The Kids Who Beat Autism

 

Mark Macluskie, 16, who is no longer autistic. CreditMark Peckmezian for The New York Times

 

By RUTH PADAWER, THE NEW YORK TIMES, JULY 31, 2014

At first, everything about L.’s baby boy seemed normal. He met every developmental milestone and delighted in every discovery. But at around 12 months, B. seemed to regress, and by age 2, he had fully retreated into his own world. He no longer made eye contact, no longer seemed to hear, no longer seemed to understand the random words he sometimes spoke. His easygoing manner gave way to tantrums and head-banging. “He had been this happy, happy little guy,” L. said. “All of a sudden, he was just fading away, falling apart. I can’t even describe my sadness. It was unbearable.” More than anything in the world, L. wanted her warm and exuberant boy back.

«Οι Ανάπηροι είναι Stars!»: Οι ανάπηροι μαθητές ως φαινόμενο

 

Τεντόμας Λ., Η ΑΥΓΗ, 06.04.2014

 

Σύμφωνα με τον Bauman (1987), τα κοινωνικά προβλήματα του σύγχρονου κόσμου παρουσιάζονται μέσα από τη χρήση δυϊσμών (υγεία/αρρώστια, εμείς/αυτοί, κίνδυνος/ασφάλεια), όπως συμβαίνει και στην περίπτωση της αναπηρίας/ικανότητας, ένας δυϊσμός ο οποίος δημιουργεί τις κατηγοριοποιήσεις του πολιτισμού της ικανότητας σε συγκεκριμένα επίπεδα ταξινόμησης των ανάπηρων ατόμων με βάση το είδος και το βαθμό της βλάβης τους.

Πίσω από το φάσμα του αυτισμού

 

 

Andreas Chiocchetti

Submitted by lizhuo on 14 October 2013

Μετάφραση από την Ευγενία Κυπριώτη (Eugenia Kyprioti)

Η ειδική αγωγή σε αδιέξοδο

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

“Η δημιουργία εκπαίδευσης για όλους είναι μια πρόκληση: μια εναλλακτική ερμηνεία του κόσμου και του ανθρώπου”

UNESCO (1996 ), Διακήρυξη της Σαλαμάνκα.

 

     Σε περιόδους μεγάλης οικονομικής κρίσης οι ομάδες που δέχονται την μεγαλύτερη πίεση είναι τα πιο «ευπαθή» κοινωνικά στρώματα. Το κοινωνικό κράτος δεν λειτουργεί ως αναγκαιότητα στον ίδιο βαθμό για όλους τους πολίτες. Είναι αυτονόητο ότι οι έχοντες μεγάλα οικονομικά εισοδήματα μάλλον δεν έχουν ανάγκη μια κοινωνική πολιτική, αλλά από την άλλη πλευρά οι άνθρωποι με αναπηρία δεν μπορούν να ζήσουν με ένα ικανοποιητικό επίπεδο ζωής χωρίς τη στήριξη του κοινωνικού κράτους.

Μια ξεχωριστή περίπτωση μαθητή

Κούκα Φώφη, Σύνθεση

 

Του Νίκου Τσούλια

    Φοράει πάντα το καπέλο του, μάλλον είναι στυλ. Σε κοιτάζει με διεισδυτική ματιά. Το βλέμμα του είναι στοχαστικό και το αντιλαμβάνεσαι εύκολα. Δεν μιλάει πολύ. Είναι σοβαρός και αρκετά ευπρεπής. Συχνά νιώθεις ότι η σκέψη του είναι φευγάτη. Όχι δεν αισθάνεσαι ότι ονειρεύεται, αλλά ότι κάτι τον απασχολεί, όχι κάτι συγκεκριμένο αλλά ίσως η ίδια η ζωή ή ίσως η πρόσληψή της και η ερμηνεία της.

Ειδικές κατηγορίες: μια πρόταση

Edward Lear, Greek Monastery (Lavra): 8 September 1856

 

Του Νίκου Τσούλια

Έχουμε εξετάσει τις στρεβλώσεις των ρυθμίσεων που γίνονται σε διάφορες ειδικές κατηγορίες ομάδων του πληθυσμού, στρεβλώσεις που οφείλονται και σε παραλείψεις στον τρόπο θέσπισης αλλά και στον ανθρώπινο παράγοντα που ερμηνεύει και εφαρμόζει λανθασμένα τις νομοθετικές ευεργετικές διατάξεις. Θεωρώ ότι η πολιτεία οφείλει να παρακολουθεί την εφαρμογή των ρυθμίσεών της και να επανέρχεται με διορθωτικές κινήσεις ή και με ακυρώσεις προηγούμενων νομοθετικών προβλέψεών της.

