Στον κορωνοϊό… σκέψου θετικά

Ηλίας Γιαννακόπουλος

Νοεμβρίου 10, 2020

«Ο ευσεβής πόθος να μην υπάρχει το κακό το μόνο που καταφέρνει είναι να το κάνει αόριστο, πελώριο και απειλητικό», (Άλιστερ Κρόουλι).

Η δεύτερη περίοδος του «απαγορευτικού» (lockdown) προκάλεσε νέες αγωνίες και φόβους για το μέλλον και τη ζωή μας. Μπροστά στο νέο σκηνικό που επέβαλε ο κορονοϊός εκτός από τους συνήθεις «συνωμοσιολόγους» εμφανίστηκαν και οι «επαγγελματίες της συμφοράς». Οι πρώτοι διαβλέπουν παντού μηχανισμούς και ύποπτα σχέδια μιας παγκόσμιας οργουελικής εξουσίας που στοχεύει στην «πολιτική αφωνία» των πολιτών και στην επιβολή μιας «συμπολιτευτικής σκέψης».

Αναζητώντας την ιδανική συνταγή

New Planet, 1921 – Konstantin Yuon

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΔΟΥΚΑ

Είναι καιρός πια να σταματήσουν  οι μεμψιμοιρίες, οι αμφιταλαντεύσεις και οι ενδοιασμοί σχετικά με το θέμα, αφού είναι γνωστό και αναμφισβήτητο, ότι ένα πιάτο γεμιστά είναι πάντα ένα πιάτο γεμιστά, αυτό δεν αλλάζει, έτσι δεν είναι;

Τα Χριστούγεννα συναντάμε τον πρώτο εαυτό μας

Του Νίκου Τσούλια

     Τα φετινά Χριστούγεννα είναι γκρίζα. Δεν μοιάζουν με όσα έχουμε ζήσει. Εξ αυτού και μόνο θα μείνουν στη μνήμη μας, θα κάνουμε αναφορές μελλοντικά έστω και συννεφιασμένες. Είναι Χριστούγεννα της πανδημίας και της αγωνίας, του κορωνοϊού και του εγκλεισμού.

Αυτοσχέδια σπουδή στη συνείδηση (β΄μέρος)

Alfred Sisley (French, 1839-1899), La crue du Loing à Moret [Flooding of the Loing at Moret], 1889

Του Νίκου Τσούλια

Συνεχίζουμε το δεύτερο μέρος του θέματός μας.

      Πέραν του ζητήματος / αγκαθιού της μεθοδολογίας με την οποία μπορούμε να αναζητήσουμε τη συνείδηση, υπάρχει και το ακόμα πιο δύσκολο μέρος του προβλήματός μας, ο προσδιορισμός της συνείδησης. Τι είναι συνείδηση; Αποφεύγοντας σκόπιμα την οποιαδήποτε στήριξη σε άλλες πηγές και προκειμένου να έχω απόλυτα προσωπική ματιά στο όλο ζήτημα – όπως έχω προκαθορίσει για συγκεκριμένους λόγους – καταθέτω την υποκειμενική μου θεώρηση.

Γκραβούρες, μια πολύ ξεχωριστή και όμορφη μορφή τέχνης

Του Νίκου Τσούλια

      Οι γκραβούρες αποτελούν ένα ξεχωριστό και πολύ όμορφο μέρος στην ιστορία της τέχνης, στην προσπάθεια του ανθρώπου να εκπολιτίσει τη ζωή του και τις κοινωνίες του. Καταδεικνύουν μια πρωτόγνωρη επιμέλεια, ένα πάθος για την πιο ορθή απεικόνιση και για τη λεπτομέρεια˙ έτσι κι αλλιώς αναπτύσσονται σε εποχές όπου λείπει η τεχνολογία της φωτογραφίας που σήμερα έχει κατακλύσει κάθε στοιχείο καλλιτεχνικής προσέγγισης της πραγματικότητας.

Μικροί στοχασμοί σε καθημερινούς προβληματισμούς

Philosopher, Νταλί

Του Νίκου Τσούλια

Υπάρχει απόλυτη ελευθερία. Υπάρχει το απόλυτα προσωπικό σύμπαν.

     Η σκέψη μας έχει απόλυτη ελευθερία – αν και δική μας, δεν είναι πάντα δική μας. Μπορεί να έρθει από το πουθενά και άλλοτε να μας ξαφνιάζει και να αναρωτιόμαστε πώς προέκυψε και άλλοτε να την αγκαλιάζουμε σαν να ήταν πάντα δική μας, πριν ακόμα φανερωθεί.

Δρόμοι της Θάλασσας, Δρόμοι του Βουνού

 

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΔΟΥΚΑ               

 

Στη χώρα αυτή που κάθε θέμα είναι και μια ευκαιρία για να διαφωνήσουμε, στη χώρα αυτή που τα πράγματα συνήθως κυμαίνονται μεταξύ απελπισίας και αποθέωσης, δεν μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστο το δίπολο: Θάλασσα ή Βουνό.

