Τα ποιήματα του Fractal: Χόρχε Λουίς Μπόρχες (1899-1986)

Jorge Luis Borges

Επιμέλεια και ανθολόγηση: Μανόλης Ανδρεδάκης//

ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 23η ΡΑΨΩΔΙΑ

(Μετάφραση: Δημήτρης Καλοκύρης)

Το  σιδερένιο τώρα πια σπαθί έχει κάνει

αυτό που όφειλε να κάνει: εκδικήθηκε.

Τα τρομερά δοξάρια, των εχθρών τα κράνη

στο αίμα βάφτηκαν που άφθονο χύθηκε.

Samuel Ullman – «Τα νιάτα δεν είναι περίοδος ζωής, είναι η κατάσταση του νου..»

Τα νιάτα δεν είναι περίοδος ζωής, είναι η κατάσταση του νου.

Δεν είναι κόκκινα μάγουλα, κόκκινα χείλη και ευλύγιστα γόνατα.

Είναι η διάθεση της θέλησης, ιδιότητα της φαντασίας, η δύναμη των αισθημάτων.

Είναι η φρεσκάδα της βαθιάς πηγής της ζωής.

Η ΑΝΑΜΜΕΝΗ ΛΑΜΠΑ

Άρης Αλεξάνδρου (1922 – 1978)

Εσείς που υπακούτε σε κυβερνήσεις και Π. Γ.

σαν τους νεοσύλλεκτους στο σιωπητήριο

θ’ αναγνωρίσετε μια μέρα πως η ποσότητα της πίκρας

έτσι που νότιζε τους τοίχους του κελιού

Η ΑΝΟΔΟΣ

Αντρέας Εμπειρίκος

Οι λέξεις όταν πέφτουν στο σώμα της νυκτός

Μοιάζουν με καράβια που τις θάλασσες οργώνουν

Με άνδρες που σπέρνουν και γυναίκες που μιλούν

Μέσα στους ποππυσμούς των φιλημάτων

Ένα απλό κρεβάτι

Της Αγγελάκη – Ρουκ

Κινήσεις που οδηγούν
σ’ ένα απλό κρεβάτι
πώς να εμπνεύσουν πια;

Μπέρτολτ Μπρεχτ, Πολλοί λατρεύουνε την τάξη

Πολλοί λατρεύουνε την τάξη.

Για να φάνε βάζουν

τραπεζομάντηλο απάνω στο τραπέζι,

αν έχουν, ή σκουπίζουν

με το χέρι τους τα ψίχουλα,

όταν το χέρι τους δεν είναι κουρασμένο.

Αλλά το τραπέζι τους στήνεται,

Η παλινωδία του κορακιού

Ίσως άνθρωπε

να ήμουν πολύ σκληρός

μαζί σου. Δεν ήξερα

πως τα μικρά σου

ξυπνάνε συχνά

μες τον ύπνο τους

κι εσύ όλη τη νύχτα

μένεις ξάγρυπνος

δίπλα στο παιδί σου.

Αναπάντητο

Γιάννης Ρίτσος

[Ενότητα Πέτρες]

Πού με πας από δω; Πού βγάζει αυτός ο δρόμος; Πες μου.
Δε βλέπω τίποτα. Δεν είναι δρόμος. Πέτρες μονάχα.
Μαύρα δοκάρια. Φανοστάτης. Να ’χα τουλάχιστον
εκείνο το κλουβί – όχι αυτό των πουλιών, τ’ άλλο
με τα μεγάλα σύρματα, με τα γυμνά αγαλμάτια. Τότε
που ρίχναν τους νεκρούς απ’ την ταράτσα, εγώ δε μίλησα,
μάζευα εκείνα τ’ αγαλμάτια – τα λυπήθηκα. Τώρα, το ξέρω:
το τελευταίο που πεθαίνει είναι το σώμα. Μίλα μου, λοιπόν.
Πού με πας από δω; Δε βλέπω τίποτα. Τι καλά που δε βλέπω.
Το πιο μεγάλο εμπόδιο για να σκεφτώ ως το τέλος είναι η δόξα.

Από τη συλλογή Πέτρες, Επαναλήψεις, Κιγκλίδωμα (1972) του Γιάννη Ρίτσου

https://thepoetsiloved.wordpress.com/2017/10/10/yannis-ritsos-anapantito-%ce%b3%ce%b9%ce%ac%ce%bd%ce%bd%ce%b7%cf%82-%cf%81%ce%af%cf%84%cf%83%ce%bf%cf%82-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%80%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%bf/

Η αγριοτριανταφυλλιά ανθίζει

Άννα Αχμάτοβα

Κι εσείς, φίλοι μου, που τελευταίους κάλεσαν στον πόλεμο!
Σώθηκε η ζωή μου, μόνο για να σας κλάψω.
Πάνω από τη μνήμη σας ακίνητη δεν μένει η κλαίουσα ιτιά,
Μα τον κόσμο ολάκερο τα ονόματά σας φωνάζει!
Μα, τι να σου κάνουν τα ονόματα!
Έτσι κι αλλιώς εσείς μαζί μας είστε!…
Όλοι γονατιστοί, όλοι!
Κατακόκκινο πλημμύρισε το φως!
Και στην ομίχλη μέσα βαδίζουν σε σειρές του Λένινγκραντ οι κάτοικοι-
Οι ζωντανοί με τους νεκρούς: οι νεκροί δόξα δεν έχουν.

Αύγουστος 1942

Ντιουρμέν

Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Κ. Π. Καβάφης (1863 – 1933)

Την δύσκολη ζωή μου ασφαλή να κάνω

εγώ στην Τράπεζα του Μέλλοντος επάνω

πολύ ολίγα συναλλάγματα θα βγάλω.

Κεφάλαια μεγάλ’ αν έχει αμφιβάλλω.

Κι άρχισα να φοβούμαι μη στην πρώτη κρίσι

εξαφνικά τας πληρωμάς της σταματήσει.

Πριν 47 χρόνια έφυγε ο ποιητής Νίκος Καββαδίας, ένας Λουντέμης της θάλασσας!

Θανάσης Τσιριγώτης

Μία σύγκριση ανάμεσα στον Ν. Καββαδία ως ποιητή της θάλασσας και τον Ο. Ελύτη ως επισκέπτη

Έκλεισαν ήδη 47 χρόνια από τότε που έφυγε ο ποιητής Νίκος Καββαδίας (10-2-1975). Ασυρματιστής, ποιητής μέχρι τα γεράματά του (γεννήθηκε το 1911) ταξιδευτής σε ποντοπόρα πλοία, αδέκαρος και χωρίς τιμές, γιατί τον ξέχασε η πατρίδα του.

Ιστορία μιας βραδιάς με ομίχλη

της Κούλας Αδαλόγλου

Η μο­να­ξιά εί­ναι ένα νη­σί με μαύ­ρα πό­δια
που πα­τούν σε σα­θρό βυ­θό.
Κά­θε χρό­νο τα πό­δια τρί­βο­νται
και το νη­σί χά­νει ορι­σμέ­νους πό­ντους.
Δεν εί­ναι γνω­στό πό­τε θα βυ­θι­στεί.