ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΗ ΣΑΛΠΙΓΓΑ

Νικηφόρος Βρεττάκος

Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την Ψυχή μου
να την πας ως την άκρη του Κόσμου.
Να την κάνεις περιπατητικό αστέρι,
ή ξύλα αναμμένα για τα Χριστούγεννα
στο τζάκι του Νέγρου,
ή του Έλληνα χωρικού.
Να την κάμεις ανθισμένη μηλιά
στα παράθυρα των φυλακισμένων..
Εγώ μπορεί να μην υπάρχω ως αύριο.
Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την Ψυχή μου
να την κάνεις τις νύχτες
ορατές νότες, έγχρωμες,
στον αέρα του κόσμου…
Να την κάνεις αγάπη!ρε

ταξίδι στα όνειρα

οδυσσέας ζερβός

την νύχτα κάνει μέρα, λαμπρό του ήλιου φως μου
στην ψηλότερη κορφή της πόλης, βαδίζω μόλις δύσει
γλιστρώ με φόρα στην σπασμένη απ΄το χρόνο ρωγμή βράχων
και στα σύννεφα των ονείρων μας, γαλήνια ταξιδεύω
στραγγίζω, βρέχει όνειρα γλυκαίνουν τις ψυχές μας
περνώ μαζεύω δάκρυα, γεμίζω τους κουβάδες
τους ρίχνω στην βουνοκορφή, δύναμη να μας δώσουν
ρυάκια δροσιάς στις ρίζες μας, το μέλι να μεστώσουν
τις μέλισσες σαν μας ρουφούν, να μην τις φαρμακώσουν
στα σπίτια που περίσσεψαν, της πείρας τα αυλάκια
τα όνειρα κυλίσανε, γινίκανε μοίρα

Προχτές

Άρης Αλεξάνδρου

 

– Ποιος θα βρεθεί λοιπόν να κλάψει;
– Ποιος θ’ απλώσει τα χέρια
ζητώντας ένα τόσο δα μικρό αστέρι
όσο χαμογελάει το χείλι σου αντικρίζοντας
μια χαραμάδα στο συγνεφιασμένο πρωινό;

 

Επιφώνημα

kathe kollwitz

 

 

Πάνος Θασίτης

 

Εσύ ήσουν η αγάπη. Ίριδα ανοιχτή, απ’ το πορτοκαλί
ως το χρυσό κι ως τ’ άσπρο που τυφλώνει,
δρασκελώντας κρεμαστά νερά και κρυφά στερεώματα,
έρημη μεγάλη νύχτα, πάνδημο μεσημέρι.΄

 

Νεοελληνική ιστορία

Γιάννης Υφαντής

 

Είκοσι χρόνια δούλεψα καπνά∙ είκοσι χρόνια
φυντάνια, βοτανίσματα, ποτίσματα,
όργωμα, ξαναόργωμα και σβάρνισμα
και φύτεμα και σκάλισμα και πότισμα και μάζεμα κι
αρμάθιασμα και διάλεγμα και λιάσιμο και κόψιμο
και τέλος
δεμάτιασμα

 

Ταξίδι

Τάσος Λειβαδίτης

  

Ζούσε την τελευταία του ώρα. Στο σταθμό, νύχτα, περίμενε το τρένο, που θα ‘πεφτε μπροστά του να τελειώνει. Άξαφνα, από μια παλιά ξεχασμένη παρόρμηση ανέβηκε στη γραμμή να περπατήσει, όπως άλλοτε, που ήταν ένα αιώνιο παιδί. Τότε, μ’ έκπληξη, είδε τη μικρή πεθαμένη εξαδέλφη να περπατάει στην άλλη γραμμή, απλώνοντας του το χέρι, για να κρατηθούν, πιο στέρεα, πάνω απ’ τ’ όνειρο.

Περπάτησαν ώρα, χαμογελώντας ο ένας στον άλλον, κι όταν πέρασε τυφλό το τρένο, βουίζοντας, τα δυο παιδιά χειροπιασμένα συνέχιζαν να προχωράνε πάνω στις ράγες, ενώ το πτώμα ενός άντρα κείτονταν πιο εκεί.

Από τη συλλογή Νυχτερινός επισκέπτης (1972), ενότητα Διασπορά

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=33301.msg228407#msg228407

 

Albert Lebourg : Dieppe, Vapeur Amarre, 1881

«SUPPOSE» του e.e.cummings (1894 – 1962)

Υπόθεσε

 

πως η ζωή είναι ένας γέρος άνδρας με λουλούδια στο κεφάλι.

Ο νεαρός θάνατος κάθεται σ’ ένα cafe

χαμογελώντας, κρατώντας ένα νόμισμα ανάμεσα,