Περδικόστηθη Tσιγγάνα

Κωστής Παλαμάς

Ο δωδεκάλογος του γύφτου

Λόγος τρίτος (Αγάπη)

 

Περδικόστηθη Tσιγγάνα,
ω μαγεύτρα, που μιλείς
τα μεσάνυχτα προς τ’ άστρα
γλώσσα προσταγής,

 

Η οικία του Κωστή Παλαμά στην Πλάκα περνά στο υπ. Πολιτισμού

 

Το ΒΗΜΑ

25.08.2020

 

Την απαλλοτρίωση ή την απευθείας αγορά από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού της οικίας Παλαμά, στην Πλάκα, θα εξετάσει την Πέμπτη σε συνεδρίασή του, το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων, μετά από εντολή της υπουργού Πολιτισμού.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Κωστής Παλαμάς

 

Νάμουν του στάβλου έν’ άχυρο
ένα φτωχό κομμάτι,
την ώρα π’ άνοιξ’ ο Χριστός
στον ήλιο του το μάτι!

 

Oι αναρτήσεις του Παλαμά

 

«Ο άνθρωπος των γραμμάτων, ποιητής, πεζογράφος, ιστορικός, χρονογράφος, φιλόσοφος, εμπειρικός, θεωρητικός, ρητορικός, σιβυλλικός, δε μιλεί· γράφει.

Καρασαρίνης Μάρκος

TO BHMA

9 Σεπτεμβρίου 2018

Κωστής Παλαμάς: Στο δάσκαλο

Kostis Palamas//Κωστής Παλαμάς

Ὀρφικὸς Ὕμνος

 

Έξω απὸ τους δρόμους των ἀστόχαστων,
λειτουργὸς και ψάλτης ὀρφικός,
έναν ύμνο ξαναφέρνω
μιας λατρείας πανάρχαιας προς το φως.

Έτρεξε ως τα τώρα ο λογισμός μου,
καταχωνιασμένος ποταμὸς
ξάφνισμα στο βούισμα των ἀνθρώπων
της κιθάρας μου ο ρυθμός.

Νύχτα ξεκινώ, νύχτ᾿ ανεβαίνω
τη δυσκολανέβατη κορφὴ
θέλω μόνος, θέλω πρώτος
τ᾿ ἀπολλώνιο φως να χαιρετίσω,
ἐνώ κάτου στους ἀνθρώπους
θα είν᾿ ἀκόμα ο ύπνος και το σκότος.

Ἡδονισμός / Hedonism

Του Κωστή Παλαμά

Ἀπὸ τραγούδια ἒν᾿ ἄυλο κομπολόϊ
σ᾿ ἐσὲ δὲν ἦρθα σήμερα νὰ δώσω.
Μὲ τὰ παιγνίδια ἐγὼ θὰ σὲ λιγώσω
καὶ μὲ τὰ ξόρκια, ἀγάπη μου, ἑνὸς γόη.

Γυμνοί. Καὶ σὰν κισσὸς θὰ σκαρφαλώσω
γιὰ νὰ φάω τὸ κορμί σου ποὺ μὲ τρώει.
Τοῦ λαγκαδιοῦ σου τὴ δροσάτη χλόη
μὲ τὸ χέρι θρασὰ θὰ τὴν πυρώσω.

Τὸ κρασὶ ποὺ ξανάφτει καὶ τὸ γάλα
ποὺ κοιμίζει, θὰ φέρω στάλα-στάλα,
μ᾿ ὅλο μου τὸ κορμί, νὰ σὲ ποτίσω.

Καὶ στὰ πόδια σου τ᾿ ἀσπροσκαλισμένα,
δύο βάζα ποὺ μοῦ παίρνουνε τὰ φρένα,
στερνὴ μανία τὸ μέλι μου θὰ χύσω.

 

Hedonism

A fleshless string of beads made of songs
I haven’t given you today
with the spells and games of a charmer
I’ll cloy you, my love.

Naked. And like a vine I’ll climb
to taste your body that devours me
the tender hairs of your mound
with my fingers I’ll conflagrate

wine that enraptures and milk that soothes
to sleep, drop by drop I’ll bring,
to moisten you with all my body

and on your white sculptured legs
two vases that drive me crazy,
my honey, like a maniac, at last, I’ll ejaculate.

