Τέμπη: «Τους είπα ό,τι έχει μείνει θέλω να το θάψω» – Σπαρακτικές μαρτυρίες, οργή και ένα μεγάλο ερώτημα

Χρυσάνθη Ρουμελιώτου

in.gr, 13 Μαρτίου 2023

Οι μαρτυρίες που έρχονται τις τελευταίες ώρες από όσους επέζησαν, από τους συγγενείς των θυμάτων αλλά και τους διασώστες είναι ανατριχιαστικές…

«Θέλω την μανούλα μου»… λέει κλαίγοντας το μικρότερο παιδί 36χρονης στρατιωτικού που πέθανε στο μοιραίο τρένο στα Τέμπη. «Την κόρη μου δεν πρόκειται να την φέρει πίσω όλο το χρυσάφι του κόσμου» λέει ο πατέρας της 28χρονης Ελπίδας. «23.23: Κάπως έτσι τελείωσε η ανέμελη ζωή μου» είπε 26χρονη επιζήσασα από την Θεσσαλονίκη που μίλησε για εφιάλτες που θα την στοιχειώνουν για πάντα. «Τους είπα ό,τι έχει μείνει θέλω να το θάψω» λέει ο πατέρας ενός ακόμη φοιτητή…

Σιδηροδρομικό δυστύχημα: Να συζητήσουμε από την εποχή του Τρικούπη;

Του Νίκου Τσούλια

     Λέγαμε κάποτε στα φοιτητικά μας χρόνια στην πρώιμη μεταπολιτευτική περίοδο ότι με την τακτική μπορούμε να επηρεάσουμε τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων. Και υπήρχαν δεξιότητες και τεχνικές, που ως έναν βαθμό το επιτύγχαναν.

«Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους» – Το συγκλονιστικό ποίημα του Γιάννη Ρίτσου

Κείμενο Έφη Αλεβίζου

in.gr, 2 Μαρτίου 2023

Η συλλογή πολύστιχων ποιημάτων Υδρία, κυκλοφόρησε το 1957 και ήταν αφιερωμένη στη Φωτεινούλα Φιλιακού, τη βαφτισιμιά του, που έφυγε από τη ζωή όταν ήταν μικρό παιδί. Ο θάνατός της, συγκλόνισε τον ποιητή. Παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ.

Το παρακάτω, είναι απόσπασμα από το ποίημα

Σχήμα της απουσίας.

Και είναι τόσο επίκαιρο, μετά την τραγωδία στα Τέμπη όπου οι περισσότεροι νεκροί είναι παιδιά.

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί –

Κόλαση ατέλειωτη…

Του Νίκου Τσούλια

     Μαύρη άβυσσος του θανάτου, σκοτεινή βεβήλωση της ζωής, απροκάλυπτη ύβρις της νεότητας, ατέλειωτη κόλαση για γονείς και παιδιά. Ένα ταξίδι και μόνο, πώς μπορεί να οδηγήσει στην ΕΞΟΔΟ; Πώς μπορούν να βιώνουν έναν διαρκή Γολγοθά μανάδες και πατεράδες, αδέλφια και φίλοι και φίλες; Το χρυσάφι της ψυχής τους χάθηκε…

«Πάρε με όταν φτάσεις»: Η φράση – μαχαιριά στην καρδιά μας

Βασίλης Σ. Κανέλλης

in.gr, 2 Μαρτίου 2023,

Οι γονείς των παιδιών στα Τέμπη περιμένουν να τους πάρουν τηλέφωνο: «Είμαι καλά, έφτασα, έλα να με πάρεις». Δεν θα το ακούσουν ποτέ πια

Μια προσωπική ιστορία αρχικά: Τη Δευτέρα το πρωί πήγα τον γιο μου, 17 χρονών παιδί, στο αεροδρόμιο για να ταξιδέψει με το σχολείο του σε εκδρομή στο εξωτερικό.

