Όλοι έχουμε ένα κομμάτι του Οδυσσέα!

Το άγαλμα του Οδυσσέα στην Ιθάκη

Του Νίκου Τσούλια

Δεν έχει κανένα νόημα αυτή η συζήτηση… Αν ο Οδυσσέας είναι ιστορικό ή μυθικό πρόσωπο. Το όλο σύμπαν του υπερβαίνει οποιαδήποτε τέτοια αναφορά. Ο λόγος είναι απλός. Η μορφή του είναι αρχετυπική για όλο τον Δυτικό πολιτισμό.

Η ιστορία των δύο βατράχων

Μια φορά και ένα καιρό, στην Ιαπωνία, ζούσαν δύο βάτραχοι. Ο ένας έφτιαξε το σπίτι του σε ένα χαντάκι κοντά στην πόλη Οσάκα, στην παραλία, ενώ ο άλλος κατοικούσε σε ένα μικρό καθαρό χείμαρρο που περνούσε μέσα από την πόλη Κιότο.

Εν αρχή ην ο μύθος

https://pantherfile.uwm.edu/prec/www/course/mythology/0100/111.jpg

Του Νίκου Τσούλια

      Εν αρχή ην ο Μύθος. Ο Μύθος αποτελεί την πρώτη απόπειρα του ανθρώπου να συνάψει την νεοαναδυόμενη σκέψη του με την πραγματικότητα, να προσδιορίσει τις πρώτες αχνές γραμμές των στοχαστικών του οριζόντων, να δώσει ερμηνείες και εξηγήσεις σε ό,τι τον περιβάλλει για να μπορεί στη συνέχεια να μετασχηματίζει το περιβάλλον του και τον εαυτό του.

Όταν ο Λόγος εντρυφεί στους Μύθους…

Maximilien Luce (French, 1858-1941), Coucher de soleil [Sunset]

Του Νίκου Τσούλια

      Η αγκίστρωση της οικολογικής θεώρησης στη ζοφερή συμπτωματολογία της περιβαλλοντικής καταστροφής και ο εγκλωβισμός της σε περιορισμένους χώρους με μικρή κοινωνική δυναμική σημάδεψαν αρνητικά την ελπιδοφόρα κοσμοαντίληψη για μια νέα μη ανταγωνιστική σχέση ανθρώπου και φύσης.

Ο ελληνικός μύθος

Φασιανός

Τι είναι ελληνικότητα;

• Του ΚΩΣΤΑ Ε. ΤΣΙΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ιούνιος 21, 2019

 

Η αυθόρμητη απόκρισή μου στο ερώτημα, είναι η ακόλουθη: «Ελληνικότητα είναι η γλώσσα μας». Όχι μονάχα γιατί η ελληνίδα λαλιά φανερώνει μιαν ελληνικότητα εκείνου που την λαλεί, ελληνικότητα που ανεβαίνει στην κορυφή ενός πολιτισμού όπου στέκεται η γλώσσα. Αλλά κι επειδή ο χαρακτήρας της γλώσσας κρυσταλλώνει φωνητικά – και οπτικά, θα πρόσθετε ο Σεφέρης, – στοιχεία ελληνικά: την απαράμιλλη ευκρίνεια που θωρούμε έκθαμβοι σε όλη την τριγύρω ελληνική φύση και που εισχώρησε ακόμη και τα βάθη του στοχασμού των Ελλήνων, αποτυπωμένη στις Τέχνες τους με τρόπο θεϊκά ευπροσήγορο.

Είναι βρεγμένο;

Emil Nolde (German, 1867-1956), Alpenveilchen, c.1935-40

 

 

Του ΠΕΤΡΟΥ ΔΗΜΗΤΡΌΠΟΥΛΟΥ

15.5.2016

 

Έναν μύθο, μου έλεγε η μητέρα μου, τον οποίο, «παρομοιάζω με την σημερινή κατάσταση των πραγμάτων».

Ήταν λέει ο μύθος:

Αίσωπος και αδελφοί Γκριμ, οι μεγάλοι μυθοπλάστες

Aesop. Cast in pushkin museum from original in Art Collection of Villa Albani, Roma

 

 

Του Νίκου Τσούλια

«Ποτέ μην αφήσεις την πραγματικότητα να σου χαλάσει το παραμύθι που έχεις φτιάξει».

Αίσωπος

      Η μυθογραφία αποτέλεσε και αποτελεί έναν σημαντικό τομέα ανάπτυξης της λογοτεχνικής γραφής. Η αλληγορική της δύναμη και η παιδαγωγική της ακτινοβολία άσκησαν σπουδαία επίδραση σε γενιές και γενιές ανθρώπων, μικρών και μεγάλων.

Οι θησαυροί των Μύθων του Αισώπου και των αδελφών Grimm

Aesop Composing His Fables by Charles Landseer

 

Διαβάστε και απολαύστε τους Μύθους του Αισώπου και των αδελφών Grimm.
Η δύναμη της αλληγορίας τους και ο διαπαιδαγωγικός τους ρόλος είναι πάντα ισχυρά στοιχεία και εμπνέουν γενιές και γενιές παιδιών και ενηλίκων.

