Μαρσέλ Προυστ: “Αναζητώντας το Χαμένο Χρόνο” (αποσπάσματα)

20 Αυγούστου 2019

Tόσες φορές στη ζωή μου, η πραγματικότητα με είχε απογοητεύσει, γιατί τη στιγμή που τη συνελάμβανα, η φαντασία μου, που ήταν το μόνο όργανό μου για να χαρώ την ομορφιά, δεν μπορούσε να επικοινωνήσει μαζί της, σύμφωνα με τον αδήριτο νόμο που λέει πως δεν μπορεί κανείς να φαντάζεται παρά μόνον αυτό που είναι απόν.

Απόλαυσα το “Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο”

Του Νίκου Τσούλια

     Κι όμως δεν θα πω επιτέλους, επειδή τελείωσα το πιο δύσκολο ανάγνωσμα που υπάρχει! Γιατί, πώς μπορεί να ανακουφιστείς, όταν τελειώνει ένα όμορφο πνευματικό ταξίδι, όταν κοιτάς πως και πως να ξαναρχίσεις το διάβασμά του που τόσο πολύ σε γοητεύει;

Κλασικές σπουδές και αποαποικιοποίηση

Η κριτική προσέγγιση της Ελληνικής Αρχαιότητας θα βοηθηθεί από μια αποαποικιακή προσέγγιση

Παναγιώτης Σωτήρης

in.gr

15 Μαΐου 2021

Εάν κανείς διαβάσει μια σειρά άρθρων στον ελληνικό Τύπο, αυτή τη στιγμή οι κλασικές σπουδές βρίσκονται υπό διωγμό, κυρίως επειδή κατηγορούνται ότι εκπροσωπούν μια απολογητική της «λευκότητας» που συνδέεται με την αποικιοκρατία και τις παραλλαγές του ρατσισμού.

Η ιστορία ενός μολυβιού, Paolo Coelho

Το παιδί κοιτούσε τη γιαγιά του που έγραφε ένα γράμμα. Κάποια στιγμή τη ρώτησε:

– Γράφεις μια ιστορία που συνέβη σε εμάς; Και μήπως είναι μια ιστορία για μένα;

Αντιμετωπίζοντας τον Προυστ

Του Νίκου Τσούλια

     Ταλαντευόμουν ημέρες αρκετές. Το εγχείρημα θα ήταν πολύ δύσκολο – πρωτόγνωρο (άρα ήταν μια πρόκληση από κάθε άποψη) αλλά και όμορφο, γιατί θα γευόμουν ένα ξεχωριστό λογοτεχνικό έργο. Δεν το κρύβω ότι υπήρχε – γιατί ήδη έχω αποφασίσει – και μια μορφή ματαιοδοξίας. Πόσοι Έλληνες θα έχουν εντρυφήσει σε αυτό το εμβληματικό μυθιστόρημα;

Άγγελος Τερζάκης – Απόσπασμα από το βιβλίο του ”Το Κατινάκι”

Άγγελος Τερζάκης

(16 Φεβρουαρίου 1907 – 3 Αυγούστου 1979).

Ήταν Έλληνας λογοτέχνης της γενιάς του ’30 και δοκιμιογράφος. Έγραψε διηγήματα, μυθιστορήματα και θεατρικά έργα. Πολύ αξιόλογο είναι το δοκιμιακό του έργο: αυτός και ο Γεώργιος Θεοτοκάς είναι οι κύριοι εκφραστές του θεωρητικού προβληματισμού και των αναζητήσεων της ανανεωτικής γενιάς του ’30.

O Nίκος Καββαδίας, όπως τον έζησαν οι συνταξιδιώτες του

Άγνωστες ιστορίες για τον σπουδαίο ποιητή όπως τις αφηγήθηκαν οι ναυτικοί που ταξίδεψαν μαζί του

Γιάννης Θ. Διαμαντής

in.gr

11 Ιανουαρίου 2021, 09:00

ο ποιητής – ασυρματιστής Νίκος Καββαδίας.

Το 1933, εξέδωσε την ποιητική του συλλογή «Μαραμπού», το 1947 το «Πούσι», το 1954 το μυθιστόρημά του «Βάρδια». Το 1975 δεν πρόλαβε να δει την ποιητική του συλλογή «Τραβέρσο» να κυκλοφορεί. Πέθανε στις 10 Φεβρουαρίου, το «Τραβέρσο» έφτασε στα βιβλιοπωλεία λίγες ημέρες αργότερα.