Σχέσεις θεωρίας και πράξης: ένα διαχρονικό, “ανοικτό” ζήτημα

Του Νίκου Τσούλια

      Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα στοχαστικά προβλήματα, που επηρεάζουν τόσο την καθημερινή ζωή μας όσο και τις γενικότερες πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. Αν και δεν εμφανίζονται με σαφή κάθε φορά μορφή, εν τούτοις διαπιστώνεται με μια κριτική ματιά ότι υποβόσκει συχνά μια λογική προστριβών μεταξύ θεωρίας και πράξης.

Ράινερ Μαρία Ρίλκε: «Για να γεννηθεί ένας στίχος…»

«Σκέφτομαι ότι μετά από αυτή την εργασία δεν θα υπάρξει τίποτε άλλο, γιατί δεν τολμώ να υποσχεθώ στον εαυτό μου την ίδια πληρότητα που κέρδισα σιγά σιγά μαζί της», γράφει ο Ρίλκε στον εκδότη του, στις 2 Ιανουαρίου 1909, για τις «Σημειώσεις του Μάλτε Λάουριντς Μπρίγκε» (Photo by Fine Art Images/Heritage Images/Getty Images).

 

https://www.andro.gr/empneusi/rilke/

 

«Οι στίχοι δεν γεννιούνται από τα αισθήματα, αλλά από τις εμπειρίες», επισημαίνει ο Ρίλκε –μέσω του Δανού ευπατρίδη ήρωά του– στο βιβλίο του «Οι σημειώσεις του Μάλτε Λάουριντς Μπρίγκε». Διαβάστε τι είδους νοήματα και γλυκύτητα πρέπει να συλλέγει κανείς, αν θέλει κάποτε να γράψει «δέκα σειρές της προκοπής».

 

Η εμπειρία του τοπίου είναι εμπειρία του εαυτού σου

Του Νίκου Τσούλια

      Η πρόταση που είναι τίτλος του παρόντος άρθρου είναι παρμένη από την κινηματογραφική ταινία: «Ο έρωτας είναι το τέλειο έγκλημα» και μου έκανε εντύπωση κυρίως η απολυτότητα με την οποία εξέφραζε ο ηθοποιός την εν λόγω σκέψη – γι’ αυτό και αποφάσισα να δώσω και τη δική μου προσέγγιση.

Οι παραδόσεις στη μετανεωτερικότητα

Valery

Του Νίκου Τσούλια

      Πάντα οι παραδόσεις σε κάθε κοινωνία ήταν ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα στοιχεία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η θεώρηση των παραδόσεων και η ανάλογη σημασιολόγησή τους έχουν πάντα πολιτικό περιεχόμενο και σε γενικές γραμμές μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η λεγόμενη συντηρητική πολιτική πρόταση (και κατ’ επέκταση η ανάλογη πολιτική παράταξη) συνδεόταν με την έντονο χρωματισμό της ισχύος των παραδόσεων, ενώ η αντίστοιχη προοδευτική πρόταση και παράταξη – με την ευρεία έννοια του όρου – συναπτόταν με τη μικρής ή μεγάλης έκτασης υπέρβαση των παραδόσεων προκειμένου να διευκολυνθούν οι ευρύτερες αλλαγές που ευαγγελιζόταν.

Κουβεντιάζοντας με τη φύση

      Η λεζάντα δεν είναι μια και σταθερή. Ο καθένας έχει τη δική του εικόνα, την ξεχωριστή του ερμηνεία. Οι συλλογισμοί έρχονται απρόσκλητοι και πάντως πριν προλάβουμε να οργανώσουμε τη σκέψη μας. Προφανώς η ορμητική διάθεση από τις πευκοπούλες και η μεγάλη πυκνότητά τους να έρχονται να πάρουν εκδίκηση για το μητρικό, το καμένο δάσος που υπήρχε πριν. Τα χωράφια χέρσα όπως και οι περισσότεροι τόποι στην Ελλάδα. Θα πρόκειται μάλλον για χωριό με λιγοστούς κατοίκους, χωρίς Δημοτικό σχολείο, με ένα καφενείο το πολύ – πολύ…

Του Νίκου Τσούλια

      Θεωρώ ότι δεν υπάρχει άνθρωπος στον αιώνα τον άπαντα που δεν έχει κουβεντιάσει με τη Φύση, με ένα απλό στοιχείο της Φύσης, με έναν από τους άπειρους «πίνακες» της Φύσης, αφού κάθε θέαση του φυσικού τοπίου είναι και ένας πίνακας. Βέβαια χρειάζεται η γλώσσα της ψυχής για να κουβεντιάσεις με τη Φύση˙ άλλωστε ποτέ δεν είσαι βέβαιος αν κουβεντιάζεις με κάτι ξένο ή απλά και μόνο με τον εαυτό σου. Γιατί μπορεί το όποιο τοπίο να είναι απλώς αφορμή για να συνδιαλεχτείς με τον εαυτό σου, αφού ούτως ή άλλως ο διάλογος με τον εαυτό σου είναι συνεχής και διακόπτεται μόνο αν βρίσκει εξωτερικά ερεθίσματα και μάλιστα όχι για να σταματήσει αλλά για να μετασχηματίσει το θέμα ή για να συζεύξει τα φαινομενικά ασύζευκτα.