 

~Translated by Manolis Aligizakis

https://vequinox.wordpress.com/2015/07/09/kostis-palamas-national-poet-of-greece/

Γιορτινές σελίδες από τα αρχεία της Γενναδείου

Ο Παλαμάς με φοιτητές από τη Μυτιλήνη. Ο Μυριβήλης, όρθιος τέταρτος από αριστερά Ανθολογία

 

 

Κουζέλη Λαμπρινή, ΤΟ ΒΗΜΑ, 3.1.2016

Ο Σεφέρης, ο Μητρόπουλος, ο Τσάτσος. Ο Ιων Δραγούμης, ο Μυριβήλης, ο Βενέζης. Ο Βάρναλης, ο Παλαμάς, ο Βασιλικός. Πρωτοχρονιάτικες ευχές, σκέψεις και γεγονότα από τη Λέσβο των αρχών του 20ού αιώνα ως τη μεταπολεμική Νέα Υόρκη και από τις φυλακές της Αίγινας ως το πρωθυπουργικό γραφείο της Αθήνας.

Μία Πίκρα

Κωστής Παλαμάς

Τα πρώτα μου χρόνια τ’ αξέχαστα τα ‘ζησα
κοντά στ’ ακρογιάλι,
στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.

Και κάθε φορά που μπροστά μου η πρωτάνθιστη
ζωούλα προβάλλει,
και βλέπω τα ονείρατα κι ακούω τα μιλήματα
των πρώτων μου χρόνων κοντά στο ακρογιάλι,

στενάζεις καρδιά μου το ίδιο αναστέναγμα:
Να ζούσα και πάλι
στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.

Μια μένα είναι η μοίρα μου, μια μένα είν’ η χάρη μου,
δεν γνώρισα κι άλλη:
Μια θάλασσα μέσα μου σα λίμνη γλυκόστρωτη
και σαν ωκιανός ανοιχτή και μεγάλη.

Και να! μεσ’ στον ύπνο μου την έφερε τ’ όνειρο
κοντά μου και πάλι
τη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
τη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.

Κι εμέ, τρισαλίμονο! μια πίκρα με πίκραινε,
μια πίκρα μεγάλη,
και δε μου τη γλύκαινες πανώριο ξαγνάντεμα
της πρώτης λαχτάρας μου, καλό μου ακρογιάλι!

Ποια τάχα φουρτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου
και ποια ανεμοζάλη,
που δε μου την κοίμιζες και δεν την ανάπαυες,
πανώριο ξαγνάντεμα κοντά στ’ ακρογιάλι;

Μια πίκρα είν’ αμίλητη, μια πίκρα είν’ αξήγητη,
μια πίκρα μεγάλη,
η πίκρα που είν’ άσβηστη και μεσ’ τον παράδεισο
των πρώτων μας χρόνων κοντά στο ακρογιάλι.

Ηδονισμός

Κωστής Παλαμάς

Από τραγούδια έν’  άυλο κομπολόι
Σ’ εσέ δεν ήρθα σήμερα να δώσω.
Με τα τραγούδια εγώ θα σε λιγώσω

Και με τα ξόρκια, αγάπη μου, ενός γόη.
Γυμνοί. Και σαν κισσός θα σκαρφαλώσω
Να φάω το κορμί σου που με τρώει.
Του λαγκαδιού σου την δροσάτη χλόη
Με το χέρι θρασά θα την πυρώσω.

Το κρασί που ξανάφτει και το γάλα
Που κοιμίζει, θα φέρω στάλα στάλα,
Μ’ όλο μου το κορμί να σε ποτίσω
Και στα πόδια σου τ’ ασπροσκαλισμένα,
Δυο βάζα που μου παίρνουνε τα φρένα,
Στερνή μανία το μέλι μου θα χύσω.

Βραδινή φωτιά Β’, 1944
Άπαντα, τομ. ΙΑ΄, σελ. 109

http://greekpoems.wordpress.com/2012/12/08/idonismos-kostis-palamas/