ΤΟ ΒΗΜΑ: 100 χρόνια γράφουμε Ιστορία

Τα εγκαίνια της έκθεσης, η οποία προσφέρει ένα σπάνιο ταξίδι στην ελληνική και την παγκόσμια Ιστορία όπως την κατέγραψαν οι έγκριτες δημοσιογραφικές υπογραφές του «Βήματος», πραγματοποιήθηκαν στο Ιδρυμα Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή

Το ΒΗΜΑ, 09.05.2022

Ηταν 6η Φεβρουαρίου του 1922 όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το «Ελεύθερον Βήμα» σε μία από τις πιο κρίσιμες περιόδους της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας. Κάτω από τον τίτλο του αναγραφόταν η ταυτότητά του: «μεγάλη, καθημερινή πολιτική και οικονομική εφημερίδα». Ηταν η αρχή για μία όντως μεγάλη, πολυκύμαντη και πρωτοπόρα πορεία μέσα στο πέρας των δεκαετιών του 20ού αιώνα.

Ο δικός μας αιώνας

«Το Βήμα» διήλθε συμπληγάδες, έκλεισε έναν αιώνα εκδοτικής ζωής και φιλοδοξεί να «διπλώσει» την τωρινή επέτειο.

ΤΟ ΒΗΜΑ, 07.02.2022

Η σημερινή Κυριακή είναι γενέθλια μέρα για εμάς. Σαν σήμερα, την 6η Φεβρουαρίου του 1922, πριν από εκατό χρόνια ακριβώς, κυκλοφόρησε το πρώτο φύλλο του «Ελευθέρου Βήματος».

Η τετρασέλιδη εκείνη εφημερίδα, που έμελλε να μακροημερεύσει, έφερε την υπογραφή του Δημητρίου Λαμπράκη – ενός ξεχωριστού κρητικού επαναστάτη, μακεδονομάχου, εκπαιδευτικού και στενού συνεργάτη του Ελευθερίου Βενιζέλου – και ήταν εξαρχής εμφανώς τοποθετημένη υπέρ του Κόμματος των Φιλελευθέρων, όπως προκύπτει από τη διακήρυξή της, από το πρώτο κύριο άρθρο της με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Τι θα επιδιώξωμεν».

Πρώτη μέρα σχολείο – Ένα απολαυστικό και διαχρονικό κείμενο του Δημήτρη Ψαθά

Διαμαντής Γιάννης Θ

ΤΑ ΝΕΑ, 13 Σεπτεμβρίου 2021

Ήχησε σήμερα το κουδούνι της νέας σχολικής χρονιάς και η αλήθεια είναι ότι η ημέρα αυτή, όσα χρόνια και αν περάσουν, παραμένει η ίδια, προκαλώντας στους εκάστοτε μαθητές μικρούς τους ίδιους προβληματισμούς και συναισθήματα.

Το κείμενο του Δημήτρη Ψαθά που δημοσιεύθηκε πριν από 90 χρόνια, στα «ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΝΕΑ», για την έναρξη της σχολικής χρονιάς 1931 – 1932, μοιάζει να γράφτηκε χθες.

Τα πρωτοσέλιδα της 28ης Οκτωβρίου 1940

 

 

Δείτε πώς παρουσίασαν οι εφημερίδες της εποχής τον ελληνοϊταλικό πόλεμο

28/10/2013

 

Ήταν 28η Οκτωβρίου 1940 στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Ιταλική σφαίρα βρήκε τον στόχο της και έπεσε νεκρός ο πρώτος στρατιώτης. Ο Βασίλειος Τσιαβαλιάρης.

Προσωπική αφήγηση για τις εφημερίδες

 

Του Νίκου Τσούλια

 

      Στα περισσότερα ζητήματα της ζωής μας δύσκολα βρίσκουμε τις απαρχές τους, δύσκολα ανιχνεύουμε την πηγή των σχέσεών μας μαζί τους. Ίσως της παιδικής και εφηβικής ηλικίας οι σκαλωσιές να φορτώνονται πολλά πράγματα και γι’ αυτό φροντίζει η λήθη να τα ξεφορτώνει με περισσή ευκολία. Ίσως με αυτό τον τρόπο να καλλιεργείται καλύτερα η όποια ανάμνηση, να μην έχει δηλαδή πάντα σαφή εικόνα και η σκέψη του ανθρώπου να πασχίζει κάθε φορά να ξεχώνει το σκεπασμένο υλικό και να βρίσκει μικρά κομμάτια του και να χαίρεται τις μικρές κατακτήσεις του.

ΕΠΟΧΕΣ: Ένα περιοδικό που άφησε εποχή!

 

Του Νίκου Τσούλια

 

      Παρακολουθούμε την περιπέτεια υπαρξιακής μορφής των εφημερίδων «ΤΟ ΒΗΜΑ» και «ΤΑ ΝΕΑ» και φαντάζομαι ότι οι αναγνώστες τους – και όχι μόνο – ανησυχούν για την προοπτική τους. Είναι προφανές ότι υπάρχει ευθύνη κακής διαχείρισης και αδιαφάνειας στην οικονομική όψη του όλου προβλήματος και πρέπει να υπάρξει απόλυτο καθεστώς νομιμότητας.

