Η προσωπική μου σχέση με την ΟΛΜΕ

Από τον πρώτο εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας των Εκπαιδευτικών (5η Οκτωβρίου) στην Ελλάδα.

Οργανώθηκε από κοινού από τις Ομοσπονδίες των Εκπαιδευτικών και των τριών βαθμίδων της εκπαίδευσης της Ελλάδας και της Κύπρου.

Του Νίκου Τσούλια

Το παρόν άρθρο έχει προσωπική χροιά. Για τη γενικότερη και αμιγώς  συνδικαλιστική σχέση μου με την ΟΛΜΕ υπάρχει μια σειρά άρθρων.

      Η σχέση μου με την ΟΛΜΕ υπήρξε μια πολύ σημαντική περίοδος της ζωής μου, μια φωτεινή δυνατότητα της συλλογικής μου δράσης, μια δημιουργική σύλληψη της κοινωνικότητάς μου. Πάντα με ενδιέφερε το πεδίο της συλλογικής και κοινωνικής αναφοράς. Είχε προηγηθεί η πρωτόλεια κατάκτηση της συλλογικότητας στα φοιτητικά χρόνια της πρώιμης μεταπολιτευτικής περιόδου, η αντίστοιχη λειτουργία μου στον επιστημονικό χώρο και αμέσως μετά τον διορισμό μου η συνεχής παρουσία μου στις τοπικές ενώσεις (στα Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Ηλείας και Α΄ Δυτικής Αττικής).

«Συνδέθηκα με πολύ όμορφες στιγμές της εκπαίδευσης»

Από συνέντευξη τύπου της ΟΛΜΕ.

Αριστερά οι αρχηγοί κομμάτων: κκ Μπανιάς, Σαμαράς, Τσοβόλας, Κωνσταντόπουλος, Παπαρήγα, Έβερτ. 

Δεξιά το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ: Δ. Κωσταράκος, Π. Ρούσκας, Δ. Καρλαύτης, Κ. Μανιάτης, Α. Αντωνάκος, Ν. Τσούλιας, Γρ. Καλομοίρης, Κ. Ράμμας, Κ. Γιακουμάκης, Κ. Μπόικος, Θ. Ακριτίδης 

Του Νίκου Τσούλια

     Αναφέρομαι στην περίοδο 1993-2003, στην οποία για τα τρία πρώτα χρόνια ήμουν Ειδικός Γραμματέας της ΟΛΜΕ και για τα επόμενα επτά Πρόεδρός της – στη μόνη περίοδο που έχω δημόσια αναφορά, ευθύνη και συμβολή. Εκτιμώ, ότι ως έναν μικρό έστω βαθμό επηρέασα θετικά τα εκπαιδευτικά δρώμενα της χώρας ως Πρόεδρος της ΟΛΜΕ και με βάση το γεγονός ότι τότε το συνδικαλιστικό κίνημα ήταν ενεργό και αρκετά αποτελεσματικό.