Χτίζοντας τον λαβύρινθο μιας βιβλιοθήκης

Χ. Λ. Μπόρχες και Φράνκο Μαρία Ρίτσι (Φωτ. Massimo Listri)

του Φράνκο Μαρία Ρίτσι

«Μια μέ­ρα, το χει­μώ­να του 1973, πή­γα στην Εθνι­κή Βι­βλιο­θή­κη του Μπου­έ­νος Άι­ρες, την οποία δι­ύ­θυ­νε ο Μπόρ­χες. Κα­λο­ντυ­μέ­νος, με λευ­κό που­κά­μι­σο, με πε­ρί­με­νε κά­τω από τον θό­λο του ανα­γνω­στη­ρί­ου. Μό­λις τον ενη­μέ­ρω­σαν ότι έφτα­σε ο εκ­δό­της από το Μι­λά­νο, άρ­χι­σε να βα­δί­ζει προς το μέ­ρος μου, απευ­θύ­νο­ντάς μου έναν στί­χο από την Κό­λα­ση του Δά­ντη: Tu duca, tu signore, tu maestro («Θα εί­σαι ο οδη­γός μου, ο κύ­ριος και ο αφέ­ντης μου»).

Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες

Του Νίκου Τσούλια

Της ΟΥΕΝΣ ΝΤΕΛΙΑ (2019)

μετάφραση: Μαργαρίτα Ζαχαριάδου

Εκδόσεις: Δώμα, σελίδες: 470

     Καιρό πολύ είχα να διαβάσω τόσο καλό σύγχρονο μυθιστόρημα. Ένα μυθιστόρημα – ύμνος στη φυσική ζωή και στον άνθρωπο, που διαβάζεται απνευστί προσφέροντάς σου απλόχερα την αισθητική απόλαυση του διαβάσματος.

Είναι παρακμιακή η σημερινή λογοτεχνία;

Boris Pasternak

Του Νίκου Τσούλια

 

      Είναι η σημερινή λογοτεχνία παρακμιακή; Επηρεάζεται από το γενικότερο κλίμα της εποχής; Μπορεί μια δημιουργική λογοτεχνία να γίνει στοιχείο υπέρβασης της κρίσης; Τι πρέπει να υπηρετείται: η θεώρηση «η τέχνη για την τέχνη» ή το δόγμα της «στρατευμένης τέχνης» ή μήπως υπάρχει κάποια ενδιάμεση και πιο δημιουργική πορεία της τέχνης;

Το Πάσχα στην Ποίηση

O άπιστος Θωμάς, Caravaggio, 1601

Ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της εποχής που διανύουμε, στην οποία ο Έλληνας απεγνωσμένα ψάχνει την ταυτότητά του, το Πάσχα έρχεται κάθε χρόνο θέτοντας το ερώτημα του τι γιορτάζουμε, πόσο αυτή η γιορτή συνδέεται με τη θρησκεία, αν η νηστεία είναι τελικά ζήτημα κατάνυξης και ηθελημένης επιθυμίας αποχής και κάθαρσης ή μόνο μόδας και άλλα «ηχηρά παρόμοια», που θα έλεγε και ο Καβάφης. Αντικείμενο του αφιερώματος είναι το πώς η άμβλυνση του θρησκευτικού στοιχείου και η αποδέσμευσή του από την έννοια του «ελληνικού» αντικατοπτρίζεται στην Ποίηση και, συγκεκριμένα, σε αυτή που γράφτηκε για το Πάσχα.

Eίναι η ποίηση φωταγωγός ή φρέαρ ή λαγούμι;

Η εκφραστική διάσταση της τέχνης ως κίνηση ενδοσκόπησης και εξωτερίκευσης των μύχιων του καλλιτέχνη

Σύμφωνα με τον Γιάννη Κοντό, «οι ποιητές σκάβουν ορύγματα για να βρουν το φως τους». (Φωτ. ΑΠΕ-ΜΠΕ / ΦΩΤΗΣ ΠΛΕΓΑΣ Γ.)

ΑΛΕΞΙΟΣ ΜΑΪΝΑΣ*

ΚΘΗΜΕΡΙΝΗ

04.01.2021

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην είναι λίγο ή πολύ αποκλεισμένος έξω από τον εαυτό του. Xωρίς καν να το αντιλαμβάνεται. Η συνείδησή μας, το βλέμμα στον ψυχικό μας χώρο, δεν διαφέρει τόσο από το βλέμμα ενός ανθρώπου που κατηφορίζει το πεζοδρόμιο και ρίχνει μια ματιά απ’ το παράθυρο στο εσωτερικό του δωματίου όπου βρισκόμαστε.