Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι μπροστά μας!

The Wheat Sifters, Gustave Courbet, 1854 – 1855

 

Του Νίκου Τσούλια

 

     Θα μπορούσε ένα μείζον εθνικό ζήτημα – το Μακεδονικό – να αποτελεί πεδίο έντονης πολιτικής και κομματικής διαμάχης διαχρονικά και μετά από μια διεθνή Συμφωνία της χώρας μας να μη μας απασχολεί;

Advertisements

Το Κίνημα Αλλαγής δεν κάνει παζάρια, πολιτεύεται με θέσεις, προτάσεις και αρχές

Οι θέσεις μας για τον εκλογικό νόμο, την ψήφο των αποδήμων, την αναθεώρηση του Συντάγματος και την εκλογή του Προέδρου Δημοκρατίας, είναι κρυστάλλινες και δεν μπαίνουν σε καμία ζυγαριά.

ΦΙΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΑ ΒΟΥΝΑ…

 

* Για όσους δεν έχουν κατανοήσει τι συμβαίνει με τους Κούρδους αυτή τη στιγμή, εδώ είναι ένα μικρό (απλοποιημένο) μάθημα ιστορίας: Οι Κούρδοι ζουν σε αυτή την περιοχή που την αποκαλούν σήμερα πατρίδα τους, εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Ζήτω το έθνος ή ζήτω ο λαός;

Του Νίκου Τσούλια

     Κι όμως μέσα από ένα τέτοιο συμβολικό δίπολο μπορούμε να αναλύσουμε την πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Άλλωστε ιστορικά η διαμάχη μεταξύ δεξιάς και αριστεράς σε αυτό το πεδίο είχε την κοσμοθεωρητική της, την ιδεολογική της βάση.

Έχουν ισχυρό κύρος οι εκπαιδευτικοί;

1ο δημοτικό σχολείο Γιαννιτσών

ή, πιο ορθά,

Γιατί και πώς να έχουν κύρος οι εκπαιδευτικοί;

Του Νίκου Τσούλια

     Άκρως απλουστευτικό το αρχικό ερώτημα και ίσως να μην έχει και νόημα, μπορεί να ισχυριστεί κάποιος, και όχι αβάσιμα. Γιατί μπορεί να απαντηθεί με μια αρνητική ή με μια θετική απάντηση ή μπορεί να προσδιοριστεί με σαφές περιεχόμενο η έννοια του κύρους ή, ακόμα, μπορεί να προσεγγιστεί με στατιστικό τρόπο η απάντηση – και τι θα σήμαινε να τσουβαλιαστούν όλες οι απόψεις των τόσων και τόσων διαφορετικών νοοτροπιών και αντιλήψεων των πολιτών σε έναν ενιαίο αριθμό;

Η τέχνη να κυβερνάς…

Γράφει ο ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

22.7.2019

«Να κυβερνάς σημαίνει να διαμορφώνεις πεποιθήσεις».

Οι τελευταίες εκλογές – όπως άλλωστε και κάθε πολιτική διαδικασία – ανέδειξαν τον καταλυτικό ρόλο της πληροφόρησης – ενημέρωσης ως εργαλείου κατάκτησης, διαχείρισης, άσκησης και διατήρησης της εξουσίας.

Η υποκουλτούρα του θανάτου στον κινηματογράφο

Του Νίκου Τσούλια

      Θεωρώ ότι το πιο χαρακτηριστικό δείγμα της παρακμιακής υποκουλτούρας της αμερικάνικης κινηματογραφικής βιομηχανίας είναι η εξύμνηση του θανάτου. Είναι το αγαπημένο θέμα της πάλαι ποτέ ακμάζουσας έβδομης τέχνης στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Ακόμα και όταν δεν υπάρχει ως κεντρικό θέμα σε μια ταινία ο θάνατος, από κάπου θα εμφανιστεί για να δώσει τη δική του …πλοκή στο όλο σενάριο και, το πιο πιθανό, να βάλει και τη σφραγίδα του.