Ειδικές κατηγορίες: μια προσέγγιση

 

View on the Smolny Monastery from the Big Ohta

 

Του Νίκου Τσούλια

Η ιστορία των ειδικών κατηγοριών, της ξεχωριστής θεσμικής και νομοθετικής αντιμετώπισης τμημάτων του πληθυσμού έχει μια λογική βάση και αφετηρία. Η ειδική ρύθμιση πάντα στόχευε στην στήριξη εκείνων των ομάδων των πολιτών που για συγκεκριμένο λόγο έπρεπε να αντισταθμιστεί η ιδιαιτερότητά τους με κάποια μέτρα από την οργανωμένη πολιτεία. Η απαρίθμηση και η αξιολόγηση των ειδικών κατηγοριών είναι τόσο δύσκολη που θεωρώ ότι ακόμα και οι οργανωμένοι και αρμόδιοι φορείς δεν θα έχουν τη συνολική εικόνα.

Στοχασμοί και κοινωνικοί προβληματισμοί 21.1.12

Μια μικρή αναφορά στους μεγάλους στοχαστές Μακιαβέλι και Αξελό, ένα κείμενο με θέμα μια προσωπική προσέγγιση σε ζήτημα ειδικής αγωγής και δύο άρθρα για το θρησκευτικό φαινόμενο αποτελούν το μικρό μας αφιέρωμα. Διαβάστε το με ξεχωριστή προσοχή.

Επιμέλεια: Νίκου Τσούλια

 

Ιανόμορφη η εικόνα της παιδαγωγικής της ένταξης

(θεσμική κινητικότητα και ταλαντεύσεις στην εφαρμογή)

Του Νίκου Τσούλια

Στο N.2817/2000 (άρθρο 1) αναφέρεται ότι η εκπαίδευση των ατόμων  με ειδικές ανάγκες (α.μ.ε.α.) παρέχεται δωρεάν από το κράτος σε δημόσια σχολεία και η μορφή των σχολείων αυτών προσδιορίζεται από το είδος και το βαθμό των ειδικών εκπαιδευτικών αναγκών (ε.ε.α.) των μαθητών[1]. Παρά την νομοθετική πρόβλεψη, η πραγματικότητα είναι διαφορετική, αφού προσεγγίζεται αποσπασματικά η ένταξη των α.μ.ε.α. και δεν προβλέπονται μέτρα ενδυνάμωσης της κοινωνικής συνοχής και άρσης των κοινωνικών ανισοτήτων[2]. Έτσι παρ’ όλες τις δυσκολίες που οι διδάσκοντες αντιμετωπίζουν καθημερινά, το επίσημο κράτος δεν ασχολήθηκε ουσιαστικά, αφενός γιατί δεν έχει ποτέ ιεραρχήσει ως σημαντικό τον χώρο αυτό της εκπαίδευσης, αφετέρου γιατί η ένταξη των α.μ.ε.α. δεν απασχόλησε την ελληνική κοινωνία, εξαιτίας μιας σειράς προκαταλήψεων καθώς και έλλειψης πληροφόρησης και γνώσης[3].

 

Η πολιτική της ένταξης πεδίο εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης

Του Νίκου Τσούλια

Στο Άρθρο 16 του Συντάγματος της χώρας (παράγραφος 4/74) αναφέρεται ότι «πάντες οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, καθ’ όλας τα βαθμίδας αυτής, εις τα κρατικά εκπαιδευτήρια. Το κράτος ενισχύει τους διακρινόμενους, ως και τους δεδομένους αρωγής ή ειδικής προστασίας σπουδαστάς, αναλόγως προς τας ικανότητας αυτών». Σε αυτό το πλαίσιο αναπτύσσεται ο Ν.1566/1985 (κεφάλαιο 1), που ενσωματώνει την εκπαίδευση των παιδιών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες (ε.ε.α.) στο κεντρικό πλαίσιο του εκπαιδευτικού συστήματος, βασιζόμενος στην φιλοσοφία των ίσων ευκαιριών στην εκπαίδευση όλων των επιπέδων[1].

Επιμόρφωση των εκπαιδευτικών στην ειδική αγωγή

Του Νίκου Τσούλια

Οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των εκπαιδευτικών συστημάτων σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, ο διεθνής χαρακτήρας της έρευνας και της γνώσης αλλά και η ευρωπαϊκή πολιτική είναι σήμερα πραγματικότητα και συνεπώς είναι μεθοδολογικά σκόπιμο να συνεξετάζονται
οι παράγοντες που διαμορφώνουν τις επιμορφωτικές πολιτικές σύμφωνα με τις προσεγγίσεις που συνυπολογίζουν όλες τις διαστάσεις της κλίμακας, την τοπική, την περιφερειακή,
την εθνική, την υπερεθνική και την παγκόσμια[1].

Κοινωνικοί φορείς και πολιτική της ένταξης

Διεθνείς οργανισμοί και συλλογικοί φορείς εκφραστές της πολιτικής της ένταξης

Του Νίκου Τσούλια

Το δικαίωμα στη μόρφωση διατυπώνεται σε αρκετές Οικουμενικές Διακηρύξεις: στην Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων (10/12/1948), στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (4/11/1950), στο Διεθνές Σύμφωνο του Ο.Η.Ε., στο Πρώτο Πρωτόκολλο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, στη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού και
στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την άσκηση
των Δικαιωμάτων του Παιδιού[1].