Το αγόρι και η πόρτα

Τάσσος

ΡΙΤΣΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Εκεί που έπεσε
είναι μια κόκκινη λίμνη,
ένα κόκκινο δέντρο,
ένα κόκκινο πουλί.
Σηκώθηκε όρθια
η πεσμένη καγκελόπορτα-
χιλιάδες άλογα.
Λαός καβαλίκεψε.
Κομνηνέ! – φωνάξαμε.
Γύρισε και μας κοίταξε
δε φορούσε επίδεσμο
ούτε στεφάνι.
Άσπρα άλογα, κόκκινα άλογα
και μαύρα, πιο μαύρα-
καλπασμός, – η ιστορία
Να προφτάσουμε.

 

https://www.sarantakos.com/istoria/polyt17n/ritsos_agori.html

 

Το αγόρι και η πόρτα

ΡΙΤΣΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Εκεί που έπεσε
είναι μια κόκκινη λίμνη,
ένα κόκκινο δέντρο,
ένα κόκκινο πουλί.
Σηκώθηκε όρθια
η πεσμένη καγκελόπορτα-
χιλιάδες άλογα.
Λαός καβαλίκεψε.
Κομνηνέ! – φωνάξαμε.
Γύρισε και μας κοίταξε
δε φορούσε επίδεσμο
ούτε στεφάνι.
Άσπρα άλογα, κόκκινα άλογα
και μαύρα, πιο μαύρα-
καλπασμός, – η ιστορία
Να προφτάσουμε.

Πρωτοχρονιάτικες ευχές από τον ποιητή της Ρωμιοσύνης

 

Ρίτσος, Καζαντζάκης, Παπατσώνης γράφουν το Δωδεκάμερο

ΤΟ ΒΗΜΑ, 31/12/2016

100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση // ΣΜΟΛΝΥ του Γιάννη Ρίτσου

 

Το εξώφυλλο του αφιερώματος για την τεσσαρακοστή επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917 στη Ρωσία, με σύνθεση του Χρ. Δαγκλή.

http://fractalart.gr/smolny-tou-gianni-ritsou/

Αναμνήσεις από τη γενιά του 1930

Οι λογοτέχνες, οι διανοούμενοι, οι άνθρωποι. Θυμούνται και γράφουν η αδελφή του Θεοτοκά Λιλή Αλιβιζάτου, η προγονή του Σεφέρη Αννα Λόντου, η Ερη Ρίτσου, η Μαρίνα Καραγάτση και η εγγονή του Μυριβήλη Χριστίνα Αγγελοπούλου.

ΤΟ ΒΗΜΑ, 15/08/2015

Σκοπευτήριο Καισαριανής

Του Γιάννη Ρίτσου

 

Εδώ πέσαμε. Παιδιά του λαού. Γνωρίζετε γιατί.
Γυμνοί, κατάσαρκα φορώντας τις σημαίες,
– η Ελλάδα τις έρραψε με ουρανό και άσπρο κάμποτο -.
Ακούσατε τις ομοβροντίες στα μυστικόφωτα αττικά χαράματα.
Είδατε τα πουλιά, που πέταξαν αντίθετα στις σφαίρες
αγγίζοντας με τα φτερά τους,τον ανατέλλοντα πυρφόρον.
Είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς ν’ ανοίγουνε στο μέλλον.
Εμείς, μερτικό δε ζητήσαμε ….Τίποτα …Μόνον
θυμηθείτε το: αν η ελευθερία
δεν βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας,
εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Γεια σας.

Γιάννης Ρίτσος: Η αμεσότητα της εμπειρίας / Εκτός τόπου και χρόνου

Πιντουρίκκιο, Η Πηνελόπη και οι μνηστήρες (Λονδίνο, Εθνική Πινακοθήκη)

 

Γιάννης Ρίτσος: Η αμεσότητα της εμπειρίας

Ξαναδιαβάζουμε τις «Μαρτυρίες», ποιήματα για την καθημερινότητα, ανώτερα από τη «Ρωμιοσύνη» και τον «Επιτάφιο». Η αστική παράδοση στον λόγο ενός αριστερού ποιητή

Βιστωνίτης Α., ΤΟ ΒΗΜΑ, 24/01/2015

Οι “Λωτοφάγοι” και η σύγχρονη λογοτεχνία (ελληνική και ξένη): μια καταγραφή

Posted by antonispetrides.wordpress.com in ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΑ

Στους “Λωτοφάγους” έχουν μαζευτεί πλέον αρκετά κείμενα και για τη σύγχρονη λογοτεχνία, ελληνική και ξένη. Επομένως θα ήταν ίσως βολικό και χρήσιμο για τους αναγνώστες του ιστολογίου να συγκεντρωθούν και τα κείμενα αυτά, όπως τα σχετικά με το Αρχαίο Θέατρο, σε ένα πρόχειρο ευρετήριο. Ιδού!

