Αναπάντητο

Γιάννης Ρίτσος

[Ενότητα Πέτρες]

Πού με πας από δω; Πού βγάζει αυτός ο δρόμος; Πες μου.
Δε βλέπω τίποτα. Δεν είναι δρόμος. Πέτρες μονάχα.
Μαύρα δοκάρια. Φανοστάτης. Να ’χα τουλάχιστον
εκείνο το κλουβί – όχι αυτό των πουλιών, τ’ άλλο
με τα μεγάλα σύρματα, με τα γυμνά αγαλμάτια. Τότε
που ρίχναν τους νεκρούς απ’ την ταράτσα, εγώ δε μίλησα,
μάζευα εκείνα τ’ αγαλμάτια – τα λυπήθηκα. Τώρα, το ξέρω:
το τελευταίο που πεθαίνει είναι το σώμα. Μίλα μου, λοιπόν.
Πού με πας από δω; Δε βλέπω τίποτα. Τι καλά που δε βλέπω.
Το πιο μεγάλο εμπόδιο για να σκεφτώ ως το τέλος είναι η δόξα.

Από τη συλλογή Πέτρες, Επαναλήψεις, Κιγκλίδωμα (1972) του Γιάννη Ρίτσου

https://thepoetsiloved.wordpress.com/2017/10/10/yannis-ritsos-anapantito-%ce%b3%ce%b9%ce%ac%ce%bd%ce%bd%ce%b7%cf%82-%cf%81%ce%af%cf%84%cf%83%ce%bf%cf%82-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%80%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%bf/

Η μάνα που ενέπνευσε τον Ρίτσο – Η ματωμένη ιστορία του Μάη του ΄36 στη Θεσσαλονίκη

Η εξέγερση του Μάη 1936 στη Θεσσαλονίκη, έχει χαρακτηριστεί από πολλούς σαν το ελληνικό Σικάγο. Η φωτογραφία της μάνας που θρηνεί τον σκοτωμένο γιο της έχει γίνει σύμβολο της νεότερης ελληνικής ιστορίας.

in.gr

9 Μαΐου 2021

Είναι 9 Μαΐου 1936 στη Θεσσαλονίκη. Η πόλη συγκλονίζεται από τις απεργιακές κινητοποιήσεις που έχουν λάβει γενικευμένο χαρακτήρα. Από το πρωί οι δρόμοι έχουν γεμίσει με κόσμο, που διαδηλώνει διεκδικώντας εργατικά δικαιώματα.

Πριν 47 χρόνια έφυγε ο ποιητής Νίκος Καββαδίας, ένας Λουντέμης της θάλασσας!

Θανάσης Τσιριγώτης

Μία σύγκριση ανάμεσα στον Ν. Καββαδία ως ποιητή της θάλασσας και τον Ο. Ελύτη ως επισκέπτη

Έκλεισαν ήδη 47 χρόνια από τότε που έφυγε ο ποιητής Νίκος Καββαδίας (10-2-1975). Ασυρματιστής, ποιητής μέχρι τα γεράματά του (γεννήθηκε το 1911) ταξιδευτής σε ποντοπόρα πλοία, αδέκαρος και χωρίς τιμές, γιατί τον ξέχασε η πατρίδα του.

Το αγόρι και η πόρτα

Τάσσος

ΡΙΤΣΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Εκεί που έπεσε
είναι μια κόκκινη λίμνη,
ένα κόκκινο δέντρο,
ένα κόκκινο πουλί.
Σηκώθηκε όρθια
η πεσμένη καγκελόπορτα-
χιλιάδες άλογα.
Λαός καβαλίκεψε.
Κομνηνέ! – φωνάξαμε.
Γύρισε και μας κοίταξε
δε φορούσε επίδεσμο
ούτε στεφάνι.
Άσπρα άλογα, κόκκινα άλογα
και μαύρα, πιο μαύρα-
καλπασμός, – η ιστορία
Να προφτάσουμε.

 

https://www.sarantakos.com/istoria/polyt17n/ritsos_agori.html

 

Το αγόρι και η πόρτα

ΡΙΤΣΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Εκεί που έπεσε
είναι μια κόκκινη λίμνη,
ένα κόκκινο δέντρο,
ένα κόκκινο πουλί.
Σηκώθηκε όρθια
η πεσμένη καγκελόπορτα-
χιλιάδες άλογα.
Λαός καβαλίκεψε.
Κομνηνέ! – φωνάξαμε.
Γύρισε και μας κοίταξε
δε φορούσε επίδεσμο
ούτε στεφάνι.
Άσπρα άλογα, κόκκινα άλογα
και μαύρα, πιο μαύρα-
καλπασμός, – η ιστορία
Να προφτάσουμε.

