Όταν το «υποκειμενικό» συγκρούεται με το «αντικειμενικό»

Του Νίκου Τσούλια

     Ο καθένας μας δημιουργεί τη δική του προσωπική χώρα της πραγματικότητας μέσα στη γενικότερη επικράτεια της πραγματικότητας, χώρα προσωπική που είναι εν μέρει μόνο προσβάσιμη από τους άλλους και αυτό εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό από τη δεκτικότητα και τη θέληση κάθε ατόμου που δημιουργεί αυτή την προσωπική του πραγματικότητα. Και έτσι η ζωή μας κυλάει ανάμεσα στις δυο αυτές πραγματικότητες άλλοτε με κάποια δόση αρμονίας, άλλοτε σε κατάσταση πλήρους ασυμφωνίας και άλλοτε με ένα μίγμα αυτών των δύο εκδοχών.

Όταν το “υποκειμενικό” συγκρούεται με το “αντικειμενικό”…

 

Του Νίκου Τσούλια

     Ο καθένας μας δημιουργεί τη δική του προσωπική χώρα της πραγματικότητας μέσα στη γενικότερη επικράτεια της πραγματικότητας, χώρα προσωπική που είναι εν μέρει μόνο προσβάσιμη από τους άλλους και αυτό εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό από τη δεκτικότητα και τη θέληση κάθε ατόμου που δημιουργεί αυτή την προσωπική του πραγματικότητα. Και έτσι η ζωή μας κυλάει ανάμεσα στις δυο αυτές πραγματικότητες άλλοτε με κάποια δόση αρμονίας, άλλοτε σε κατάσταση πλήρους ασυμφωνίας και άλλοτε με ένα μίγμα αυτών των δύο εκδοχών.

Ο βρόχος των προκαταλήψεων στην αναπηρία και η εκπαίδευση

Του Νίκου Τσούλια

ΝΕΑ ΠΑΙΔΕΙΑ, τ. 121, σ. 50-64, 2007

Διαχρονική η παρουσία των προκαταλήψεων

                                 

Παρακολουθώντας την εξέλιξη των ιδεών και των κοσμοθεωριών αλλά και την πορεία της επιστήμης, απορούμε για τον έστω κατά περιπτώσεις λανθασμένο τρόπο σκέψης του ανθρώπου στο παρελθόν και θεωρούμε ότι η δική μας εποχή μάλλον δεν διατρέχεται από εσφαλμένες θεωρίες. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν ισχύει και δε θα μπορούσε να ισχύει για πολλούς λόγους. Το πρόβλημα ωστόσο έγκειται στην δημιουργία προκαταλήψεων από τις λανθασμένες απόψεις ή από τις πολιτικές σκοπιμότητες. Βλέπουμε τις παλιές προκαταλήψεις και απορούμε για την τραχύτητα της ανθρώπινης σκέψης, χωρίς να συνειδητοποιούμε τις προκαταλήψεις της εποχής μας, ακριβώς γιατί εστιάζουμε το δημόσιο λόγο μας και συχνά και το στοχασμό μας στο φαίνεσθαι των πραγμάτων και όχι στο είναι, γιατί οι αντικατοπτρισμοί της καθημερινής ζωής μάς καθησυχάζουν από το δύσκολο αγώνα του εξευγενισμού μας και του εξανθρωπισμού μας.