Όλοι έχουμε ένα κομμάτι του Οδυσσέα!

Το άγαλμα του Οδυσσέα στην Ιθάκη

Του Νίκου Τσούλια

Δεν έχει κανένα νόημα αυτή η συζήτηση… Αν ο Οδυσσέας είναι ιστορικό ή μυθικό πρόσωπο. Το όλο σύμπαν του υπερβαίνει οποιαδήποτε τέτοια αναφορά. Ο λόγος είναι απλός. Η μορφή του είναι αρχετυπική για όλο τον Δυτικό πολιτισμό.

Τους θυμάστε; Αυτοί οι ξεχασμένοι, ρετρό ήρωες κόμικ μεγάλωσαν γενιές και γενιές!

in.gr

17 Αυγούστου 2021

Μας έπιασε νοσταλγία και καλοκαιρινή comic-mania

Ήρωες όπως ο Μπλεκ, ο Μικρός Ήρως, ο Μικρός Καουμπόυ, ο Αστερίξ, ο Λούκι Λουκ, ο Τεν-Τεν, ο Μίκη κλπ δεν έπαψαν να έχουν μία θέση στο σήμερα.

Ακόμη και ο Ζορρό, που ήταν από τα πρώτα κόμικ στην Ελλάδα, με παρουσία από το 1935, δεν έχει ξεχαστεί!

Ένα εξαιρετικό αφιέρωμα για τους 50/70αρηδες…

Σύμφωνα με τις στατιστικές, αυτοί από εμάς που ήμασταν παιδιά τις δεκαετίες του 40 50 60 και 70 πιθανόν δεν θα έπρεπε να είχαμε επιζήσει.

Οι κούνιες μας ήταν βαμμένες με γυαλιστερή λαδομπογιά με βάση το μόλυβδο. Τα πατώματα είχαν μωσαϊκό που σου περόνιαζε τα κόκκαλα κι οι κρεβατοκάμαρες ξύλινα πατώματα που τα γυάλιζαν με παρκετίνη, με κάτι βαρειές παρκετέζες και κάθε τόσο αγκίθες καρφωνόντουσαν στις ξυπόλητες πατούσες μας.

Φθινοπωρινή νοσταλγία

The invention of life, 1928 – Rene Magritte

Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη

Προχτές, απογευματινή ώρα, δρομολογώντας ένα ακόμα σιγύρισμα και ξεσκόνισμα στη βιβλιοθήκη μου, έπεσα πάνω στα τρίτομα Άπαντα του Τίτου Πατρίκιου από τον «Κέδρο» και κάποιες άλλες μικρότερες ξεχασμένες συλλογές του ποιητή   και ξανάπιασα να διαβάζω αποσπασματικά  ορισμένα κείμενα του χαμένου στο χρόνο «Χωματόδρομου».

Εικόνες της Αθήνας που φεύγουν…

 

Του Νίκου Τσούλια

 

      Είναι εικόνες που μπορεί απλά να τις είχες συνηθίσει ή να ήθελες να τις βλέπεις ξανά και ξανά χωρίς κάποιο λόγο. Μπορεί όμως να είναι εικόνες που τις έχεις αγαπήσεις, που έχεις δεθεί μαζί τους συναισθηματικά, που είναι κομμάτι του παρελθόντος σου και ως οικείες και γλυκές αναμνήσεις σου θέλεις να έχουν πάντα κάποιο αποτύπωμα στο χώρο των αισθήσεων και της υλικότητας.

Νοσταλγώ την Αλεξάνδρεια…

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

     Πάντα κάτι νοσταλγώ. Όχι, η νοσταλγία δεν είναι του παρελθόντος γέννημα και θρέμμα. Είναι του συναισθήματος του ανθρώπου, που δεν χωρά στου χρόνου τις περιφράξεις. Το συναίσθημα τσακίζει τον χρόνο.

Τα παιδικά παιχνίδια κάποτε…

 

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

      Ήταν το πιο …παιδικό μέρος της «τριλογίας» των ηλικίας των μικρών κάποτε˙ τα άλλα δύο μέρη ήταν το σχολείο και οι δουλειές. Το παιχνίδι ήταν η βασική «διαφορά» και σύγκρουση γονέων και παιδιών, γιατί τα παιδιά ήταν ενταγμένα στις δουλειές του σπιτιού και κυρίως στις τόσες και τόσες αγροτικές εργασίες και ο ελεύθερος, ο δικός τους χρόνος λιγοστός. Αλλά πάντα τα παιδιά έκλεβαν χρόνο. Υπήρχε και μια άλλη νοοτροπία των γονέων, το παιχνίδι το θεωρούσαν στην καλύτερη περίπτωση χαμένη ώρα και στη χειρότερη – όταν επρόκειτο για μπάλα – για …έδαφος αλητείας!