Πρωτοχρονιάτικες ευχές από τον ποιητή της Ρωμιοσύνης

 

Ρίτσος, Καζαντζάκης, Παπατσώνης γράφουν το Δωδεκάμερο

ΤΟ ΒΗΜΑ, 31/12/2016

100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση // ΣΜΟΛΝΥ του Γιάννη Ρίτσου

 

Το εξώφυλλο του αφιερώματος για την τεσσαρακοστή επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917 στη Ρωσία, με σύνθεση του Χρ. Δαγκλή.

http://fractalart.gr/smolny-tou-gianni-ritsou/

Αναμνήσεις από τη γενιά του 1930

Οι λογοτέχνες, οι διανοούμενοι, οι άνθρωποι. Θυμούνται και γράφουν η αδελφή του Θεοτοκά Λιλή Αλιβιζάτου, η προγονή του Σεφέρη Αννα Λόντου, η Ερη Ρίτσου, η Μαρίνα Καραγάτση και η εγγονή του Μυριβήλη Χριστίνα Αγγελοπούλου.

ΤΟ ΒΗΜΑ, 15/08/2015

Σκοπευτήριο Καισαριανής

Του Γιάννη Ρίτσου

 

Εδώ πέσαμε. Παιδιά του λαού. Γνωρίζετε γιατί.
Γυμνοί, κατάσαρκα φορώντας τις σημαίες,
– η Ελλάδα τις έρραψε με ουρανό και άσπρο κάμποτο -.
Ακούσατε τις ομοβροντίες στα μυστικόφωτα αττικά χαράματα.
Είδατε τα πουλιά, που πέταξαν αντίθετα στις σφαίρες
αγγίζοντας με τα φτερά τους,τον ανατέλλοντα πυρφόρον.
Είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς ν’ ανοίγουνε στο μέλλον.
Εμείς, μερτικό δε ζητήσαμε ….Τίποτα …Μόνον
θυμηθείτε το: αν η ελευθερία
δεν βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας,
εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Γεια σας.

Γιάννης Ρίτσος: Η αμεσότητα της εμπειρίας / Εκτός τόπου και χρόνου

Πιντουρίκκιο, Η Πηνελόπη και οι μνηστήρες (Λονδίνο, Εθνική Πινακοθήκη)

 

Γιάννης Ρίτσος: Η αμεσότητα της εμπειρίας

Ξαναδιαβάζουμε τις «Μαρτυρίες», ποιήματα για την καθημερινότητα, ανώτερα από τη «Ρωμιοσύνη» και τον «Επιτάφιο». Η αστική παράδοση στον λόγο ενός αριστερού ποιητή

Βιστωνίτης Α., ΤΟ ΒΗΜΑ, 24/01/2015

Οι “Λωτοφάγοι” και η σύγχρονη λογοτεχνία (ελληνική και ξένη): μια καταγραφή

Posted by antonispetrides.wordpress.com in ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΑ

Στους “Λωτοφάγους” έχουν μαζευτεί πλέον αρκετά κείμενα και για τη σύγχρονη λογοτεχνία, ελληνική και ξένη. Επομένως θα ήταν ίσως βολικό και χρήσιμο για τους αναγνώστες του ιστολογίου να συγκεντρωθούν και τα κείμενα αυτά, όπως τα σχετικά με το Αρχαίο Θέατρο, σε ένα πρόχειρο ευρετήριο. Ιδού!

“Ίσως να ‘ναι κι έτσι”

από τη Μονή Σταυρονική, που φιλοτέχνησε ο Θεοφάνης ο Κρης.

Το κείμενο είναι από το βιβλίο του Γιάννη Ρίτσου “Ίσως να ‘ναι κι έτσι”.

…και τότε βγαίνει απ’ την πλαϊνή πύλη ο Εσταυρωμένος κι εμείς με τα εξαφτέρουγα κι οι ιερείς με τα θυμιατά, και γίνεται η μεγάλη σιωπή του «σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας» και τα πάντα σβήνουν και κατορθώνονται κάπου αλλού, κι η μητέρα κλαίει στο στασίδι της, κι ο Αργύρης κοιτάει τη Νίνα, και στο βάθος ο Κάβουρας με άσπρο καθαρό πουκάμισο, καλοχτενισμένος, καθόλου κάβουρας, κι έξω απ’ την εκκλησία μεγάλωναν από μια ξαφνική δύναμη τα δέντρα, κι η θάλασσα σωπαίνει γ ι α ν’  α κ ο ύ σ ε ι, και τ’ άστρα ξύνουν με τα νύχια τους το σκοτάδι και περιμένουν (Εκείνον; Εμάς;) και τα πορτοκαλάνθια, τα τριαντάφυλλα, τα γιασεμιά, τα χρυσάνθεμα, οι γαζίες, οι μαργαρίτες φουντώνουν για το στόλισμα του Επιτάφιου,