Η παρακμή του Αμερικάνικου κινηματογράφου

Του Νίκου Τσούλια

      Ο αμερικάνικος κινηματογράφος έχει χάσει προ πολλού τη δημιουργική και καλλιτεχνική συνεισφορά του στο σύγχρονο πολιτισμό. Για αρκετές δεκαετίες αποτελούσε τον πιο προωθημένο εκφραστή του «αμερικάνικου ονείρου» και καλλιεργούσε μια διεθνοποιημένη κουλτούρα της «άλλης πλευράς του Ατλαντικού», πολύ πριν εμφανιστεί η σημερινή πληροφοριόσφαιρα του διαδικτύου.

Είναι παρακμιακή η σημερινή λογοτεχνία;

Boris Pasternak

Του Νίκου Τσούλια

 

      Είναι η σημερινή λογοτεχνία παρακμιακή; Επηρεάζεται από το γενικότερο κλίμα της εποχής; Μπορεί μια δημιουργική λογοτεχνία να γίνει στοιχείο υπέρβασης της κρίσης; Τι πρέπει να υπηρετείται: η θεώρηση «η τέχνη για την τέχνη» ή το δόγμα της «στρατευμένης τέχνης» ή μήπως υπάρχει κάποια ενδιάμεση και πιο δημιουργική πορεία της τέχνης;

Δείγμα παρακμής η τοξική αντιπαράθεση Ν.Δ. – ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Φώτα της πόλης, Μαργαρίτα Στεριανή

Του Νίκου Τσούλια

     Συχνά πυκνά και όλο πιο έντονα παρακολουθούμε μια στείρα και σκληρή αντιπαράθεση μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Μια παρακμιακή αντιπαράθεση που υπονομεύει ευθέως την προσπάθεια της χώρας για υπέρβαση της κρίσης, ακόμα και για το ξεπέρασμα της πανδημίας.

Το σχολείο και η παιδεία είναι η απάντηση

Του Νίκου Τσούλια

     Φαινόμενα βίας παντού, έμφυλη βία ακόμα και εκεί που η τέχνη απελευθερώνει τον άνθρωπο και τον εξευγενίζει, σκληρότητα στις κοινωνικές σχέσεις, ανταγωνισμός και μόνο ανταγωνισμός – το υπέρτατο δόγμα του εμπορευματοποιημένου κόσμου μας, ρηχότητα ψυχική ακόμα και στο προσωπικό περιβάλλον, έλλειμμα αγάπης παντού… εμφανίζονται με ένταση σε οριακές στιγμές της δημοσιότητας και απορούμε για την εμπεριεχόμενη βαρβαρότητά τους.

Η υποκουλτούρα του θανάτου στον κινηματογράφο

Του Νίκου Τσούλια

      Θεωρώ ότι το πιο χαρακτηριστικό δείγμα της παρακμιακής υποκουλτούρας της αμερικάνικης κινηματογραφικής βιομηχανίας είναι η εξύμνηση του θανάτου. Είναι το αγαπημένο θέμα της πάλαι ποτέ ακμάζουσας έβδομης τέχνης στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Ακόμα και όταν δεν υπάρχει ως κεντρικό θέμα σε μια ταινία ο θάνατος, από κάπου θα εμφανιστεί για να δώσει τη δική του …πλοκή στο όλο σενάριο και, το πιο πιθανό, να βάλει και τη σφραγίδα του.

Ώστε αυτός ήταν ο κ. Τζουμάκας!

Του Νίκου Τσούλια

     Και να λοιπόν η πλήρης αποκάλυψη της παρακμής και της σαπίλας. Ο κ. Τζουμάκας αντί να ντρέπεται για την κατάντια του επιτίθεται με χυδαίο τρόπο σε όσους τον στήριζαν για να παραμένει πάντα κάποιο όνομα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., για να απολαμβάνει εξουσία και χρήμα!

Κάποιοι άθλιοι πασόκοι πολιτικοί τρέχουν πίσω από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.!

