Η θρησκευτικότητα έχει πολλές πτυχώσεις

Του Νίκου Τσούλια

Θρησκεία χωρίς Θεό

R. Dworkin (2019)

Εκδόσεις Πατάκη

     Δυστυχώς στην εποχή μας κυριαρχεί η μετάδοση της πληροφορίας. Υστερεί πολύ το διάβασμα των στοχαστικών βιβλίων, των βιβλίων εκείνων που γοητεύουν το στοχασμό μας και μας ταξιδεύουν σε αθέατες όψεις της ζωής και που προάγουν την πνευματική ελευθερία μας.

Αναζητώντας την αρχή της Δημιουργίας

Υπάρχει μια πρωταρχική αιτία για όλο το Σύμπαν;

Του Νίκου Τσούλια

      Η σκέψη του ανθρώπου δημιουργήθηκε υπό την επίδραση συγκεκριμένων παραγόντων, άλλων βιολογικής και άλλων κοινωνικής και πολιτισμικής προέλευσης. Από τη στιγμή δε της συγκρότησής της χαρακτηρίζεται από ορισμένες «σταθερές».

Έρωτας: θεϊκός και γήινος

 

Paolo and Francesca. 1880. Auguste Rodin

Έρωτας: χαοτικός και δημιουργικός

Του Νίκου Τσούλια

 

      Γνώριζαν πολύ καλά το σύμπαν του έρωτα οι αρχαίοι Έλληνες. Δεν ήταν μόνο η ζωή τους πιο ερωτική από ό,τι σήμερα. Είχαν και μια θεμελιωμένη θεώρηση για τον κόσμο του έρωτα. Δεν ήταν καθόλου τυχαία η θέση που του είχαν δώσει. Ο έρωτας πριν θεωρηθεί ακόλουθος της Αφροδίτης λογιζόταν ως ο γεννήτορας όλων των άλλων θεών! Ο έρωτας γεννήθηκε από το Χάος και είναι αυτός που δημιουργεί στη συνέχεια τον Κόσμο!

«Θεός, άνθρωπος και επιστήμη»

Snow Clouds, 1938, Frank Carmichael

Του Σάκη Αλμπαντή

http://fractalart.gr/theos-anthropos-epistimi/

Διαβάζω, τελευταία, πολλές ανοησίες από φανατικούς θρησκευόμενους, που με οδηγούν στο άλλο άκρο, στην απόρριψη του Θεού. Κι αυτό δεν μ’ αρέσει, για καθαρά προσωπικούς και ευρύτατα ηθικούς λόγους. Κυρίως διότι αποΐεροποιείται έτσι η Φύση και η ύπαρξή μας.

Τι θεός είναι ο έρωτας;

Sandro Botticelli, Birth of Venus, 1486

Του Νίκου Τσούλια

 

      Είναι ο μοναδικός θεός που ενώνει όλους τους λαούς και όλους τους καιρούς – ο απόλυτα διαχρονικά θεός, που ιεροποιεί τον άνθρωπο και συνενώνει τον απόλυτα φαντασιακό κόσμο με τη βιωμένη πραγματικότητά μας. Είναι ο μόνος θεός που μας επισκέπτεται απρόσκλητα και ανταριάζει αισθήσεις και συναισθήματα, ονειροπολήσεις και φαντασιώσεις, που μας ταξιδεύει από το σκοτάδι στο φως και αντίθετα από τη μια στιγμή στην άλλη, χωρίς να ξέρεις τίποτα για τη συνέχεια.

Ο Προμηθέας του Αισχύλου και η διαλεκτική της ανθρώπινης συνείδησης

Prometheus lyomenos, Heracles slaying the Eagle | Greek vase, Athenian black figure skyphos

Από τον Δήμο Μαρουδή, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 18/6/2010

Η τραγωδία «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου είναι ένα έργο βαθιά αρχετυπικό. Η αφήγηση αφορά όχι μόνον την αρχαία ελληνική μυθολογία και κοσμοεικόνες του αρχαίου ελληνικού κόσμου, μα και αρχέτυπα που διατρέχουν τον δυτικό πολιτισμό απ’ άκρου εις άκρον.

Ο «θάνατος του Θεού» και το θεϊκό της αυθυπέρβασης

Greek Gods / digitalgallery.nypl.org

Μελετείστε το πολύ όμορφο αφιέρωμα της http://digitalgallery.nypl.org στους θεούς της αρχαίας Ελλάδας

Κάνετε μεγέθυνση και χρησιμοποιείστε τις εικόνες όπου επιθυμείτε

Επιμέλεια Ν.Τ.

