Διερευνώντας την παιδαγωγική αξία της κάμερας

 

 

Γράφει ο Δημήτριος Παπαδάκης M.Ed. & ΠΕ 70

 

Η εκπαίδευση επιτελεί ένα εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στις ανθρώπινες κοινωνίες, καθώς διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό τους πολίτες του μέλλοντος. Από τα ισχύοντα ελληνικά προγράμματα σπουδών ορίζεται ένα μεγάλο εύρος στόχων που καλείται να καλύψει η εκπαίδευση με κύριο σκοπό την ολοκληρωμένη ανάπτυξη των μαθητών.

“Ο θαυμαστός καινούριος κόσμος του Μεγάλου Αδελφού…”

Του Γιώργου Γεωργακόπουλου

Η επιλογή του Υπουργείου Παιδείας να προχωρήσει στην κατάθεση της τροπολογίας για την απευθείας μετάδοση των μαθημάτων από την τάξη αποτελεί μια συνειδητή πολιτική επιλογή, μια απόφαση με διακριτή στόχευση και ξεκάθαρη στρατηγική επιδίωξη.

Είναι η ώρα των εκπαιδευτικών – παιδαγωγών, να γίνουν παιδαγωγοί και για την κοινωνία!

Παιδαγωγική και διδασκαλία ή τηλε-επικοινωνία και θέαμα;

 

Του Νίκου Τσούλια

 

     Μια κάμερα μέσα στη σχολική αίθουσα δεν είναι μια κάμερα στη σχολική αίθουσα, ένα τεχνολογικό εργαλείο που απλώς θα αποτυπώνει ό,τι γίνεται (γινόταν…) μέσα στην αίθουσα. Είναι το ραβδί που κάνει τη διδασκαλία καρικατούρα, την μεταμορφώνει σε μη διδασκαλία, που κάνει τους πρίγκιπες βατράχους!

Χρειαζόμαστε ένα ασφαλές αλλά διαφορετικό σχολείο – Οι μαθητές δεν θα έχουν τις ίδιες ευκαιρίες

 

του Ηλία Μόσιαλου

 

 

Η εκπαίδευση είναι ένας από τους ισχυρότερους παράγοντες πρόβλεψης για την υγεία και τον πλούτο των μελλοντικών εργαζομένων μιας χώρας. Ορθά εστιάζουμε στην ασφάλεια των μαθητών και των εκπαιδευτικών αλλά εκτός από την ποσότητα της διδακτικής «ύλης» θα έπρεπε να εστιάζουμε στα πραγματικά θέματα που ανέδειξε η πανδημία στη χώρα μας αναφορικά με την εκπαίδευση. Να συζητήσουμε για το θέμα των υποδομών, την τηλεκπαίδευση, τις υψηλές δαπάνες για τα φροντιστήρια και τους στόχους του εκπαιδευτικού συστήματος.

Ένα παιδαγωγικό σύστημα πρέπει να έχει ως άξονα τη διερεύνηση της γνώσης και τη δημιουργία κριτικής προσέγγισης και σκέψης, ενώ η έλλειψη της δυνατότητας κριτικής προσέγγισης φαίνεται σε κάθε κρίση για ένα μέρος της κοινωνίας. Το πώς ανταποκρινόμαστε ως πολίτες στον βομβαρδισμό της πληροφορίας σε αυτή την πανδημία, τι δείχνει;

Δείχνει πως χρειαζόμαστε ένα ασφαλές αλλά διαφορετικό σχολείο. Ένα σχολείο που θα παράγει ενεργούς πολίτες με φιλοδοξίες. Ένα σχολείο που δεν θα προετοιμάζει μαθητές κυρίως για την εισαγωγή τους στα πανεπιστήμια. Χρειαζόμαστε ένα δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης που θα ανταγωνίζεται σε υποδομές και τεχνολογία τα ιδιωτικά σχολεία.

Ένα σχολείο που θα δίνει τη δυνατότητα στην κόρη ενός αγρότη ή μιας εργάτριας να έχει το ίδιο επίπεδο εκπαίδευσης με την κόρη ενός εύπορου πολίτη. Δεν θα έχουν τις ίδιες ευκαιρίες, γιατί οι πρώτοι δύο γονείς δεν θα αποκτήσουν ποτέ τις διασυνδέσεις του τρίτου. Αλλά τα παιδιά τους θα προσπαθήσουν με αυτοπεποίθηση να το παλέψουν και να υπερβούν όσο γίνεται τα όρια που καθορίζουν οι κοινωνικές ανισότητες.

Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα της εκπαίδευσης: αναπαράγει κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές ανισότητες ή προάγει την ισοτιμία;

 

Janusz Korczak – Celestin Freinet: Ομοιότητες και διαφορές στην κοινωνική και θεσμική παιδαγωγική

 

unknown title, Constantin Blendea

 

 

Γράφει ο Μπαλτάς Χαράλαμπος και η Παπαρήγα Φωτεινή

Ελπίδα, χαρά, ενθουσιασμός, θάρρος, αγάπη. Τι λείπει από τα συναισθήματα αυτά να είναι πολιτικά ή τι λείπει από την παιδαγωγική για να είναι πολιτική; Στην περίοδο της ελληνικής κρίσης το 2012 ήταν το έτος Janusz Korczak κι αυτήν την περίοδο αναδεικνύεται στη χώρα μας και το έργο του κινήματος Freinet με την Παιδαγωγική Ομάδα «Το Σκασιαρχείο».

