Ιδιωτικό εναντίον δημόσιου!

 

 

 

Victor Charreton (French, 1864-1936), House in a landscape (Maison dans un paysage)

Του Νίκου Τσούλια

 

      Κι όμως ακόμα και μέσα στα μεσοπέλαγα της κρίσης και όπου έφυγαν οι πρώτες εκρήξεις οργής και θυμού, δεν φαίνεται να πηγαίνουμε σε μια ψύχραιμη και ορθολογική αποτίμηση της κατάστασής μας – στοιχείο απαραίτητο για την υπέρβαση της κρίσης.

Και αν δεν υπήρχε η κρίση;

 

 

Elmer Bischoff, Woman Reading Near Window, 1959

Του Νίκου Τσούλια

 

      Πού να θέσουμε ένα τέτοιο ερώτημα˙ είναι ύβρις και μόνο να το σκεφτεί κανείς. Κι όμως θα αποτολμήσω να θέσω το ερώτημα ακόμα πιο προκλητικά. Αν δεν συνέβαινε η κρίση, θα νιώθαμε και ότι πορευόμαστε καλά ως πολίτες και ως πολιτεία, ως κοινωνία και ως λαός;

Η Γη είναι επίπεδη

Helmer Osslund (Swedish, 1866-1938), SPRING

 

Λευτέρης Κουσούλης

ΤΟ ΒΗΜΑ,

21/05/2017

 

Υπάρχει μια αυθόρμητη γνώση. Είναι το συμπέρασμα της πρώτης ματιάς. Μόνο αυτό που βλέπουμε στην αυλή μας υπάρχει. Το άμεσα ορατό είναι και το αληθινό. Η αυθόρμητη γνώση είναι η εμπειρία που διεκδικεί την αλήθεια, διεκδικεί καθολικότητα.

Στιγμές Κρίσης του Γκιλ Καρόζ (Αναδημοσίευση)

Georgia O’Keeffe

http://constantinoskyriakis.blogspot.gr/2015/04/blog-post_18.html

Μια υπόθεση: το απάνθισμα των ψυχαναλυτικών ομάδων που αποτελεί την ΝLS κατέχει μια γνώση για την «κρίση» που θα άξιζε να αναδειχθεί. Εάν θεωρήσουμε την κρίση ως ένα από τα κύρια σημαίνοντα της εποχής μας και επομένως ως έναν τρόπο να κατονομάσουμε ένα πραγματικό, η πανστρατιά των χωρών που καλύπτει η Σχολή μας μπορεί να μας διδάξει  διάφορους τρόπους σχέσης με το πραγματικό. Μεταξύ του Ισραήλ, μιας χώρας σε διαρκή κρίση, και της Ελβετίας που φαίνεται να αποφεύγει όλες τις κρίσεις, η Ελλάδα και η Ιρλανδία έγιναν το σήμα κατατεθέν της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη, η Μεγάλη Βρετανία και ο Καναδάς γίνονται οι προάγγελοι της κρίσης του επιστημονισμού και της τεχνολογίας, το Βέλγιο είναι τόπος μιας γλωσσικής κρίσης, η Ουκρανία σηματοδοτεί τις κρίσεις ενός κράτους που δυσκολεύεται να επιβληθεί, και ο κατάλογος συνεχίζεται…

Γράμμα σε έναν φίλο Πασόκο

 

Πωλ Γκωγκέν, Allée des Alyscamps – 1888

Του Νίκου Τσούλια

Αγαπητέ φίλε…

      Ξέρω πολύ καλά πώς αισθάνεσαι. Βιώνεις ένα δράμα τα τελευταία χρόνια. Νιώθεις προδομένος από το κόμμα σου – το «κόμμα καμάρι» της μεταπολίτευσης -, γιατί δεν εκτίμησε καλά τις εξελίξεις και κυρίως γιατί δεν διαμόρφωσε ένα εθνικό σχέδιο, που θα καθοδηγούσε την Ελλάδα στους δύσκολους καιρούς της παγκοσμιοποίησης και της συμμετοχής μας στην ευρωζώνη, γιατί δεν καλλιέργησε μια κουλτούρα πολιτικού ορθολογισμού στους ευρείς παρακμιακούς τόπους του καταναλωτισμού και του άμετρου υπερδανεισμού πολιτών και οικογενειών, οργανώσεων και φορέων.

Η αισθητική της κρίσης

 

Iman Maleki painting

Του Νίκου Τσούλια

      Η αισθητική σε γεγονότα και σε καταστάσεις, σε πρόσωπα και σε πράγματα, σε πράξεις και σε εκδηλώσεις, σε φαινόμενα και σε λειτουργίες αποτελεί την κορυφαία αποτίμησή τους και το πιο ασφαλές πεδίο κριτικής τους. Καθετί υπαρκτό αλλά και φαντασιακό «ζήτημα» – που συμπεριλαμβάνει όλα τα επιμέρους προαναφερθέντα στοιχεία – προβάλλει πάντα μια αισθητική, η οποία είναι κυρίως απόρροια του της δικής του εικόνας με την τροποποιημένη όμως πρόσληψη του παρατηρητή ή του υποκειμένου που άμα τη θεώρησή του ταυτόχρονα το αξιολογεί.

ΠΕΚ: Έργα και Ημέρες μνημονίου και δημαγωγίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην παιδεία

 

Προοδευτική Ενότητα Καθηγητών (ΠΕΚ)

 

      Τελειώνει και αυτή η σχολική χρονιά της κυβερνητικής θητείας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., και στην εκπαίδευση ζει και βασιλεύει η μνημονιακή αντιεκπαιδευτική πολιτική, στην οποία προστέθηκε και μια πρωτόγνωρη δημαγωγία του συνειδητού εμπαιγμού μαθητών και εκπαιδευτικών, γονέων και κοινωνίας.