Αφιέρωση ΙΙ

Ρίλκε

 

…Και λένε πως η ζωή είναι όνειρο: μα όχι·
όχι μόνο όνειρο. Το όνειρο είναι κομμάτι της ζωής.
Ένα τρελό κομμάτι, όπου πρόσωπο και ύπαρξη
μπλέκονται, υφαίνονται το ένα μέσα στ’ άλλο
σαν χρυσά ζώα, βασιλείς της Θήβας
από τον θάνατο (που καταλύεται) ξεριζωμένοι.

Αφιέρωση

Ρίλκε

Δεν χάθηκε, όχι, μεταμορφώθηκε εκείνο που υπήρξε.
(Ω τι ανείπωτη ευτυχία η επιστροφή του.)
Τότε ήταν γιορτή και κατάνυξη και κίνδυνος,
ύστερα έπεσε αργά όπως το βράδυ,
τώρα είναι πρόσωπο και χέρι και κόμη:
Ω τι ανείπωτη ευτυχία η επιστροφή του.

Σβήσε τα μάτια μου…

Ράινερ Μαρία Ρίλκε

 

Σβήσε τα μάτια μου· μπορώ να σε κοιτάζω,
τ’ αυτιά μου σφράγισέ τα, να σ’ ακούω μπορώ.

 

Ράινερ Μαρία Ρίλκε: «Για να γεννηθεί ένας στίχος…»

«Σκέφτομαι ότι μετά από αυτή την εργασία δεν θα υπάρξει τίποτε άλλο, γιατί δεν τολμώ να υποσχεθώ στον εαυτό μου την ίδια πληρότητα που κέρδισα σιγά σιγά μαζί της», γράφει ο Ρίλκε στον εκδότη του, στις 2 Ιανουαρίου 1909, για τις «Σημειώσεις του Μάλτε Λάουριντς Μπρίγκε» (Photo by Fine Art Images/Heritage Images/Getty Images).

 

https://www.andro.gr/empneusi/rilke/

 

«Οι στίχοι δεν γεννιούνται από τα αισθήματα, αλλά από τις εμπειρίες», επισημαίνει ο Ρίλκε –μέσω του Δανού ευπατρίδη ήρωά του– στο βιβλίο του «Οι σημειώσεις του Μάλτε Λάουριντς Μπρίγκε». Διαβάστε τι είδους νοήματα και γλυκύτητα πρέπει να συλλέγει κανείς, αν θέλει κάποτε να γράψει «δέκα σειρές της προκοπής».

 

Ο ΚΥΚΝΟΣ

 

του Ρίλκε

Ο μόχθος τούτος, που απ’ του ακόμα ακάμωτου τη γεύση
μπορεί να διέρχεται, μα σάμπως να φορά αλυσίδες,
τελείως με την άκτιστη του κύκνου μοιάζει πλεύση.

Ρίλκε: Το μοντέρνο στην αυγή του αιώνα

 

του Γιάννη Ν. Μπασκόζου

 

Οι «Σημειώσεις του Μάλτε Λάουριντς Μπρίγκε» του Ράινερ Μαρία Ρίλκε στην υπέροχη μετάφραση του Αλέξανδρου Ίσαρη από τις πολύ προσεκτικές εκδόσεις Κίχλη προξένησε ιδιαίτερη αίσθηση, καθώς μας υπενθύμισε πόσα πολλά κλασικά βιβλία λείπουν ακόμα σε καλές μεταφράσεις με σωστές υπομνηματίσεις από τις ελληνικές βιβλιοθήκες. 

Ο Rilke για την χαρά της ανάγνωσης ή πώς τα βιβλία ευεργετούν τον εσωτερικό μας κόσμο

Προσωπογραφία του Ρίλκε στη Μόσχα από τον Λεονίντ Πάστερνακ, 1928

 

 

«Ζήστε για λίγο μέσα στα βιβλία αυτά, μάθετε από εκείνα ότι σας φαίνεται άξιο μάθησης, αλλά πάνω απ’ όλα αγαπήστε τα. Την αγάπη αυτή θα σας την ξεπληρώσουν χιλιάδες και χιλιάδες φορές.»

 

THE LIFO TEAM 16.12.2015

Ρίλκε από το Βιβλίο των ωρών

https://docplayer.gr/10484089-Rainer-maria-rilke-apospasmata.html

Σβήσε τα μάτια μου

 

Ράινερ Μαρία Ρίλκε (1875-1926)

 

“Σβήσε τα μάτια μου· μπορώ να σε κοιτάζω,
τ’ αυτιά μου σφράγισέ τα, να σ’ ακούω μπορώ.
Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να ’ρθω σ’ εσένα,
και δίχως στόμα, θα μπορώ να σε παρακαλώ.

Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω,
σαν να ήταν χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά.
Σταμάτησέ μου την καρδιά, και θα καρδιοχτυπώ
με το κεφάλι.
Κι αν κάμεις το κεφάλι μου σύντριμμα, στάχτη, εγώ
μέσα στο αίμα μου θα σ’ έχω πάλι.”

 

Μετάφραση Κωστής Παλαμάς (1859-1943)

Αποφθέγματα του Ρίλκε

Ελεγεία

 

του Ρίλκε

«Κι εμείς: παντού και πάντα θεατές, 
προσκολλημένοι σ’ όλα αυτά, ποτέ πιο έξω! 
Μας κατακλύζουνε. Τα βάζουμε σε τάξη. Καταρρέουν. 
Τα ξαναβάζουμε στη θέση τους 
κι ύστερα καταρρέουμε εμείς.

Ποιος τάχα να μας γύρισε απ’ την άλλη, που 
ό,τι κι αν κάνουμε κρατάμε τη στάση ενός 
που αναχωρεί; 
Στέκεται στον τελευταίο λόφο, 
κοιτά για ακόμα μια φορά στο βάθος της κοιλάδας του, 
στρέφεται, σταματά, χασομερά 
έτσι κι εμείς ζούμε και αποχαιρετάμε διαρκώς.»

 

το τέλος από τη συγκλονιστική Όγδοη Ελεγεία,

αφιερωμένη από τον Ρίλκε στον φίλο του φιλόσοφο Ρούντολφ Κάσσνερ (1873-1959)