Η φιλοσοφία στο Λύκειο

Γαλάνης Δημήτριος [1882-1966]

Του Νίκου Τσούλια

      Υπάρχουν αντικειμενικά κάποιες ιδιαίτερες προκλήσεις που θέτει εκ της φύσεώς της η Φιλοσοφία στους κόλπους της θεσμικής εκπαίδευσής μας. Πρώτη πρόκληση. Μπορεί η Φιλοσοφία να μην είναι «άλλο ένα» μάθημα στο Λύκειο, να μην αποτελεί δηλαδή ένα γνωστικό αντικείμενο όπως τα άλλα μαθήματα; Τι εννοώ; Η Φιλοσοφία μπορεί εκτός ως πεδίο μάθησης στην καθορισμένη διδακτέα ύλη να διαμορφώσει και έναν τρόπο ζωής, να είναι δηλαδή η διδασκαλία της μια άσκηση ζωής;

Ο άγνωστος αυτισμός και το μεγάλο στοίχημα

Λευτάκη Μαρία,

Κοινωνική Λειτουργός

Αντιπρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου Γονέων Κηδεμόνων και Φίλων παιδιών με Αυτισμό και Ειδικές Ανάγκες

 

Ο αυτισμός είναι μια λέξη που μέσα της περικλείει τόσα πολλά! Υψηλά λειτουργικός, μέτριος, χαμηλά στο φάσμα, χωρίς λεκτική επικοινωνία, με επιλεκτική αλαλία, με συνοσηρότητα (νοητική υστέρηση και επιληψία).

Τα Θρανία της Άνοιξης

Three children with dog, Sofonisba Anguissola, 1590

 

Γράφει ο Χαράλαμπος Μπαλτάς*

 

Ο Χαράλαμπος Μπαλτάς είναι δάσκαλος στο 35^ο Δημοτικό Σχολείο Εξαρχείων και μέλος της Παιδαγωγικής Ομάδας «Το Σκασιαρχείο»

Η παιδαγωγική Freinet της γειτονικής μας Ιταλίας είναι σχεδόν άγνωστη. Παρά το γεγονός ότι αυτή η χώρα είναι γνώριμη από μεταφράσεις πολλών βιβλίων που αφορούν την λογοτεχνία, τη φιλοσοφία, την πολιτική, το θέατρο και την κίνηση ιδεών, ωστόσο η παιδαγωγική που βασίζεται στις ιδέες του Freinet σχεδόν απουσιάζει.

Το «Μαντρόσκυλο» και το «Φως»

Sunset, Max Pechstein, 1921

 

 

Γράφει ο Ηλίας Δασκαλάκης*

 

Στο κείμενο που ακολουθεί προσπαθώ να παρουσιάσω, με τρόπο απλό, συγκριτικά και με συντομία, δύο κατηγορίες αντιλήψεων που κυριαρχούν και, συνειδητά ή ασυνείδητα, καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο όσοι ασχολούνται με τη διαπαιδαγώγηση παιδιών και εφήβων αντιμετωπίζουν τις δύσκολες περιπτώσεις που συναντούν.

Παιδαγωγικά παιχνίδια με την Α΄ Λυκείου

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

     Την αναπολώ. Τη νοσταλγώ. Και τώρα που είναι οριστική η απώλειά της, ο πόθος μου γι’ αυτή είναι θεριεμένος μα και παράξενος. Ναι η διδασκαλία είναι μια μαγεία, ένα θαύμα που αν και καθημερινή λειτουργία, κάθε φορά είναι και μια διαφορική τελετουργία. Και έτσι, όταν συναντώ νέους εκπαιδευτικούς, το πρώτο πράγμα που έρχεται μόνο του στη σκέψη μου είναι «έχει την ομορφιά μπροστά στη ζωή του».

Είναι η παιδαγωγική επιστήμη ή όχι;

 

Του Νίκου Τσούλια

 

     Γίνεται κριτική – όμως όλο και λιγότερη με βάση τις σύγχρονες εξελίξεις τόσο στην εκπαιδευτική και στην κοινωνιολογική θεωρία όσο και στις θετικές επιστήμες – ότι η παιδαγωγική δεν είναι επιστήμη, γιατί δεν έχει αυστηρή ερευνητική μεθοδολογία, νόμους και μετρήσεις κάποιων ποσοτικών μεγεθών.

Να συζητάμε για τα παραμελημένα Νηπιαγωγεία μας

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

     Οι συζητήσεις και οι όποιοι διάλογοι γίνονται στην εκπαίδευση καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης γίνονται με έναν σχεδόν αυτιστικό τρόπο γύρω από τις εισαγωγικές εξετάσεις και το σύστημα πρόσβασης των μαθητών και μαθητριών στο πανεπιστήμιο.