Στο λόφο της κυρά – Παρασκευής

Από το λόφο… δεξιά είναι η δέση του φράγματος. Δεν φαίνεται…

Του Νίκου Τσούλια

     Την ίδια, την παιδική συνήθεια θα έκανα και τώρα – αρκετά χρόνια μετά. Τώρα δεν πήγαινα για δουλειές, για το μάζωμα των ζώων. Ήμουν ξέγνοιαστος. Ούτε θα διάβαζα, για να φτιάξω το μέλλον μου μόνο – αφού κάθε φορά που διαβάζεις εκεί προσβλέπεις.

Μπορεί να επιστρέφει το παρελθόν;

Feast of Saints Jason and Sosipatros, in the Islan…, Joseph Cartwright, 1789-1829

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

 

      Συναντάς πολύ παλιούς φίλους και γνωστούς που έχεις χρόνια και χρόνια να δεις και χαίρεσαι με έναν πρωτόγνωρο τρόπο αλλά ταυτόχρονα βρίσκεσαι σε μια περίεργη αμηχανία. Κοιτάς και ξανακοιτάς το πρόσωπό τους και ενώ τους μιλάς, η σκέψη σου έχει αγκιστρωθεί στα σημάδια του χρόνου που φαίνονται παντού. Και άμα θέλεις να βρεις τα ανέγγιχτα σημεία, αναζητείς το βλέμμα τους και εστιάζεις εκεί για να βρεις σταθερά σημάδια ή καταθέτεις μια ιστορία για να συναφθούν οι κοινές αφηγήσεις σε μια μαρτυρία που αν ομολογηθεί από όλες τις πλευρές, αποκτά χαρακτηριστικά επιβεβαίωσης του κοινού παρελθόντος. Σε κάθε περίπτωση, θεωρείς ότι έχουν περισσότερα ίχνη του χρόνου πάνω τους από εσένα αγνοώντας θελημένα ή μη ότι και αυτοί τους ίδιους συλλογισμούς κάνουν. Και όταν αποχωρίζεσαι απ’ αυτούς, αρχίζεις τις βαθυστόχαστες αναλύσεις και θέτεις και ξαναθέτεις στον εαυτό του περίεργα ερωτήματα.

Ομορφιές του χωριού μου

Λίμνη Πηνειού και Ερύμανθος!

 

Του Νίκου Τσούλια

 Αυγή Αμαλιάδας – Ήλιδας

    Τι είναι και πού βρίσκεται η ομορφιά: μέσα μας, στην καρδιά μας, στο συναίσθημα μας και στην κουλτούρα μας, στην άποψή μας για τη ζωή και στον τρόπο της ζωής μας ή είναι ένα εξωτερικό στοιχείο της φύσης και του πολιτισμού που απλώς αντανακλάται στον άνθρωπο;

Νοσταλγώντας το Πάσχα!

Αγία Μαρίνα, Το ερημοκκλήσι που έκλεψε την καρδιά του Οδυσσέα Ελύτη, Μυτιλήνη

“Στα Μυστεγνά, πρωί, ανεβαίνοντας τους ελαιώνες για το εκκλησάκι της Αγίας   Μαρίνας. Το βάρος που νιώθεις να σου έχει αφαιρεθεί σαν αμαρτία ή τύψη και χωνεύεται από το χονδρό χώμα, λες και το τραβά η μεγαθυμία των προγόνων!” (Οδ. Ελύτης).

Του Νίκου Τσούλια

    Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που μπορεί – φτάνοντας κάθε χρόνο μπροστά από το Πάσχα – να ισχυριστεί ότι δεν νοσταλγεί το Πάσχα των παιδικών του χρόνων. Είναι μια προσφυγή που προκύπτει κάπου εκεί από τα σύνορα μεταξύ του συνειδητού και του ασυνείδητου κόσμου μας, εκεί που γίνονται οι πιο φοβερές διεργασίες, και οι οποίες άλλοτε μας ανταριάζουν για τα καλά και άλλοτε μας δωρίζουν τις πιο γλυκές στιγμές.

Το σχολείο «τότε» και «τώρα»

 

Του Νίκου Τσούλια

 

      Πώς να συγκρίνεις το σχολείο του «τότε» και του «τώρα», όταν η νοσταλγία σου για της παιδικότητάς σου την αθωότητα υπερχειλίζει τον κόσμο των συναισθημάτων σου, όταν η νοσταλγία σου για της εφηβείας τις μυθοπλασίες και τις φαντασιώσεις υπερβαίνει όλη τη δύναμη των μετέπειτα ονείρων σου, όταν η νοσταλγία σου για της νεότητάς σου το σφρίγος επισκιάζει κάθε απόπειρα ορθολογικής αξιολόγησης;