούλια

      Θεωρώ ότι το πιο χαρακτηριστικό δείγμα της παρακμιακής υποκουλτούρας της αμερικάνικης κινηματογραφικής βιομηχανίας είναι η εξύμνηση του θανάτου. Είναι το αγαπημένο θέμα της πάλαι ποτέ ακμάζουσας έβδομης τέχνης στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Ακόμα και όταν δεν υπάρχει ως κεντρικό θέμα σε μια ταινία ο θάνατος, από κάπου θα εμφανιστεί για να δώσει τη δική του …πλοκή στο όλο σενάριο και, το πιο πιθανό, να βάλει και τη σφραγίδα του.

Κώστας Γραμματόπουλος, ένας σπουδαίος χαράκτης

Πηγαίνοντας στην Εφταλού, 1971

 

 

Του Νίκου Τσούλια

      Στο διάβα της ιστορίας υπάρχουν άνθρωποι στο χώρο της τέχνης και του πολιτισμού που σημαδεύουν με το έργο τους μια εποχή και δημιουργούν μια έστω μικρή πολιτισμική τάση, ένα καλλιτεχνικό ρεύμα μιας ξεχωριστής «πρότασης» για την πρόσληψη της ζωής και για την ερμηνεία της. Διαμορφώνουν ενδεχομένως μια «σχολή σκέψης και θέασης της πραγματικότητας» και ανοίγουν δρόμους μιας ειδικής και σημαντικής πορείας για την κοινωνία.

Καψάλη Καβαφική: Ένα πινέλο ντελικάτο

Γράφει ο Απόστολος Ζιώγας

«Πρέπει να ξέρουμε να παραδινόμαστε στο όνειρο,

όταν το όνειρο μάς παραδίνεται»

Αλμπέρ Καμύ

( Η έρημος )

 

Στην καρδιά μιας άψυχης εποχή σαν κι αυτή που βιώνουμε τελευταία, όπου οι περισσότεροι κλειδαμπαρωμένοι καρδιακά λαχταρούν διακαώς μια θέση στο δημόσιο, έναν ήρεμο γάμο κι ένα σπιτάκι, γίνεται αντιληπτό συχνά- πυκνά πως η πραγματικότητα της ζωής μας δεν βρίσκεται μόνον εκεί που είναι ο εαυτός μας, αλλά και στις άλλες ζωές που διαμορφώνουν τις ζωές μας.