Επιτάφιος θρήνος – Ποιος σκότωσε το Συγκρότημα;

Scene from the Swedish West Coast, Carl Wilhelm Wilhelmson – 1898

 

Γιάννης Λακόπουλος

 

Πέμπτη, 9 Φεβρουάριος, 2017

Ας βάλουμε το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων του ΔΟΛ. Υπό την απειλή της ανεργίας που τους περιμένει και με τη οργή -καθώς προσπαθούν να ζήσουν απλήρωτοι για μήνες- στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αλλά όχι όλοι- οι εργαζόμενοι στα  ΝΕΑ εντυπωσίασαν παραθέτοντας τα πρόσωπά τους  στο, ιστορικό, πρωτοσέλιδο της 7ης Φεβρουαρίου 2017.

Το τελευταίο ίσως πρωτοσέλιδο των ΝΕΩΝ: "Είμαστε εδώ"

 

Τετάρτη, 8 Φεβρουάριος, 2017

Το τελευταίο ίσως πρωτοσέλιδο της ιστορικής εφημερίδας

Το πρωτοσέλιδο της ιστορικής εφημερίδας με το οποίο ίσως θα κλείσει τον μεγάλο κύκλο της, γράφει "Είμαστε εδώ, ίσως για τελευταία φορά στα χέρια σας"

«ΤΟ ΒΗΜΑ» και «ΤΑ ΝΕΑ» δεν είναι μόνο εφημερίδες!

Του Νίκου Τσούλια

 

      «ΤΟ ΒΗΜΑ» και «ΤΑ ΝΕΑ» δεν είναι μόνο ή μάλλον δεν είναι κυρίως εφημερίδες. Είναι «θεσμοί» του πολιτιστικού στερεώματος της σύγχρονης Ελλάδας. Είναι σημαντικές πηγές της ιστορίας μας, και μέσα από τις σελίδες τους μπορούμε να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της κοινωνίας μας με μια αρκετά ψύχραιμη ματιά. Είναι πυλώνες της δημοκρατίας και του πολιτικού συστήματος για δεκαετίες και δεκαετίες. Και χρησιμοποιώ σκόπιμα ενεστώτα χρόνο, γιατί δεν πιστεύω (ή δεν θέλω να πιστεύω) ότι ζούμε το οριστικό τέλος τους και ότι τελικά όλη αυτή η υπόθεση θα είναι απλά και μόνο μια μικρή διακοπή, μια προσωρινή περιπέτεια.

Τέλος εποχής για “ΤΟ ΒΗΜΑ” και “ΤΑ ΝΕΑ”!

Ποιοι στραγγαλίζουν τον Τύπο

ΤΟ ΒΗΜΑ

29 Ιανουαρίου 2017

 

«Το Βήµα» και «Τα Νέα» αναγκάζονται να αναστείλουν εντός των ηµερών την έκδοσή τους για οικονοµικούς λόγους.

Η γάτα, ο απατεώνας, οι ύαινες

Mikhail Georgievich Abakumov （Абакумов Михаил Георгиевич Russian, 1948-2010）

Του Γιώργου Καραμπελιά

Μαρτίου 3, 2016

Τις τελευταίες ημέρες εξελίσσεται μια ιλαροτραγωδία που πέραν του ότι  εκφράζει και το επίπεδο της πολιτικής ζωής και του διαλόγου στη χώρα, αποδεικνύει την περαιτέρω διάβρωση των στηριγμάτων του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ: Ο εκδότης Σταύρος Ψυχάρης «αποκαλύπτει» τις κρυφές επαφές του με τον Τσίπρα που πραγματοποιήθηκαν τέσσερις φορές στη διάρκεια του 2014 και οι οποίες επισφράγισαν τη στροφή του συγκροτήματός του προς τον Σύριζα και τον Τσίπρα προσωπικά.

"Ο Τύπος μεταμορφώνει την παραμικρή δήλωση σε ακλόνητη βεβαιότητα"

Δευτέρα, 08 Ιουνίου 2015,

Γράφτηκε από: Μικαέλ Μελινάρ

 

Ο δημιουργός του «Ονόματος του Ρόδου» (1980) και του «Εκκρεμούς του Φουκώ» (1988) έχει εκδηλώσει εδώ και πάρα πολύ καιρό το ενδιαφέρον του για τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Έχει δημοσιεύσει πάμπολλα δοκίμια για τη γλωσσολογία, την αισθητική, την κουλτούρα των μαζών και τη σημειολογία. Στο βιβλίο του «Φύλλο μηδέν», με όχημα τη μυθοπλασία, κριτικάρει με τη δική του, σαρκαστική, ματιά τη σφαίρα των ΜΜΕ στην Ιταλία του 1992, όπου εκτυλίσσεται η επιχείρηση «Καθαρά χέρια». Επικαλούμενος το φάντασμα του Μουσολίνι, αλλά και το τόσο προσφιλές σ’ αυτόν θέμα της συνωμοσιολογίας, ο Έκο εξιστορεί μιαν Ιταλία, όπου η άνοδος στην εξουσία κάποιου σαν τον Μπερλουσκόνι φάνταζε πέρα ως πέρα αδιανόητη.