“Ίσως να ‘ναι κι έτσι”

από τη Μονή Σταυρονική, που φιλοτέχνησε ο Θεοφάνης ο Κρης.

Το κείμενο είναι από το βιβλίο του Γιάννη Ρίτσου “Ίσως να ‘ναι κι έτσι”.

…και τότε βγαίνει απ’ την πλαϊνή πύλη ο Εσταυρωμένος κι εμείς με τα εξαφτέρουγα κι οι ιερείς με τα θυμιατά, και γίνεται η μεγάλη σιωπή του «σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας» και τα πάντα σβήνουν και κατορθώνονται κάπου αλλού, κι η μητέρα κλαίει στο στασίδι της, κι ο Αργύρης κοιτάει τη Νίνα, και στο βάθος ο Κάβουρας με άσπρο καθαρό πουκάμισο, καλοχτενισμένος, καθόλου κάβουρας, κι έξω απ’ την εκκλησία μεγάλωναν από μια ξαφνική δύναμη τα δέντρα, κι η θάλασσα σωπαίνει γ ι α ν’  α κ ο ύ σ ε ι, και τ’ άστρα ξύνουν με τα νύχια τους το σκοτάδι και περιμένουν (Εκείνον; Εμάς;) και τα πορτοκαλάνθια, τα τριαντάφυλλα, τα γιασεμιά, τα χρυσάνθεμα, οι γαζίες, οι μαργαρίτες φουντώνουν για το στόλισμα του Επιτάφιου,

Ειρήνη

Γιάννης Ρίτσος,  

Στον Κώστα Βάρναλη

Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη.
Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη.
Τα λόγια τής αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα,
είναι η ειρήνη.
Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
κ’ οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που παγώνει το νερό στο παράθυρο
είναι η ειρήνη.
Όταν οι ουλές απ’ τις λαβωματιές κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους πούσκαψαν οι οβίδες φυτεύουμε δέντρα
και στις καρδιές πούκαψε η πυρκαϊά δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κι οι νεκροί μπορούν να γείρουν στο πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι η μυρωδιά τού φαγητού το βράδυ,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκινήτου στο δρόμο δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παράθυρου κάθε ώρα σημαίνει ουρανός
γιορτάζοντας τα μάτια μας με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι η ειρήνη.

 

Ποίηση αντίδοτο στην κρίση

Του ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ, Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Τρεις ποιητές. Τρεις διαφορετικές ποιητικές γενιές. Τρία διαφορετικά ποιητικά ύφη. Το ήθος τους, όμως, ένα και ενιαίο. Ο Γιάννης Ρίτσος, ο Μάνος Ελευθερίου, ο Μιχάλης Γκανάς.

Μηδενίζοντας τον χρόνο

Μαρωνίτης Δημήτρης

“ΤΟ ΒΗΜΑ”, 15/12/2013

Ισως αυτή είναι η πιο κρυφή φαντασίωση της ποίησης, πως μηδενίζει τον χρόνο, παρότι η ζωή μας ορίζεται και περιορίζεται από το μηδέν. Μηδενικός ο χρόνος όταν η γέννηση ανοίγει την αυλαία της, μηδενικός κι όταν ο θάνατος την κλείνει. Μ’ αυτήν εξάλλου τη μηδενική μεσολάβηση του χρόνου, φάνηκαν σημαδεμένα η αρχή και το τέλος της ζωής του Γιάννη Ρίτσου, όπου η γέννησή του συνέπεσε με το 1909 και ο θάνατός του με το 1990. Απλή αντιμεταχώρηση του μηδενός από την παραλήγουσα στη λήγουσα των δύο αριθμών. Μ’ αυτούς τους όρους επιχειρείται σήμερα, για δεύτερη φορά, η ανάβασή μου στο «Υπερώον» του Γιάννη Ρίτσου με τα εξήντα έξι σκαλοπάτια.