Τα παιδιά στο τρένο

Πέπη Ραγκούση

in.gr, 2 Μαρτίου 2023,

Βαγόνια γεμάτα από νιάτα, από «σχεδόν παιδιά» που ξεχείλιζαν από ικμάδες ζωής και ορμόνες έρωτα

   «Εναι, ρε. Καλύτερα που φύγαμε σήμερα. Δεν λέει να φεύγαμε χθες, καθαροδευτεριάτικα». «Εσείς, τελικά, πήγατε Πάτρα;». «Καλά, χαμός. Τρεις μέρες, ζήτημα είναι αν κοιμηθήκαμε δέκα ώρες συνολικά». «Επαιξε τίποτα;». «Ε, όλο και κάτι. …Μου είπε ότι θα ανέβει Θεσσαλονίκη το τριήμερο της 25ης. Τότε θα δούμε». «Πόσα μαθήματα χρωστάς;». «Ασ’ το αυτό, μη μου το θυμίζεις». «Πάλι η μάνα μου… Ελα, ρε μάνα, τι έγινε; …Ναι, ναι, θα τα βάλω τα τάπερ στο ψυγείο μόλις φτάσω. Δεν θα τα ξεχάσω, λέμε».

Βόλος, Η τραγική ιστορία μιας μητέρας που ζει τον εφιάλτη των ναρκωτικών

in.gr, 13 Ιουλίου 2022

Ο 29χρονος γιός της ζει όλη μέρα χαμένος μέσα στην ηρωϊνη, από την ηλικία των 15 ετών.

Συγκλονίζει η ιστορία μιας μητέρας από το Βόλο που αναγκάστηκε να ειδοποιήσει η ίδια τους αστυνομικούς για να συλλάβουν τον 29χρονο γιο της, που εδώ και δεκατέσσερα χρόνια ζει τον εφιάλτη των ναρκωτικών.

Να σπουδάζουν ή όχι οι νέοι μας;

Του Νίκου Τσούλια

     Υπάρχει μια γενική παραδοχή. Η χώρα μας χρειάζεται μικρομεσαία στελέχη για την αγορά εργασίας και όχι αθρόα παραγωγή πτυχιούχων.

     Τίθενται αυτονόητα σχετικά ερωτήματα. Η οικονομία θα καθορίζει το τι επαγγελματίες χρειαζόμαστε ή η πρωτόλεια επιθυμία των νέων ή θα συλλειτουργούν και τα δύο πεδία; Αν οι νέοι μας δημιουργούν περισσότερα μορφωτικά προσόντα από όσα χρειάζεται η οικονομία, μήπως χρειαζόμαστε ένα άλλο παραγωγικό μοντέλο;

Τι να κάνει στο χωριό, τι να κάνει και στην πόλη…

Του Νίκου Τσούλια

     Σαν πήρε το πτυχίο, έκανε τα καθιερωμένα, αν και είχε ένα σφίξιμο. Πήγε τους στενούς του φίλους σε ένα μικρό μπαρ και το γιόρτασαν. Όλοι λίγο – πολύ, στην ίδια κατάσταση ήταν – πριν το πτυχίο, μετά το πτυχίο, κοντά σε ένα μεταπτυχιακό ή στο κενό…

Η δική μας επανάσταση

Του Άγγελου Τζίτζιρα

Η κάθε γενιά έχει διαφορετικές ανάγκες με αποτέλεσμα να κάνει την δική της επανάσταση, να παίρνει τις δικές της αποφάσεις και τις δικές της δράσεις. Αυτό δεν είναι ένα σπάνιο φαινόμενο αλλά συνεχές που μας ακολουθεί στους αιώνες, όμως πιο έντονο έγινε τα τελευταία διακόσια χρόνια.

Τουρκία : «Όχι άλλο Ερντογάν!» – Κραυγή από εκατομμύρια νέους

Γιώργος Παυλόπουλος

in.gr

5 Φεβρουαρίου 2021

Τα επεισόδια στο πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης αποτελούν απλώς την κορυφή του παγόβουνου σε μια σχέση που δεν εξελίσσεται όπως σχεδίαζε και ήλπιζε ο Ερντογάν και το επιτελείο του. Η οργή της νεολαίας είναι έντονη.

“Πού το πάει ο κορωνοϊός”;

Αγάπη του χειμώνα, Τζορτζ Μπέλοους, 1914

Του Νίκου Τσούλια

     Κάνουμε υπομονή έναν και πλέον χρόνο. Κλειστήκαμε στα σπίτια μας και ξεμυτίζαμε με φόβο και προφυλάξεις. Υπολογίζαμε ξανά και ξανά στο κλείσιμο του δυστοπικού κύκλο. “Το καλοκαίρι θα έχει ύφεση, αλλά το φθινόπωρο θα ξανα-ανέβει η καμπύλη”, είπαν οι ειδικοί. Αλλά εν τω μεταξύ τα εμβόλια θα διαμόρφωναν ένα αρχικό και ισχυρό πεδίο συλλογικής ανοσίας και θα είχαμε έλεγχο της κατάστασης.