Χούφταλο

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

[Από την ενότητα Νεκρή πιάτσα]

Έγινε χούφταλο κι ακόμα επιμένει να με κάνει κουμάντο: «Γιατί άργησες; Πού ήσουν τέτοια ώρα;» (γυρνώ στις δέκα, και το βρίσκει αργά).

Μια κούνια

 

του Μοχαμμάντ Χεμματί

 

Μια κούνια ήθελα να σκαρώσω

για τις λέξεις που ορφάνεψαν.

Πού να ‘ξερα πως

μόλις οι λέξεις ησυχάσουν

τον άνθρωπο τον πιάνει ανησυχία

 

(απόσπασμα από «ΤΟ ΒΗΜΑ», 1.12.2019)

 

 

 

Ελεγεία

 

του Ρίλκε

«Κι εμείς: παντού και πάντα θεατές, 
προσκολλημένοι σ’ όλα αυτά, ποτέ πιο έξω! 
Μας κατακλύζουνε. Τα βάζουμε σε τάξη. Καταρρέουν. 
Τα ξαναβάζουμε στη θέση τους 
κι ύστερα καταρρέουμε εμείς.

Ποιος τάχα να μας γύρισε απ’ την άλλη, που 
ό,τι κι αν κάνουμε κρατάμε τη στάση ενός 
που αναχωρεί; 
Στέκεται στον τελευταίο λόφο, 
κοιτά για ακόμα μια φορά στο βάθος της κοιλάδας του, 
στρέφεται, σταματά, χασομερά 
έτσι κι εμείς ζούμε και αποχαιρετάμε διαρκώς.»

 

το τέλος από τη συγκλονιστική Όγδοη Ελεγεία,

αφιερωμένη από τον Ρίλκε στον φίλο του φιλόσοφο Ρούντολφ Κάσσνερ (1873-1959)

 

Χιόνια στο καμπαναριό

Στέλιος Σπεράντσας

Χιόνια στο καμπαναριό,
που Χριστούγεννα σημαίνει.
Χιόνια στο καμπαναριό,
ξύπνησε όλο το χωριό.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Κωστής Παλαμάς

 

Νάμουν του στάβλου έν’ άχυρο
ένα φτωχό κομμάτι,
την ώρα π’ άνοιξ’ ο Χριστός
στον ήλιο του το μάτι!

 

Θα ήθελα…

 

(ανώνυμο)

 

Η αγάπη μας τι λιγοστή!

Θανάσης Κυριαζής (1887-1950)

 

Η αγάπη μας τι λιγοστή!

Ρόδο που μάδησαν οι ανέμοι.

Τη θύμηση τυλίγω

στη χρυσή της νύχτας την ανέμη.