Η γέννηση της φιλοσοφίας

"The Dance of the Muses at Mount Helicon" by Bertel Thorvaldsen(1807). Hesiod cites inspiration from the Muses while on Mount Helicon.

· Από το μύθο στο λόγο

Μύθος στη γλώσσα μας σημαίνει μια μη πραγματική ή αλληγορική διήγηση. Αυτή η διήγηση χαρακτηρίζεται από μια παντελή έλλειψη ελέγχου των παραστάσε­ων με την πραγματικότητα.Οι έννοιες που βρίσκονται στη βάση των μυθικών παραστάσεων δεν επαληθεύονται με την εμπειρία και δεν κατανοούνται.

Ο μύθος του Σίσυφου

Η Περσεφόνη φιλάει τον Σίσυφο στον Άδη. Μελανόμορφη Αμφόρα Αττικής, περ. 530 π.Χ., Κρατική Συλλογή (1494)

ALBERT CAMUS

O αγώνας του Σισύφου που περιφρονεί τους θεούς, αγαπά τη ζωή και μισεί το θάνατο γίνεται το σύμβολο της ανθρώπινης μοίρας.

Υπεύθυνος: Ελένη Καρατζά, Ελευθεροτυπία, 19 Μαρτίου 2014

Οι θεοί είχαν καταδικάσει τον Σίσυφο να κυλάει αδιάκοπα ένα βράχο ως την κορυφή ενός βουνού απ’ όπου η πέτρα, με το βάρος της, ξανάπεφτε. Είχαν σκεφτεί, κάπως δικαιολογημένα, πως δεν υπάρχει πιο φοβερή τιμωρία απ’ τη χωρίς όφελος κι ελπίδα εργασία. Εάν πιστέψουμε τον Όμηρο, ο Σίσυφος ήταν ο πιο ήσυχος κι ο συνετότερος των θνητών.

Ποίηση και μύθος

«Καράβια κοντά στην ακτή», του Κωνσταντίνου Βολανάκη

 

Του Δ. Μαρωνίτη 

ΤΟ ΒΗΜΑ 16/03/2013

Μετά την αμφισβήτηση του ζεύγους (ποίηση και πραγματικότητα), προτείνεται σήμερα η σύζευξη ποίησης και μύθου, που μοιάζει να βρίσκεται στους αντίποδες. Ενοχος της απρόβλεπτης αυτής πρότασης εμφανίζεται ο Αριστοτέλης, ο οποίος, παρακάμπτοντας τις αντιποιητικές συμπληγάδες του Πλάτωνα, επιχείρησε και κατόρθωσε, με την Περί ποιήσεως διατριβή του, να συντάξει, για πρώτη φορά στα ελληνικά (και στα ευρωπαϊκά) γράμματα, μια συστηματική ποιητική θεωρία. Ιδρύοντας ό,τι αργότερα ονομάστηκε νέτα σκέτα Ποιητική, που, από τα μέσα του περασμένου αιώνα και μετά, εξελίχθηκε σε κυρίαρχη ερμηνευτική μέθοδο, όχι πάντα προς όφελος της ίδιας της έμπρακτης ποίησης.

ΤΟ ΑΛΟΓΟ: Στη Φύση, τον Μύθο, την Τέχνη

Yurko Victoria, Spring Day

 

ΓEΩPΓIOΣ ΔHMHTPOKΑΛΛHΣ

«Tα άλογά τως ήσαν ευγενικά εις το ιδείν, υψηλά, λιγνά, γλήγορα·
και ώσπερ να είχασιν, ή φυσικήν τινα γνώσιν, ή και εκπαιδεύσεως
διδακτήν, ώστε οπού έγνωθαν τα σχήματα οπού τώς έκαναν οι
aυθεντάδεςτως· πολλάκις δε εγροικούσαν και το μίλημάτως, και
έκαναν είτι τώς έλεγαν. Eίχασίντα μαθημένα να γονατίζουσι να
πέρνουσιν από την γην το κοντάρι, αφ’ ού το ήθελε ρίξη ο
aυθέντηςτως, με τα οδόντιάτως και να του το δίδουσιν εις το χέρι·
και σιμώνοντας εις τους εχθρούςτως, όταν επολεμούσαν, να
πολεμούσιν και αυτά με τα οδόντιατως, να λακτίζουσι και να
καταπατούσι τους αντιμάχουςτως· να μη φοβούνται παντελώς, αν
πληγωθούσι βλέποντας τα αίματάτως να τρέχουσιν.»

Αναθηματικό ηλιακό άρμα από το Trondholm της Δανίας. Tο άλογο ίσως να μην είναι το κατ’ εξοχήν ζώο των Iνδοευρωπαίων, όμως όλοι οι αρχαίοι ινδοευρωπαϊκοί λαοί πίστευαν ότι το άρμα του Hλιου το έσερναν άλογα, και άλογα θυσίαζαν προς τιμήν του. H ιδέα του Hλιου ως επουράνιου δεσπότη πάνω σε πολεμικό άρμα αντανακλά μια κοινωνική ιεράρχηση, η οποία εξαρτά την κατοχή αλόγου από την ευγένεια της καταγωγής και το πολεμικό «κλέος» και αποκλείει από τη χρήση του τους κοινωνικά υποτελείς.