H συνέχεια στην Ελληνική Φιλοσοφία από το τέλος της Αρχαιότητας ως την πτώση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας

Thomas Cole – The Course of Empire Κλάους Όλερ (Μετάφραση: Πολυτίμη-Μαρία Παλαιολόγου) Από «Μεσαιωνική Φιλοσοφία. Σύγχρονη Έρευνα και Προβληματισμοί», Εκδ, ΠΑΡΟΥΣΙΑ, Αθήναι, 2000 Το 529 ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός εξέδωσε ένα διάταγμα, που απαγόρευε εντελώς τη διδασκαλία της φιλοσοφίας στην Αθήνα.(1) Αυτό σήμανε το κλείσιμο της Πλατωνικής Ακαδημίας, η οποία μέχρι τότε, για σχεδόν εννιακόσια ολόκληρα χρόνια, βρισκόταν χωρίς διακοπή στα χέρια των διαδόχων του Πλάτωνα. Οι τελευταίοι εταίροι της Σχολής αναγκάστηκαν να καταφύγουν στην Περσία,(2) ενώ η περιουσία της Σχολής δημεύθηκε. Το ίδιο έτος, το 529, ο Βενέδικτος, μοναχός από την Νουρσία, ίδρυσε το μοναστήρι του Monte Cassino στην Καμπανία, πράξη που σηματοδοτεί θεσμικά την έναρξη του λατινικού Μεσαίωνα. Αυτά τα εξαιρετικώς σημαντικά γεγονότα, αφ’ ενός το τέλος του αρχαίου κόσμου με το φαινομενικά ταυτόχρονο τέλος της ελληνικής φιλοσοφίας και αφ’ ετέρου η άνοδος του βασιλείου των Φράγκων με την άνθηση της εκκλησιαστικής επιστήμης, της Σχολαστικής, άσκησαν μιαν έλξη σχεδόν μαγική στην ιστορική συνείδηση των Δυτικών μέσω των φαινομενικά προφανών ιστορικών τους συνεπειών.

Χριστούγεννα 2012 – Με καρτερική Υπομονή

AERTSEN, Pieter, Triptych with the Adoration of the Magi (central panel), c. 1560

 

Αναστάσιος, Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και Δυρραχίου

ΤΟ ΒΗΜΑ 20.12.12

“Ο δε Κύριος κατεθύναι υμών τας καρδίας …
εις την υπομονήν του Χριστού” (Β΄ Θεσ. 3:5)

Εικόνες Χριστουγέννων – αφιέρωμα

Η Γέννηση του Χριστού, 1717, Καθολικό Μονής Καρακάλλου, Αγ. Όρος

 

Η Γέννηση του Χριστού επηρέασε καθοριστικά την ιστορία του Δυτικού πολιτισμού και όχι μόνο. Τα “Χριστούγεννα” δεν αποτελούν μόνο ένα θρησκευτικό γεγονός για ένα τμήμα της ανθρωπότητας. Αποτελούν και σύμβολο πολιτισμού, σύμβολο στάσης ζωής, σηματωρό συλλογικής συνείδησης. Συνθέτουν με την πιο ταπεινή ταπεινότητα το ιερό μεγαλείο του ανθρώπου. Δημιουργούν έναν φωτεινό αστερισμό ελπίδας και προσδοκίας. Προάγουν το νόημα της ζωής ως μια θεία αναζήτηση, ως μια ιερή τελείωση.   

Το μικρό αφιέρωμα του “Ανθολογίου” περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα στοιχείων με έμφαση στις εικόνες, εικόνες από την Ορθόδοξη και την Καθολική εκκλησία, εικόνες σύγχρονες και κυρίως παλιότερων εποχών, εικόνες μεγάλης αισθητικής αξίας. 

Επιμέλεια: Νίκου Τσούλια

 

Αποκάλυψη και Στοχασμός

Vittore Carpaccio(approx. 1455-1526)

Κάρλ Γιάσπερς

Απόδοση: Στέλιου Σ. Κωσταρόπουλου

Από το «Χριστιανικόν Συμπόσιον»,1969, εκδ. Ι.Δ. ΚΟΛΛΑΡΟΥ & ΣΙΑΣ Α.Ε. Αθήναι 1968.

Η κατανόηση της αρχέγονης αποκαλύψεως είναι αυτό που αποκαλούμε θεολογία. Η ύπαρξή της σημαίνει και ύπαρξη της αποκαλύψεως. Από πού το συμπεραίνουμε;
Μπορεί κανείς να σκεφθεί ότι αυτή βασίζεται στην πραγματικότητα του Ιησού, όπως τον ανακαλύπτεις στα συνοπτικά Ευαγγέλια με την βοήθεια της κριτικής της ιστορίας. Αλλά ο αληθινός Ιησούς ήταν ανθρώπινος, τελευταίος από τους Εβραίους προφήτες, κήρυκας, εκφραστής της θελήσεως του Θεού, άγγελος κρίσεως, καταδίκης και τιμωρίας. Δεν ήταν ούτε αυτοδιορισμένος Μεσσίας, ούτε αυτοδημιούργητο μυστήριο, ούτε τέλος ο ιδρυτής μιας Εκκλησίας.