 

Του Νίκου Τσούλια

 

     Είναι να τους θαυμάζεις. Πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ., που απόλαυσαν την εξουσία με το παραπάνω χάρη στην πολύχρονη κοινωνική δυναμική του ΠΑ.ΣΟ.Κ., τρέχουν πίσω από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μήπως γευθούν ακόμα και μια σταγόνα εξουσίας!

Περί της νηστείας στη Μ. Εβδομάδα

Του Νίκου Τσούλια

    Οι καιροί αλλάζουν, οι κοινωνίες μετασχηματίζονται, η ζωή εξελίσσεται, η ιστορία κινείται όλο και πιο γρήγορα – και το μέλλον δεν διαρκεί πολύ! Και ευτυχώς που η μεταβολή είναι η μόνη σταθερή παράμετρος της πραγματικότητας, γιατί ποιος μπορεί να φανταστεί έναν εφιάλτη μονιμότητας;

Ο συνδικαλισμός αλλάζει ή παρακμάζει;

 

Του Νίκου Τσούλια

 

      Προφανώς μπορεί να αμφισβητηθεί το νόημα της διάζευξης του ερωτήματος, αφού το «αλλάζει» δεν είναι αντιθετικό του «παρακμάζει» αλλά επιπλέον είναι και γενικότερου περιεχομένου. Το έθεσα όμως το ερώτημα με αυτή τη μορφή με αφορμή σχετικές παρατηρήσεις πολλών εκπαιδευτικών, οι οποίες ισχυρίζονταν ότι ζούμε σε περίοδο βαθιάς και παρατεταμένης κρίσης και επομένως είναι μεταβατική περίοδος.

Η παρακμή της Δύσης

Russian Dancer  by Edgar Degas

 

Του ΚΩΣΤΑ ΔΟΥΖΙΝΑ*

21.12.2016

Η κρίση που ζούμε αποτελεί κορύφωση τριών ομόκεντρων κύκλων που δημιούργησαν και τώρα οδηγούν σταδιακά στο τέλος την ιδέα της Ευρώπης και τη Δύση.

«Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας»

William Frederick RITSCHEL (1864 – 1949)

 

«Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας»

Παναγιώτης Κονδύλης

 

Η δραματικότητα της εθνικής κρίσης που βιώνουμε έχει προκαλέσει μια βαθύτερη και υγιή ανάγκη αναστοχασμού σχετικά με την πορεία της σύγχρονης Ελλάδας. Το κίνητρο αυτής της εθνικής ενδοσκόπησης είναι προφανώς η αυτογνωσία, η κατανόηση του πώς φτάσαμε ως εδώ, τί και πώς πετύχαμε, σε τί και γιατί αποτύχαμε. Σε τέτοιες στιγμές, η καταφυγή σε στοχαστές μεγάλου βεληνεκούς είναι αναγκαία και λυτρωτική. Μας βοηθά να δούμε τις αδρές και ουσιώδεις γραμμές του προβλήματος. Μας προσφέρει γενικότερα ερμηνευτικά σχήματα με τα οποία μπορούμε να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε, αλλά πάντως μας αναγκάζουν να σκεφτούμε. Ο Παναγιώτης Κονδύλης είναι κατά γενική αποδοχή ένας από τους σημαντικότερους διανοητές της σύγχρονης Ελλάδας και το έργο του αποτελεί πολύτιμη κληρονομιά για στοχασμό και διάλογο.

Η κωμωδία τελείωσε

Rainer Fetting (German, b. 1949), Brando – Steiger, 2004

Γιώργος Θεοτοκάς – «Αργώ», 1936

Θ​​​​ες να πεις, φώναξε, πως η απαισιοδοξία μου είναι αδικαιολόγητη; Ah pardi. Μα πού ζεις, μωρέ Θεόφιλε, πού ζεις; Δε βλέπεις την Ευρώπη να διαλύεται κάθε μέρα βαθύτερα; Δε σε πνίγει εσένα η φριχτή αυτή αναθυμίαση της γενικής σαπίλας του πνεύματος, της ηθικής, της θρησκείας, της κοινωνίας, του πολιτικού και του οικονομικού μας συστήματος; Δεν αισθάνεσαι τα πάντα να γκρεμίζουνται τριγύρω σου, από μόνα τους, δίχως καμμιά σχεδόν εξωτερική πίεση;